Driving Towards The Daylight (Digipack)

Heerlijk om naar de luisteren, in mijn opinie een van de beste albums tot nu toe! Heel voorzichtig maar ik vond het album bijna sexy. Genoten van het begin tot het eind. Gewoon ouderwets lekker zoals we Joe kennen. Een aanbeveling!

Met verbazing las ik de reviews van het vorige album,don't explain inderdaad heeft beth hart een mooie stem maar er was totaal geen samenzang ook liet joe zich niet lekker gaan met zijn gitaren,nee het was een risicoloos album.vandaar de kop welcome back joe want dit is wel een echt bonamassa album.heerlijk om zijn stem en zijn blues/rock getinte gitaarwerk weer te horen.het album bevat 4 nieuwe nummers en 6 covers onder andere het stokoude stones in my passway van blues legende robert johnson,i got all you need van willie dixon,o.a led zeppelin coverde nummers van hem,het zeer fraaie who.s been talking? Van howlin wolf met een heerlijke grauwe stem intro van chester arthur burnett en het geweldige a place in my heart.de 4 nieuwe nummers zijn ook zeer geslaagd al met al een heerlijk album om te luisteren ook complimenten voor het prachtige boek werkje,zo kan het dus ook.

Wie een blues-rock album verwacht zoals Joe's laatste paar albums, komt helaas van een koude kermis thuis. Driving Towards The Daylight is een rockalbum.

Het album luistert makkelijk weg, dat moet gezegd worden, maar dat deels ook door het feit dat er geen echte potentiële klassiekers of live-krakers op staan. Straight-forward rock is wat dit album brengt, op een enkel blues-rock nummer na.

Joe gaat eigenlijk terug naar zijn eerste albums waarop hij ook vooral rock speelde. Het komt er op neer dat het een goed album is, maar verwacht je een album zoals bijvoorbeeld Black Rock of Ballad Of John Henry, dan wordt je teleurgesteld. Het album is niet divers genoeg om daarbij in de buurt te komen. Dit neemt niet weg dat als je van rock en Joe's oudere werk houdt, je dit album waarschijnlijk goed gaat vinden.

Het zal wel te maken hebben dat Joe met z'n 'oude'producer Kevin Shirley in zee is gegaan, maar ik vind dit nu niet een echte blues cd. Joe laat wel horen dat hij van alle markten thuis is, maar ik vond Dust Bowl en ook Don't explain stukker mooier.

jammer had er meer van verwacht...misschien brengt hij wel teveel uit en is de spanning ervan af....de dvd was perfect maar dit vind ik teveel van hetzelfde, van wat we al kennen..