Een bijna volmaakte vriendschap roman

Met “Een bijna volmaakte vriendschap” heeft Milena Michiko Flasar een buitengewoon ontroerende roman afgeleverd. Het is een verhaal over twee mensen, maar meer nog dan dat: het is een verhaal over schaamte, verlies, eenzaamheid, kwetsbaarheid, verlies, vrijheid en verbintenissen. De auteur gebruikt hiervoor mooie symboliek zoals het insect dat in barnsteen gevangen zit. Het boek is een beschrijving van de hedendaagse Japanse cultuur, maar in bredere zin ook een verhaal over het individualisme in de moderne samenleving en de behoefte om contact te maken. In 107 korte hoofdstukken weet de schrijfster als een kalligrafeerder een kort verhaal te schilderen dat een diepe indruk achterlaat. Juist door de soms kale, poëtische omschrijvingen, het bijzondere taalgebruik en de openheid waarmee twee vreemden elkaar verhalen vertellen die ze nooit iemand anders verteld hebben. Verhalen over pijn, eenzaamheid, verlies en schaamte. Een waar kunststukje.

Taguchi Hiro is een ‘hikikomori’. En hikikomori’s, dat zijn Japanse jongeren die besluiten zich geheel af te sluiten van hun familie en van de maatschappij in het algemeen. Hetzelfde geldt dus voor Taguchi. Althans, datzelfde gold voor Taguchi, want in Een bijna volmaakte vriendschap vertelt de jongeman wat er zich heeft afgespeeld, sinds hij enkele maanden geleden, na twee jaar stille opsluiting, opnieuw de buitenwereld instapt.

Tijdens zijn voorzichtige, eerste omzwervingen, trekt hij steeds naar het park, waar hij niet wijkt van zijn plekje op de bank. En elke weekdag neemt eenzelfde man op het bankje tegenover hem plaats. Taguchi geeft hem algauw de bijnaam Stropdas, maar wanneer de twee na een tijdje persoonlijk kennismaken met elkaar, blijkt de man Ohara Tetsu te heten. Elke dag komen Taguchi en Ohara een stukje dichten bij elkaar te staan, een stukje dichter bij die ‘bijna volmaakte vriendschap’ als het ware.

Wat een prachtig boek is dit. Dat ik maar iets langer dan een dag nodig had om het uit te lezen, is daar een duidelijk bewijs voor, want de afgelopen maanden had ik vaak iets langer de tijd nodig om een boek uit te lezen. Maar dus niet zo met Een bijna volmaakte vriendschap. Milena Michiko Flasar verwoordt gevoelens zo zacht en zo mooi, waardoor het hele verhaal één grote bron van rust vormt, ook al is de thematiek erg intens. Wees dus gewaarschuwd, want van zodra je één bladzijde gelezen hebt, ben je verkocht tot het einde.

Moest even wennen aan het verhaal. Zonder leestekens in de dialogen. Ik moest er even in komen. Maar vanaf halverwege: prachtig! Ze schrijft zulke mooie zinnen.

Het is een mooi, ontroerend boek, met een bijzonder thema.

Prachtig boek

prachtig boek, waarbij je stil wordt van de beschrijving van toch wel dramatische gebeurtenissen...

Geschreven bij Een bijna volmaakte vriendschap

Mooi om in de huid van de hoofdpersonen te kunnen meeleven in hun situatie.
Een prachtig boek.

Hoewel er een zekere mate van voorspelbaarheid in het verhaal zit, doet dit helemaal geen afbreuk aan het boek. Het is meeslepend en aangrijpend. Misschien niet altijd even ideaal om in de trein te lezen, gezien het wel mogelijk kan zijn dat je een krop in de keel krijgt.

Geschreven bij Een bijna volmaakte vriendschap

Goed geschreven, zeer gevoelig boek over twee figuren aan de rand van de maatschappij.
het leest zeer vlot, en het bouwt mooi op.
op de ultieme momenten wordt het boek een beetje te sentimenteel, wat ik jammer vond, omdat het alles heeft om een echt diepzinnig verhaal te worden. De boodschap bleef beter achterwege.
Desondanks vond ik het een heerlijke leeservaring!

Positieve punten van dit artikel zijn: goede kwaliteit en voordelige koop.