Caustic Love

wat een nummer "Iron sky"heel toepasselijk met de droevige gebeurtenissen de afgelopen dagen in Frankrijk...meer hoef ik niet te zeggen gewoon beluisteren doen...

"Marvin Gaye meets Bob Marley", maar dan anders (gelukkig) en ja, ik weet het: vergelijkingen zijn altijd fout, maar in dit geval maak ik een uitzondering, een ongekend hoog soulgehalte, muziek die je in je hart raakt. Als doorgewinterde muziekliefhebber van bij voorkeur toch muziek van the left or right side of the road, maak ik voor Paulo Nutini een grote uitzondering. Het is natuurlijk pop, en spreekt in potentie iedere ongeoefende luisteraar aan, maar voor deze CD maak ik uitzondering en moet ik ook mee doen. Hier blijf ik naar luisteren, hoogtepunt van dit jaar is nu al "Iron Sky", daar kan niemand meer wat aan veranderen. Luister nog eens naar "What's Going On" (het album aller tijden), en dan naar deze CD! Marvin Gaye heb ik lang links laten liggen, dat gebeurt me niet nog een keer. Deze muziek laat je niet los.

Caustic love is anders dan Nutini's eerste 2 albums. Minder vrolijk en swingend, maar meer 'caustic' en veel meer soul. Echt een heerlijke cd met een heerlijk rauw geluid.

't Zal allicht volledig aan mij te wijten zijn : nummers met een (niet altijd) moraliserende inhoud, met een boodschap; nummers die de uitdrukking zijn van een (al dan niet tijdelijk) gevoelen, soms aanzetten tot effe nadenken respectievelijk doordenken, en gebracht op een "soulwijze" manier, doet het altijd. De stem geeft aan de tekst een complementaire meerwaarde en geeft uitdrukking aan de passende gemoedsstemming. De cd "groeit" naarmate de nummers elkaar opvolgen.
Niet voor bierfeesten geschikt, wel voor alle andere gelegenheden.

De stem van Nutini heeft impact. Hij raakt je met zijn blues. De nummers zijn stuk voor stuk juweeltjes met als favoriet Iron Sky. Liet ik hem eerst nog wat links liggen (te hoog pop-gehalte), hij heeft me helemaal overtuigd. Dit is een artiest die zo'n goede cd heeft gemaakt, dat hij zijn werk mag scharen bij de klassiekers, de albums die over een paar jaar nog steeds fantastisch zijn.

Het is al bijna een cliche, maar de muziek heeft Schotse soul. Ik kan het alleen maar vergelijken met Van Morrison. Zijn liedjes zijn sfeervol en zijn goed geproduceerd. Ik geniet er iedere keer weer van als ik decd opzet!

Dat nieuwe product heet Caustic Love en is met afstand het beste dat Paolo Nutini ooit gemaakt heeft. De uitgeklede soul past uitstekend bij zijn smeulende stem en zijn liedjes vertonen raakvlakken met die van leeftijdsgenoten als Jon Allen, James Morrison en Jonathan Jeremiah, maar ook met Bill Withers en zelfs Nick Drake.

Dat Nutini nog steeds refreintjes uit zijn pen kan toveren die onmiddellijk beklijven, bewijst hij met Scream (Funk My Life Up), Numpty en Diana. Soms leent hij ook heel slim van soulklassiekers, zoals een flinke portie uit Let Me Down Easy van Bettye LaVette en de interlude Bus Talk is zelfs volledig opgebouwd uit twee oude soulhits.

In de beste momenten op Caustic Love klinkt Paolo Nutini als een soulzanger die alle ellende van zich af zingt, zoals op het robuuste Iron Sky en het fenomenale Better Man. Met het intieme liedje Someone Like You weet hij eveneens te ontroeren, terwijl hij tegelijkertijd een jaren 50-sfeertje op weet te roepen (denk aan The Drifters).

Nutini komt funky uit de hoek met Fashion, met een bescheiden gastbijdrage van Janelle Monáe, waar Cherry Blossom geworteld is jaren 90-rock. Caustic Love zou wel eens het meest interessante en meest succesvolle comebackalbum van 2014 kunnen zijn. Paolo Nutini verzacht het leed van het lange wachten met een topplaat.

Hij is zo goed als hij gek is,maar verbeterd zich steeds.
Van de disco sound met dancing shoes,naar dit werk met veel soul.
Hij is een zanger met veel gezichten en talenten.
Gewoon luisteren en genieten.

Paolo heeft een geweldig album gemaakt! Veel meer soul, funk emotie en diepgang dan de vorige albums. Hij is volwassen geworden, maar vooral veel en veel beter!

Dit album is geweldig, maar ik moest er wel even aan wennen. Er zitten wat "gekke" interludes tussen maar als je de CD afspeelt zonder shuffle dan merk je dat het eigenlijk allemaal past. Het loopt in elkaar over. Zijn rauwe uithalen zijn heerlijk en hij gebruikt in een paar nummers ook voornamelijk zijn kopstem wat erg goed klinkt. De CD is erg divers en zeker één van de beste van dit jaar.

Overigens is hij live nog zo veel beter dan op een CD, als je ooit de kans krijgt om hem live te zien spelen, doen!