De laatste weerwolf deel 1

Geschreven bij De laatste weerwolf

Glen Duncan is ongetwijfeld een belezen en intelligent man; het helpt als je dat als lezer ook bent. De taal die hij gebruikt is van een hoog niveau, zowel grammaticaal als qua woordenschat. Door het hele verhaal heen blijkt tevens dat hij veel kennis heeft, van een verscheidenheid aan onderwerpen.

Qua verhaallijn is dit een enig in zijn soort verhaal. Natuurlijk, het gaat over weerwolven en vampiers, maar het gaat zo veel verder dan het oppervlakkige. De weerwolf (vooral) en de vampier worden uitgediept.
Glen Duncan vertelt over de psyche van de weerwolf, de cyclus die deze doorloopt van volle maan tot volle maan; uitgebreid en minutieus. De fysieke transformatie, de Vloek, de week voor de transformatie en de week erna en de weken daartussenin. Dat alles geschreven vanuit de weerwolf zelf, dus in de ik-stijl. En dat alles in een ook nog spannend script.
Seks schuwt hij niet, als mens of als weerwolf, en het lijkt me ook dat hij niets heeft met geloof, hiernamaals of bestemming. Het boek lijkt me niet geschikt voor gelovige mensen.

Nooit eerder heb ik zo iets gelezen als dit boek. Houd goed je hersens erbij om te doorgronden wat veel zinnen eigenlijk zeggen. Je hebt zo de essentie van die zin gemist.

Dit boek was de mooiste verrassing van 2014. Stel je een weerwolf voor die in ik-vorm vertelt over zijn leven: Jake. Zonder enig feit te verhullen. Een intelligente, erudiete man, wanneer het geen volle maan is althans. Dan praat hij zonder schroom over het gevoel van de transformatie, de smaak en warmte van het vlees dat hij opschrokt. Een tikje arrogant misschien, omdat hij weet wat hij is. En toch is hij sympathiek. Vraag me niet hoe Duncan dit voor elkaar krijgt, ik vond het knap. Doordat Jake zowel walgt van zijn wolf-zijn, als er zijn kracht uit put? De manier waarop hij Jake neerzet, filosofisch in zijn zelfkennis, woest en tegelijk vol zelfspot, het boek is een bizarre combinatie van horror en literaire roman.

Geschreven bij De laatste weerwolf

Ik ergerde me aan het hoofdfiguur.

Geschreven bij De laatste weerwolf

vele moeilijke woorden, alsof de schrijver de lezer wil impressioneren. Geen aangename stijl om te lezen. Ik was toch benieuwd hoe het afliep en heb volgehouden. Naar het einde toe ging het vlotter

Geschreven bij De laatste weerwolf

Wat een fenomenaal boek. Meeslepend, aangrijpend, literair zeer kundig maar bovenal scherp, cynisch en humoristisch. Voor mijn persoonlijk een van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb.

Dit boek zou bij iedereen in de kast moeten staan, helaas zal dat niet zo zijn omdat de titel veel mensen zal afschrikken....tenslotte houdt niet iedereen van horror, alhoewel je daarmee dit boek tekort doet.

Geschreven bij De laatste weerwolf

Mooi en toch vlot geschreven boek (roman? thriller?) over de man die wel eens de laatste weerwolf kan zijn. Hoewel de schrijfstijl en de talloze filosofische bespiegelingen dit boek probleemloos op de literaire plank plaatsen, blijven er tal van expliciete bloederige scènes over om de fan van horrorboeken niet teleur te stellen.

Geschreven bij De laatste weerwolf

Zwak verhaal

Geschreven bij De laatste weerwolf

Ik moet eerlijk zeggen dat dit boek me lichtelijk heeft teleurgesteld. Ik had er vrij hoge verwachtingen van, maar het is voor mijn idee niet helemaal waargemaakt.
Ik vond het boek hier en daar wat langdradig. Ook vond ik het langzaam op gang komen, pas na de helft kwam er wat meer spanning en volgden de gebeurtenissen zich iets sneller op elkaar op. Ik moet wel toegeven dat het niet een voorspelbaar boek is. Daarbij ook een pluspunt voor zijn schrijfstijl. Glen Duncan schrijft met moeilijke woorden tussendoor, waardoor je wel gelijk merkt dat dit wat meer 'volwassen' fantasy is.
Ik zou dit boek niet gelijk aanraden, maar ook niet afraden.