Aan de oever

Aan de oever vertelt het verhaal van Esteban, een man met grote dromen, maar toch is hij in het meubelbedrijf van zijn vader blijven werken, of moet ik zeggen, blijven hangen? Ondertussen is de crisis ook doorgedrongen in Misent, veel mensen staan op straat, hebben schulden, hopeloze vooruitzichten met criminele praktijken als een bijna logisch gevolg. Esteban liefje Eleonoor heeft hem reeds lang geleden ingewisseld voor zijn beste vriend en zo langzamerhand komt de volledige zorg van zijn oude dementerende vader op hem neer omdat hij de rekeningen van de verzorging niet meer kan betalen en op zijn overige familie niet echt kan rekenen. Ondertussen gaat het met het familiebedrijf steeds slechter, de rekeningen kunnen amper nog betaald worden en Esteban lijkt de enige van zijn familie te zijn die deze realiteit onder ogen ziet, de anderen zien alleen maar geld, geld dat er al lang niet meer is?

Het boek wordt vanuit verschillende perspectieven verteld en omdat dit niet in een vloeiende beweging wordt gedaan en zonder aankondiging, (bijvoorbeeld bij het overgaan naar een nieuw hoofdstuk), valt dit boek overduidelijk onder literatuur. Je gaat van het ene naar het andere dramatische verhaal en niet één persoon voert daarbij de hoofdrol, het lijkt er eerder op dat Spanje zelf het gehele verhaal regeert en dat is bijzonder mooi gedaan door Chirbes. Scherpe observaties volgen elkaar in een rap tempo op, en als dit een gegeven is van Rafael Chirbes, dan wil ik nu al zijn andere (in het Nederlands vertaalde) boeken lezen!

Wat ik verder erg mooi vond was hoe Chirbes de crisis heeft verweven in dit boek, een zeer actueel en realistisch beeld van Spanje, of moet ik zeggen, van heel Europa?!

het geeft inzicht in hoe de economische crisis doorwerkt in persoonlijke levens in Spanje Er zijn nog niet veel romans over deze crisis verschenen, en Chirbes kruipt in mensen die de crisis ondergaan of met trucs te boven komen.

Het is heel persoonlijk, maar ik lees enorm graag de boeken die over het verleden en heden van Spanje gaan ...

Geschreven bij Aan de oever

Akkoord, stilistisch is het mooi geschreven. En akkoord, het gaat over de ontrafeling van de geschiedenis van Spanje.
Maar dat 'mooi geschreven' is wel vrij saai. Er is geen verhaal. Er is nooit een dialoog. Het blijft beschrijvend. Mooi beschreven, maar ook heel hard en ruig. Nooit komt er een opening naar enige warmhartigheid. Jacht, bloed, ziektes, vuiligheid. Alleen soms verhalen over hoe mooi alles vroeger was. Met name de eerste honderd bladzijden, over het moeras, waren prachtig. Daarna was het gedaan. Ik had vanaf dan meer de indruk dat ik een verzameling zeer mooie geschreven essays las dan een roman. Heel veel anekdotes over de oorlog, voor de oorlog, na de oorlog, en daarna de periode na de economische crisis - maar veel te weinig naar mijn zin. Door die hele geschiedenis te lezen kan ik me niet beter invoelen in de Spaanse bevolking zoals die nu is, het Spanje met de Indignados en Podemos. Het is een zware intellectuele klepper van vele bladzijden waar ik niet veel van leer en niet veel genoegen aan beleef, ik heb hem dan ook niet uitgelezen.