De helaasheid der dingen

Sinds het lezen van Mevrouw Verona daalt de heuvel af ben ik een fan van Dimitri Verhulst. 'De helaasheid der dingen' is een rauwere maar tevens zo humoristische vorm. Dimitri schrijft vanuit de ogen van de jongste van het als asociaal te betitelen gezin, de puberzoon van een van de vier broers, tevens de schrijver. Het boek is zo overtuigend geschreven, dat je zo zou geloven dat het Verhulst zelf is, die in dit gezin is opgegroeid. Ondanks veel rauwheid en ranzigheid voel je de diepe genegenheid vanuit de vroegwijze zoon, die zich geleidelijk aan uit dit milieu probeert te ontworstelen.

De helaasheid der dingen geschreven door Dimitri Verhulst is zeker geen slecht boek, het moet je alleen liggen. De humor is zeer specifiek, als je niet houdt van vulgaire humor laat het boek dan liggen. Er zijn sommige delen van het boek waar diepere betekenis achter zit maar voor mij mocht dit vaker in het boek gebeuren. Armoede en marginaliteit zijn thema's die aanbod komen door dat de schrijver in deze sfeer opgroeide, lees je dus zijn eigen ervaringen uit zijn jeugd tot hij volwassen is. Het spijtige aan dit boek vind ik dat het opgedeeld is in aparte verhalen. Het is geen boek waarvan je direct het einde wil weten en dus meesleept in het verhaal. Persoonlijk vind ik het een gemiste kans om de verhalen niet meer aan elkaar te verbinden.

Tja niet goed , niet slecht. Het hangt er tussen in.
De lijn in het verhaal is helder, maar het is ook wel veel van hetzelfde.
( verrassende) wendingen zijn er niet.
Het is humoristisch, soms meeslepend en ook treurig, maar ook hier veel van hetzelfde.
Je hebt in het begin het gevoel dat je gaat meeleven met de hoofdpersoon, maar het vervlakt, het zijn veel o ja erlebnissen. Jammer.
Schrijfstijl is rauw en daardoor wel leuk, moet ik zeggen.

Het boek is heel erg grappig. De manier van schrijven is hilarisch en het grootte pluspunt van het boek. Het boek is alleen vaak saai. Helemaal niet meeslepend en er gebeuren alleen voorspelbare dingen. Het is soms ook moeilijk. Het knappe is wel dat een tragische gebeurtenis erg grappig beschreven word. Het is een aanrader voor ouderen, maar zeker niet voor jongeren. Je moet ook humor hebben om het boek leuk te vinden. Maar als je voor een spannende thriller gaat, is dit niet een goede keuze voor jou.

Ik heb dit boek gelezen voor een opdracht van Nederlands. Ik had de film reeds gezien, maar vond deze niet super. Het boek is dan ook veel beter. Ik heb genoten van de eerlijke schrijfstijl van Verhulst en hoewel je in de film medelijden krijgt met Gunther en de sfeer niet zo prettig is, draait het boek toch vooral om de seksuele en dronken humor van zijn familie. Het verhaal is opgedeeld in deelverhalen of herinneringen, en elk hoofdstuk heb ik met even veel plezier gelezen. Het was niet mijn favoriete boek, ik ben namelijk meer te vinden voor thrillers, maar het was wel amusant en grappig. Perfect om nog een hoofdstukje te lezen en te lachen, vlak voor je gaat slapen.