De tweeling van Highgate n.v.t.

'De Vrouw van de Tijdreiziger' vond ik mooi. Goed geschreven en met - ondanks het uitgangspunt (want ja, zeg nou zelf) - geloofwaardige karakters. Een pakkend boek.
Het kon dus niet anders, dacht ik, dan dat Audrey Niffenegger's tweede roman ook goed te doen zou zijn.
Nou, dat viel jammerlijk tegen. Het begon goed, beloofde heel wat. Het had ook echt geweldig kunnen zijn - ook al is het een bijna totaal uitgeput genre, Niffenegger had werkelijk 'onsterfelijke' karakters kunnen creëren.
In plaats daarvan beschrijft ze personen met wie je je met geen mógelijkheid kunt (en wílt) identificeren; nep, tweedimensionaal, saai, futloos, zonder een eigen identiteit, een eigen inbreng.
Ik heb me ook - ja, echt waar - tot het einde van het boek afgevraagd wie nou eigenlijk de échte hoofdperso(o)n(en) was/waren - en dat is toch gek, niet?
Na een aantal echt totáál ongeloofwaardige plotwendingen (en subparagraafjes waarin je gewoon mérkt dat Niffenegger het zelf ook even niet meer weet) kabbelt het verhaal naar een echt ontzettend bizar - en onaf - einde.
Als lezer blijf je achter met het gevoel van een gigantische anti-climax. Ruim 400 pagina's lang heb je geprobeerd iets te voelen voor het verhaal, de karakters, de geheimen en dan... niets.
Een boek vol vreemde verhoudingen tussen mensen en doden, wrede en harteloze familiebanden, uit de hoge hoed getrokken tussenoplossingen en ja, een snel en slecht in elkaar geflanst einde.
Heel erg jammer. Het had zo mooi kúnnen zijn.

Een heel apart boek, maar wel intrigerend. Audrey Niffenegger kan mooi schrijven en haar onderwerpen zijn altijd net iets anders. Hoewel ik al vrij snel doorhad wat er aan de hand was, bleef het verhaal mij boeien. Het einde vond ik wat teleurstellend. Alsof de schrijfster ook niet precies wist wat ze met haar personages moest doen en er zo snel mogelijk een eind aan heeft geschreven. Als het einde wat sterker was geweest, had het boek zeker **** gekregen.

Wat weer prachtig begon en een heerlijk meeslepend verhaal had, viel uiteindelijk bijzonder tegen. De verwachtingen waren dan ook hoog na het lezen van 'De vrouw van de tijdreiziger'.
Toch had ik meer verwacht van deze tweede roman.

Het verhaal start met een tweeling en al snel heb je door dat er een geheim is. Het begin begon dan ook lekker; een pakkend verhaal, waarin je echt wilt weten wat eraan de hand is. Wat dan zo jammer is, is de ongeloofwaardige wending van het verhaal. Tuurlijk is het verhaal sowieso erg fantasierijk opbouwd, een tikkie surrealistisch. Niffenegger gaat echter nog een stapje verder, waardoor het een verhaal een onprettige wending krijgt.

Zonder teveel kwijt te willen over het einde, is dit toch een flinke teleurstelling. Het boek had echt prachtig kunnen zijn. Ondanks de onwerkelijkheid had het toch in die stijl kunnen eindigen. Dat doet het nu niet; het verhaal heeft een onzettend onafgemaakt einde. Zonde!

Zoals anderen al aangeven is dit verhaal niet realistisch, zo is het ook niet bedoeld. Dit is absoluut fictie en voor liefhebbers van non-fictie is dit boek dus een afrader.
Mij sprak de schrijfstijl weer enorm aan, het leesgemak zorgde ervoor dat ik telkens verder wilde lezen, maakte het lezen 'gezellig'. Halverwege is het plot al wel zo ongeveer duidelijk, maar dat vond ik niet storend doordat het verhaal zo heerlijk las. Helaas was het einde een kleine domper op de feestvreugde, want ook ik bleef met een leeg en onaf gevoel achter. Hoe komt het toch dat zoveel schrijvers het moeilijk vinden een mooi einde aan hun boek te breien?

super boek erg mooi het is een geestig, verassend, triest, verhaa.l oke het is mischien niet echt heel realistisch maar wat dan nog! je moet wat verbeelding hebben en met beetje fantasie kom je heel eind. ik persoonlijk vond haar eerste boek beetje saai maar ja dat is persoonlijk natuurlijk. het is wel wat een paranormaal boek. maar dat vind ik juist, weer leuk beetje zweef maar niet te veel. als je een vrij nuchter persoon bent kun je het boek beter links laten liggen dan is het gewoon niet voor je bedoelt. ik vond het einde hellemaal niet raar vreemd hij is gewoon weg gegaan dat zegt al genoeg , of dit nu is door schuldgevoel, spijt of omdat hij toch van haar hield dat is niet duidelijk het is een beetje open eind maar dat is ook wel eens leuk. gewoon lezen en kijken wat je er zelf van vind.

Het verhaal van De tweeling van Highgate is inderdaad niet realistisch, zoals andere lezers al meldden. Maar dat was De vrouw van de tijdreiziger ook niet. Voor mij maakt dat de boeken van Niffenegger juist bijzonder. Ze schrijft originele verhalen. Dit verhaal greep me meteen, net als haar eerste boek. Ik vond het een sfeervol, origineel en magisch-realistisch verhaal over tweelingen die verstrikt zijn geraakt in elkaars leven en over een geest die opgesloten zit in haar eigen huis. Alleen de manier waarop Valentina los probeert te komen van haar tweelingzus vond ik niet overtuigend. Het (open) einde weer wel. Ook al vind je een manier om samen te zijn na de dood, dat betekent nog niet dat liefde alles kan overwinnen.

Net als bij 'De vrouw van de tijdreiziger' ben je meteen verslaafd aan dit boek. En daarom is het einde zo verschrikkelijk zonde. Het begon zo mooi: een tweeling die de flat van hun tante in London erft en zichzelf, hun tantes vrienden en de geest van hun tante daar leert kennen. De tweeling wil loskomen van elkaar en weet niet waar ze moeten beginnen... en daar maakt Niffenegger een grote fout. Geesten? Prima. Meer tussen hemel en aarde? Tuurlijk. Maar de manier om de tweeling uit elkaar te halen slaat nergens op. Bovendien zijn de personages van de tweeling en Robert nogal vervelend, eigenlijk wil je ze de hele tijd wakker schudden. Wel een leuk detail: een van de personages komt uit Nederland en werkt in het boek bij de VPRO.