Daughter Of Deep Silence

Ik las Daughter fo Deep Silence vooral om de schrijfster Carrie Ryan. Het eerste boek dat ik van haar las was The Forest of Hands & Teeth terug in 2011 (misschien zelfs wel eerder!) en sindsdien is de YA-boekenkoorts toegeslagen bij mij. Die serie verdient nu een speciaal plekje in mijn hart.
Daughter of Deep Silence is compleet anders! Het voelt haast of de boeken met mij zijn meegegroeid qua niveau. Daughter of Deep Silence is de grote zus van haar voorgaande YA-Boeken.

Misschien heb je de serie Revenge wel gezien, waarin Emily, of eigenlijk Amanda, wraak neemt op iedereen die met de dood van haar vader te maken heeft. Daughter of Deep Silence heeft daar veel van weg maar is toch heel origineel. Revenge gaat over een volwassen vrouw, terwijl Daughter of Deep Silence over een tiener gaat en dat geeft duidelijk een ander soort sfeer.
Ze mogen dan wel de zelfde thema hebben, toch is Daughter of Deep Silence een creatief en spannend boek vol spanning. De schrijfster trekt je meteen mee in het verhaal en begint bij het moment dat Frances en Libby worden gevonden door Libby’s vader. Als Libby’s vader voorstelt dat Frances indentiteiten wisselt met Libby springt het verhaal 4 jaar vooruit en begint het verhaal echt. Er is dus niet echt een opbouwende fase, je springt er meteen in.

Ik vind de logica in het verhaal heel goed uitgedacht. Motieven van personages worden in de loop van het verhaal duidelijk en logisch. Alles komt uiteindelijk samen.

Libby, of eigenlijk Frances, beschrijft zichzelf op een goede manier. Zo legt ze uit dat ze al heel lang niet meer Frances is en dat Frances ook nog nauwelijks een deel van haar is. Het zou bijna gemeen klinken maar om een of andere reden heeft Carrie Ryan de transitie heel geloofwaardig gemaakt.

Het verhaal is dan wel niet echt en heel dramatisch, toch zijn de dingen die gebeuren logisch en wordt er goed naartoe gewerkt. Soms zijn enkele dingen een klein beetje voorspelbaar maar ik stoorde me er helemaal niet aan.

Top boek, mooi geschreven