De vrouw die de honden eten gaf

Wat een boek zeg. Heel goed. Van begin tot einde, als het ware met ingehouden adem gelezen.
Wat het spannend maakt is het feit dat Odette (Michelle Martin) in een gruwelijk slechte wereld leeft zonder dat ze het zelf door heeft. Ze krijgt kinderen, zoals bijna iedere andere vrouw. Ze doet het huishouden. Ze brengt de kinderen naar school. Ze leert leven met de nukken van haar man (Dutroux). Ze heeft 'gewone' wensen over een beter huis en mooie kleren. Ze wil graag een keertje uitgebreid naar de kapper gaan om daar haar haren te laten wassen. Als een gewone moeder doet ze alles voor haar eigen kinderen. Ze verzorgt de honden en de andere dieren. En ga zo maar door.
Pas in een reflectie op dit leven, ziet ze wat ze gedaan heeft en in welke gruwelijke context ze dat deed. Dat het bizar is dat ze zich gewoon gedroeg in zeer ongewone en misdadige omstandigheden.
De botsing tussen wat ze gedaan heeft en wat ze had moeten doen, geeft het boek een ongekende lading en een spanning. Op een flinterdunne lijn tussen fictie en non-fictie.
Een boek en een verhaal die je bij blijven!

Geschreven bij De vrouw die de honden eten gaf

Kristien Hemmerechts heeft veel kritiek gekregen op dit boek. Ze zou Michelle te menselijk willen maken en zodoende van de lezer begrip vragen voor haar daad. Onterecht naar mijn mening.

Ik vind niet dat Hemmerechts het voor Michelle opneemt c.q. haar gruweldaad probeert goed te praten. Ook probeert ze het niet te verklaren. Ze laat die ruimte geheel aan de lezer om dat wel/ niet in te vullen.

Doordat het gebracht wordt alsof het verhaal door Michelle zelf verteld wordt kun je niet voorkomen dat er gaandeweg een menselijk beeld van haar gevormd wordt dat dieper gaat dan alleen gebaseerd op de info. uit de media. Veel ( fictieve ) uitspraken die ze Michelle laat doen geven stof tot nadenken.

Ze geeft een kijkje in wat er mogelijk gespeeld heeft in het hoofd van Michelle. Zonder waardeoordeel.

Hemmerechts besluit om een fictief oogpunt van Michelle Martin te beschrijven. Wat ging er om in de vrouw die wel de honden, maar niet de kinderen te eten gaf? Wat zag zij in die vreselijke man, waarom bleef ze bij hem, wat heeft ze wel en niet en waarom gedaan? Hoe hebben ze elkaar leren kennen en hoe zag hun leven er uit? Ondanks dat het fictie is verwacht je als lezer een waarheid, een antwoord op al die vragen. Wat er natuurlijk eigenlijk niet is.

Met die gedachtes, met die vragen ben ik begonnen aan dit boek. Onwetend van hoe het hele verhaal van Dutroux en Martin er eigenlijk uit ziet. Als kind heb ik die heisa niet echt meegekregen. Het verhaal richt zich ook niet perse op de meisjes en wat er met hun gebeurd is. Het gaat over Martin, haar leven met Dutroux en hun kinderen. Het boekt roep vragen op, ik was in de overtuiging dat er geen kinderen bestonden (maar toch wel), waarom deed ze wat ze deed? en deed ze het wel? Het verhaal roept ook sympathie op, maar ook onbegrip, waarom blijf je bij zo iemand? Het verhaal geeft daarmee niet de antwoorden die ik hoopte te krijgen. Maar alsnog was alles fictief gebleven, ik had desondanks gehoopt dat Hemmerechts een richting zou kiezen, fictief, maar toch een richting.

Geschreven bij De vrouw die de honden eten gaf

Heel knap wat hemmerechts heeft gedaan. Het boek is fictie, maar ze blijft dicht bij wat er bekend is over Michelle Martin en Dutroux. (Hoewel dat helemaal niet waar hoeft te zijn, wat bekend is. Ook daar gaat het boek op in.) Je kruipt via het boek in de psyche van Odette/Michelle Martin. Wat deed ze uit vrije wil, wat deed ze omdat het moest van Dutroux? Hoe zat het eigenlijk tussen die twee? En dat geloof van haar, het klooster in gaan, is dat wel echt? Hemmerechts maakt van Odette/Michelle een compleet mens, dus de antwoorden zijn niet eenduidig. Knap, en gedurfd.

Geschreven bij De vrouw die de honden eten gaf

Ik heb 100 blz gelezen en heb het boek toen weggelegd. De manier van schrijven vond ik niet prettig lezen, daarnaast vereist het boek wat inlevingsvermogen aan de zijde van de daders en het lukte me niet dit op te brengen. Dit is waarschijnlijk gewoon niks voor mij.

Geschreven bij De vrouw die de honden eten gaf

Prachtig en indrukwekkend. Een fictief verhaal uit het oogpunt van de dader.
Fictief, maar wel wel op waarheid berust.

Geschreven bij De vrouw die de honden eten gaf

Misschien is dit boek iets voor een strafrechtadvocaat. Heb te veel rechtvaardigheidsgevoel om me hier bij neer te leggen. Michelle Martin was kwetsbaar jong naief en volgzaam en Deutroux dominant agressief en geslepen. Dit mengsel van tegenstellingen geeft een jing jang effect. The opposite atrrackts.

Geschreven bij De vrouw die de honden eten gaf

Het is een gruwelijk en bizar verhaal. Het boek leest snel en gemakkelijk.

Geschreven bij De vrouw die de honden eten gaf

het boek vertelt helaas niet het echte verhaal, het is te veel een gefantaseer

Zonder iemand te willen beledigen vind ik het een raar boek.
Het is bijzonder geschreven, dat wel, verteld alsof Michelle het zelf geschreven heeft.
Maar het is een hoop gebrabbel zonder dat er eigenlijk iets verteld wordt. Ze vertelt dingen die totaal niet boeiend of relevant zijn.
Ze springt van de hak op de tak .

Ze vindt het bijv. oneerlijk dat zij zoveel meer (negatieve) aandacht krijgt dan een moeder en moordenares die haar kinderen vermoord heeft. Tja. Ik zie daar absoluut geen meerwaarde in om zoiets te bespreken in je boek. En je krijgt daardoor ook geen kans op sympathie van mensen.
Ik zou zeggen dit is je kans om jouw kant te vertellen. Grijp die kans en vertel gewoon hoe je bent gekomen waar je nu bent.
Iedereen kan het overkomen; meegezogen worden in een wereld van slechtheid en narigheid.
Mensen kunnen daar begrip voor tonen. Althans ik wel.

Ik vind het echt een gemiste kans. Na pagina 32 is er eigenlijk nog steeds niks verteld. Jammer. Ik keek er naar uit om het te lezen.