De gekooide recherche het ware verhaal achter de matige prestaties van de Nederlandse opsporing

Het boek 'De gekooide recherche' van Michiel Princen is een voltreffer. Zijn journalistieke achtergrond en zijn praktijkervaringen in de opsporing maken zijn analyse bijzonder lezenswaardig. Waar het boek voor de opsporingspraktijk een scherpe spiegel vormt, daar is het boek voor lezers buiten de opsporing een echte eye-opener: dus zo wordt met ons belastinggeld omgesprongen. Het boek zou verplichte kost moeten worden voor eenieder die of in de opsporing werkzaam is of er wil gaan werken!

Een goed geschreven boek, over een interessant onderwerp. Michiel Princen is niet de minste auteur, zijn opleiding en ervaring maken dat hij zijn werkzaamheden en ervaringen met de bureaucratische kant van het recherchewerk bij de politie prima onder woorden kan brengen. Hij heeft duidelijk goed nagedacht over hoe hij het boek ging schrijven.
Als lezer was ik wat ongeduldig, in het begin lijkt er nog niet zoveel schokkends te gebeuren en lijkt het allemaal nogal doorsnee vertelling over politie-/recherchewerk, ook al komt hij komt hij op een interessant moment bij de recherche binnen: je leest over zaken die ook volop in het nieuws geweest zijn.

Dit eerste gedeelte van het boek is wel interessant, maar het is voor mij niet de reden waarom ik dit zó'n onthullend boek vond, dat iedere politicus en iedere leidinggevende - zeker alle leidinggevende bij de politie / recherche - het zou moeten lezen en ter harte nemen.

Hoe verder je komt in het boek, hoe vaker je denkt: neeee, dit kán niet waar zijn'! Is de politie werkelijk zo slecht georganiseerd en zó slecht opgeleid als hier beschreven is? Princen weet voor mij precies de goede toon te vinden: betrokken maar totaal niet rancuneus beschrijft hij waar volgens hem het probleem zit bij de politie. Als ik hem goed begrijp is zijn conclusie na tien jaar bij de politie: niet meer geld, maar vooral anders (beter) organiseren en opleiden en daarmee de effectiviteit vergroten.

Het spannendst vond ik het laatste kwart van het boek, als je als politicus of leidinggevende geen tijd hebt voor het hele boek, lees dan in elk geval vanaf hoofdstuk IX, pag. 231. Het is ontstellend en onthutsend dat een organisatie waar we met elkaar zó op moeten kunnen vertrouwen, zó moet werken. Dit is zó niet 2015, zó niet 21e eeuw...

Ik hoop dat dit boek en deze beschrijving van de problemen aanleiding is voor de mensen die er iets aan kunnen veranderen snel verbeteringen tot stand te brengen. Het zou jammer zijn als criminelen meer aan dit boek hebben dan de politie / recherche!
Het zou misschien wel heel goed zijn voor de politie-/recherche-organisatie om veel meer zij-instromers binnen te halen, mensen die ervaring van elders kunnen inbrengen, net zoals Michiel Princen dat heeft gedaan (geprobeerd).

Als voormalig leidinggevende binnen het korps waar Princen over schrijft, was ik benieuwd naar zijn ervaringen. Ik vind zijn ervaringen zeer raak getypeerd. Princen beschrijft het korps zoals ik dacht dat een cultureel antropoloog alleen maar kan. Erg treffend verwoord. Zijn opmerkingsgave is geweldig. Wat ben ik blij dat hij dit boek heeft geschreven, ik heb er enorm van genoten! Ik denk dat geen boek zo'n inkijk geeft in de hoofdstedelijke politiecultuur als dit boek. Als men een doorbraak wil in de reorganisatie van de Nationale Politie, raad ik de betrokkenen aan dit boek te lezen. Het leest heerlijk!

Indrukwekkend gedurfd en onthutsend! Dat past voor mij het beste bij ‘De gekooide recherche’ van Michiel Princen. Ik heb zelden een boek gelezen dat zo zorgvuldig openhartig is. Bijzonder moedig ook hoe Michiel Princen uitgebreid inzicht in de wereld van de recherche geeft, hij schets ook een goed beeld van hoe ingewikkeld allerlei belangen, hiërarchieën, systemen, regels, politiek en media het werk van de recherche maken. Maar ook laat hij zien wat het effect is van een ingesleten bedrijfscultuur waar geen of nauwelijks ruimte is voor friskijkers of dwarsdenkers. De auteur durft zijn vinger op zere plekken te leggen en dat vervolgens uit te spreken, ook in de organisatie zelf. Hij is niet alleen kritisch maar reikt oplossingen aan. Hij biedt daarmee aan de recherche, de politiek en de samenleving een mooie kans om werken vanuit je hart ook bij de recherche (weer) mogelijk te maken. Kortom, een openhartig boek dat opnieuw laat zien hoe ingewikkeld we Nederland met z’n allen hebben gemaakt.

Prachtig beschreven boek over zijn persoonlijke ervaringen binnen de Politie!
Aanrader!!

Ik ben pas aan dit boek begonnen en nu bijna halverwege, maar vindt het een heerlijk te lezen boek.
Leuk om veel te weten te komen over ins en outs van bekende criminelen en hoe rechercheurs proberen achter de echte waarheid te komen.
Dit is heel veel gepuzzel en nadenken.
Ook in dit boek wil je blijven lezen en te weten komen hoe het verder afloopt.

Zeer interessant boek. Ben inmiddels op de helft en kan zeer lang blijven lezen, iets wat mij niet vaak gebeurt.
Tevens een zeer interessant beeld die ontstaat van de (financiële) recherche van regio Amsterdam en de wedstrijdmentaliteit van de politie onderling.

Geschreven bij De gekooide recherche

Interessant inzicht in hoe politie en justitie werken. Hoe grote criminelen de dans ontspringen doordat er geen capaciteit is om bewijs tegen hen te verzamelen. Verder is politie niet uniek als het gaat om ongemotiveerde werknemers met een 10-16 mentaliteit, liever blussen van brandjes dan structureel dingen verbeteren en de intelectuele beperking die mensen (kunnen) hebben als ze doorgroeien in een bepaalde functie. Je krijgt bijne medelijden met de bewindslieden die hier voor verantwoordelijk zijn.

De stand van de Nederlandse recherche. Je wordt er niet vrolijk van. Verontrustend boek...

Goed boek, geschreven vanuit een inside perspectief