De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Geschreven bij De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Wat een mooi subtiel verhaal. Saaie oudere man die zo maar ineens doet wat zijn hart hem ingeeft. Zijn eerlijkheid inspireert veel andere mensen, zodat hij tegen wil en dank een soort goeroe wordt. Hij komt in een moeras van ingewikkeldheden terecht, juist dat moeras waar hij uit wilde. Hij weet toch terug te grijpen op zijn eenvoud en zijn reis te volbrengen. Een ontroerend en mooi geschreven verhaal.

Geschreven bij De Onwaarschijnlijke Reis Van Harold Fry

Er zullen weinig mensen zijn die ècht geloven dat een opgewekte levenshouding de ziekte kanker kan doen verdwijnen. Alsof door een positiviteitsexplosie kwaadaardige cellen plots ineenschrompelen en zullen afsterven. Maar de wereldvreemde Harold − zojuist met pensioen en hoofdrolspeler in De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry − gelooft heilig in de woorden van het kassameisje van een pompstation: “Het gaat niet om medicijnen en al die dingen. Je moet erin geloven dat je invloed hebt, dat iemand beter kan worden. Als je maar gelooft, dan kun je alles”. En dat is precies waar het bij Harolds onwaarschijnlijke reis om draait: geloof! Auteur Rachel Joyce voegt er een flink portie wilskracht aan toe, met als resultaat een indrukwekkende pelgrimstocht van een eenzelvige man die boven zichzelf weet uit te stijgen.

De 65-jarige Harold krijgt een brief van Queenie, een bevriende oud-collega, die hem schrijft dat ze terminale kanker heeft. Ontroerd pakt Harold pen en papier maar zijn haastig gekrabbelde reactie zint hem niet. Vertwijfeld loopt hij met zijn enveloppe diverse brievenbussen voorbij. Ergens tussen pompstation, kassameisje en een volgende brievenbus besluit Harold dat er maar één ding op zit: hij móet hoogst persoonlijk naar Queenie om haar te redden van de dood. Hij begint aan de wandeling van achthonderd kilometer naar de in Berwick gelegen hospice en belt nog en passant zijn vrouw Maureen, die meent dat hij compleet gek geworden is. Hun belegen huwelijk met een gecompliceerde driehoeksverhouding (vader, moeder, zoon) is verworden tot niets en lijkt een gepasseerd station. Maar iets wat geweest is, hoeft niet per se voorbij te zijn en het is niet vreemd dat Harold gedurende zijn wandeling tijd voor bezinning heeft. Het terugblikken in het verleden geeft hem een wijsheid die hij eerder niet had of kon opbrengen. Maureen ondergaat thuis min of meer hetzelfde, maar pas nadat blijkt dat haar man in zijn reis volhardt.

Net als ieder mens heeft de bescheiden Harold behoefte aan motivatie en inspiratie, want als niemand in je gelooft “leg je het loodje”. Harold wordt dan ook zelfverzekerder als onverwachts enkele hotelgasten hem aanmoedigen. Onverschrokken overwint hij alle ongemakken, de reis begint op een boetedoening te lijken. De zonderlinge man en zijn wonderlijke voornemen blijven niet onopgemerkt en de sociale media gaan ermee aan de haal. Harold krijgt een cultstatus. Iedereen wil wat van hem en tot zijn opperste verbazing is hij ineens een goeroe, een winnaar! Herman Brood en Henny Vrienten wisten het al: “Als je wint, heb je vrienden, rijen dik, echte vrienden”. Harold krijgt inderdaad die dikke rijen achter hem aan (slim jatwerk à la Forrest Gump), maar hij blijft de eenvoud zelf en vergeet zelfs niet om ansichtkaarten te sturen naar Queenie, Maureen, en het kassameisje van het pompstation.

De invoelbaar geschreven voetreis voert ons van Zuid- naar Noord-Engeland, dwars door fraai beschreven groen en landschappen. De notoire zwartkijker zou Harolds wandeltocht op dunne bootschoenen een mierzoete tragikomedie kunnen noemen. De wat moralistische en clichématige eye opener “Geven is net zo mooi als ontvangen” kan hieraan bijdragen. Maar De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry is vooral een ontwapenend en hartstochtelijk sprookje. De betoverend lokkende titels van de hoofdstukken bevestigen dit. En hoewel de meeste sprookjes ook wreed zijn, zeker wanneer thema’s als dood, spijt, schuld en verlies voorbijkomen, geeft Joyce een schitterende nuance aan het verhaal door het toevoegen van ontroering, humor, moed, hoop, liefde en − hoe fraai gedoseerd − een voortschrijdend inzicht van briljant uitgebeelde karakters. Harolds en Maureens bewustwording van hun beider leven, de onverwerkte tragedie en hun onmetelijke verdriet, worden zo gevoelvol en relativerend beschreven dat je amper kunt geloven dat dit een debuutroman is. De plot is een typisch voorbeeld van hoe wrede sprookjes ook ongemeen sterk kunnen eindigen. Chapeau!

Geschreven bij De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Harold Fry. Op een dag wil hij een brief posten, maar besluit uiteindelijk de brief zelf te gaan bezorgen. In welgeteld 86 dagen loopt hij van Zuid naar Noord Engeland.

Tijdens de reis ontmoet hij vele verschillende mensen. De ene ontmoeting is misschien nog wel ontroerender dan de andere. Langzaam door het verhaal merk je dat er meer aan de hand is dan alleen de wandeling.

Een boek over liefde, hoop en boetedoening. Met een lach en een traan. Wat mij betreft een echte aanrader!

Geschreven bij De Onwaarschijnlijke Reis Van Harold Fry

Het boek vond ik prachtig. Ik heb het mijn zwager gegeven voor zijn verjaardag en het van hem gelezen. Ik ga hem nu ook voor mezelf bestellen! Prachtig, de sfeer, de omschrijvingen. Maar wat jammer dat HIER op deze pagina bij de RESCENSIE een belangrijk stuk van het eind wordt verteld!!!!!! Dit vind ik erg jammer. Het was magisch omdat ik steeds een stukje van de geschiedenis van Harold en Maureen leerde kennen. Als ik de rescensie hierboven van te voren had gelezen was dat voor mij anders geweest.... Een prachtig boek dat nog dagen blijft hangen!

Laat ik beginnen met een kritische noot: hoewel ik het een geweldig boek vind, heb ik toch heel vaak het gevoel gehad dat ik de langzame versie van Forrest Gumps hardloopreis aan het lezen was. Echter: vanaf de eerste pagina werd ik het boek ingezogen, ik moést weten wat het verhaal van Queenie en Harold was en is. Daarnaast was ik zeer benieuwd naar het waarom hij en Maureen hun zoon niet meer zien en stiekem hoopte ik te gaan lezen waarom Maureen is geworden zoals ze is en waarom Harold niets te vertellen heeft in huis. Door de vele vraagstukken zou ik dit boek omschrijven als een puzzel, beetje bij beetje krijg je meer informatie tot de hele puzzel compleet is. Precies wat er op het einde gebeurt. Een verassend einde, dat zeker, want wanneer alle puzzelstukjes in elkaar vallen openbaart zich de gruwelijke waarheid over het verleden van de drie hoofdpersonages. Er zijn maar weinig boeken waar de hoofdpersonage zo diep onder je huid is gekropen dat je het gevoel hebt dat je één bent met het personage, hem zelf wordt. Naarmate zijn reis naar Queenie steeds verder vordert zie en voel je Harold groeien.
Dit boek stond al vijf weken in mijn boekenkast en als ik geen bericht van mijn bibliotheek had gekregen om hem in te leveren dan had hij daar waarschijnlijk nog steeds gestaan. Hoe kan het, dat boeken die het mooist zijn altijd het langst moeten wachten. Het boek is weliswaar fictie, maar geeft prachtig weer hoe er soms mensen op je pad komen die voor heel even aanwezig zijn, maar voor altijd in je hart zullen blijven.

Geschreven bij De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Dit boek doet mij aan het nummer van Queen denken: I want to break free. Deze man Harold breekt ook uit zijn ingedutte huwelijk door op een dag naar een oude bekende te wandelen aan het andere eind van Engeland. Dwars door Engeland heen. Zonder enige voorbereiding. Uiteindelijk blijkt het een helende reis te zijn voor hem en zijn vrouw. Ook meerdere mensen raken door zijn wandeltocht geïnspireerd, waardoor het af en toe ook hilarisch wordt. De Engelse titel luidt: The Pilgimage of Harold Fry. Dat vind ik een beter getroffen titel. Zeer zeker de moeite waard om te lezen. Ook niet te zwaar. Je wordt er ontroerd en blij van. Wandelen is een heel nuttige bezigheid!

Geschreven bij De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Weer zo een leuk boek dat je doet stilstaan. Ik heb wel geen zoon die...., nee ik verklap het verhaal niet maar wj hebben allen wel onze relaties, onze ontmoetingen en onze mijmeringen.
Als wij dan dit bizarre verhaal lezen, moeten wij misschien ook eens stilstaan bij het feit dat alles niet is zoals het lijkt, of zoals wij denken dat het is. Zij hebben de wandeling nodig om alles op een rij te krijgen, misschien helpt dit boek wel om onze ogen terug te openen voor hetgeen echt belangrijk is, voor datgene wat wij in de tijd dachten verloren te hebben. Ik heb genoten van dit bizarre verhaal.

Dit boek heb ik in één adem uitgelezen. Het heeft een diepere laag, dan alleen een fascinerend reisverhaal. Het zet je aan het denken over het verwerken van levenservaringen en het op een rij zetten van ervaringen in het leven en hoe hiervan te leren en het een plaats te geven in je leven.

Geschreven bij De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Dit is een inspirerend verhaal als je houdt van boeken over mensen die op een verrassende manier op zoek gaan naar zichzelf en de zin van het leven.

Geschreven bij De Onwaarschijnlijke Reis Van Harold Fry

Ik wil deze debuutroman van Rachel Joyce van harte aanbevelen. Het boek heeft mij zeer ontroerd. De impulsieve actie van Harold Fry om een brief aan een oude, zieke vriendin niet te posten, maar persoonlijk af te leveren, resulteert in een bizarre pelgrimstocht van 1009 kilometer, afgelegd te voet in 87 dagen van Zuid- naar Noord-Engeland.
Gedurende deze reis heeft Harold mooie ontmoetingen met onbekende mensen en maakt hij van alles mee. Maar meer dan dat is de tocht een verwerking van zijn verleden en zijn onverwerkt verdriet. Een prachtige roman!