Een uur en achttien minuten roman

Een stukje Nederland dat ik niet ken, maar zo herkenbaar. Een wereld die ver van mij staat, maar zo dichtbij komt. Over gemiste kansen, verloren zielen, eenzaamheid en vriendschap. Dit boek lees je niet, je beleeft het.
Ik ben verliefd geworden. Op de pen van Peter Zantingh van waaruit de woorden vloeiden die op pagina 31 van dit boek terechtkwamen. Woorden die iets met mij doen, die ik zelf geschreven zou willen hebben. Mooier wordt het niet denk ik, als ik ze gelezen heb, maar dat heb ik mis. De toespraak van Johan op de begrafenis, de beschrijving van het condoleren, creëren een golf van kippenvel die zich over mijn lichaam uitrolt. Ik draal na ieder hoofdstuk om het verlangen naar het moois wat nog komen gaat, te koesteren, voordat het voorbij is. ‘Een uur en achttien minuten’ is, bij lange na, niet lang genoeg.
-Ria Schopman

De lezer volgt het verhaal door de ogen van hoofdpersoon Johan als hij terugkeert naar zijn geboortedorp omdat één van zijn beste vrienden zelfmoord heeft gepleegd. De afwikkeling van de week na de zelfmoord tot aan de begrafenis worden afgewisseld met terugblikken aan een goede, onbezorgde jeugd van een vaste groep vrienden. De terugblikken fungeren zo vaak als een luchtiger afwisseling op de harde realiteit van het regelen van de begrafenis en het verwerkingsproces in de groep. Het verhaal leest vlot weg maar is sterk van begin tot eind. Als je het neerlegt blijft vooral de melancholische, soms beklemmende sfeer die met rake observaties, kleine details en weinig woorden opgeroepen wordt achter.

Een uur en achttien minuten is de tijd die Johan (vanuit wiens perspectief dit verhaal geschreven is) erover doet, om van zijn woon- en studeerplaats Utrecht, naar het dorp van zijn jeugd in West-Friesland in de kop van Noord-Holland te reizen. Een paar keer wordt Bergen aan Zee genoemd, maar of dit het dorp is waar de vijf vrienden opgroeiden is niet helemaal duidelijk. Het doet er ook niet toe. Het verhaal speelt in een week van mei 2009, wanneer Joey zelfmoord gepleegd heeft en de resterende vier vrienden de uitvaart moeten regelen. Wat mij wat vreemd leek, omdat er wel (gescheiden) ouders van Joey in beeld waren. De jongens zijn nu tussen de 20 en 25 jaar en komen in de week voor de begrafenis tot bezinning en uiteindelijk in gesprekken tot elkaar. Terugblikkend blijken bij allemaal wel tekenen gesignaleerd te zijn over de gemoedstoestand van Joey, maar niemand heeft hierin mogelijk naderend onheil gezien. Bij Joey ontbrak de wilskracht, de energie om aktief iets met zijn leven te doen. Het lijkt erop dat hij niet goed met veranderingen om kon gaan, zoals het vertrek van Johan naar Utrecht voor een studie journalistiek. Mensen en bestaande situatie's kon hij moeilijk loslaten. Het is een bijzonder mooi verhaal over hoe jonge mannen omgaan met een dergelijke plotselinge tragische gebeurtenis. Een boek dat geschikt is voor de iets oudere jeugd, maar ook volwassenen zal aanspreken. Eigentijds en vlot verteld. Veelvuldig worden bekende namen en merken genoemd, waardoor het net lijkt of het over bekenden uit je eigen omgeving je gaat. Een prachtig debuut, dat na het lezen nog wel even blijft hangen.

Het is een mooi boek. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe Nederlandse auteurs. Voordat ik Een uur en achttien minuten las, kende ik Peter Zantingh niet. Ik had nooit zijn blog gelezen maar toen ik deze boek eerst zag, wilde ik het lezen.

In Noord-Holland hebben vijf jongens de meeste van hun leven samen doorgebracht. Ze hebben samen gevoetbald, ze worden samen dronken, ze zijn samen op vakantie geweest. En dan Joey pleegt zelfmoord.

Johan verteld, wat het gebeurd is, nadat de jongens een SMS gekregen hebben: «Jongens, het spijt me. Ik heb de lat te hoog gelegd, ik ben mijn idealen kwijt. Sorry, bedankt. J»

Johan is de enige, die het dorp verlaten heeft. Hij woont en studeert in Utrecht. Daar heeft hij nieuwe vrienden, een nieuw leven een en vriendin, Natalie. Hij moet terug naar zijn dorpje. Hij voelt zich niet meer thuis in Noord-Holland. Hij neemt die gebeurtenissen en plaatsen waar, alsof hij daar niet meer hoort.

Johan beschrijft wat hij en zijn vrienden maken om de begrafenis te regelen. Ze moeten rouwkaartjes en de kist kiezen. Ze moeten iets over Joey schrijven om de tekst tijdens de begrafenis te lezen (dat vind ik erg bijzonder...). Ze moeten ook Joey vergeven en misschien is dat het moeilijkste om te doen. Vooral omdat ze alle zagen sommige signalen maar ze begrepen niet, wat ze bedoelden.

Ik heb het boek opgelezen maar ik moet nog sommige woorden op het woordenboek nakijken. Ik heb veel woorden over voetbalen geleerd maar ik ben niet zeker dat ik het woord "noppen" ooit zal gebruik... ^__^

Samenvatting: Erg goed boek. Het verhaal is makkelijk te begrijpen en ook de woorden en de zinnen zijn begrijpelijk. Aan het begin vond ik het een beetje moeilijk vanwege de flashbacks maar dan heb ik me eraan gewend. Ik zou ook Zantinghs tweede roman "De eerste maandag van de maand" willen lezen.

Dit boek is echt een aanrader. Goed aangrijpend verhaal maar toch leuk om te lezen. Ook veel herkenningsmomenten over West-Frieland.

Geschreven bij Een uur en achttien minuten

Dit is de tweede keer dat ik dit boek lees. De eerste keer is vele jaren geleden geweest, ik denk vlak nadat het was uitgekomen in 2011. Het was de titel die me aantrok, want de setting (vier voetbalvrienden in West-Friesland) was niet iets waar mijn directe interesse lag. Wat ik wel interessant vond, was het thema: zelfmoord.

Ik herinner me nog van de eerste keer dat ik dit boek las dat ik er tranen van in mijn ogen door kreeg. Dat gegeven is me al die jaren bijgebleven, want ik heb het daarna nooit meer bij een ander boek gehad.

Deze keer geen tranen, maar wel gevoel.

De zinnen kabbelen voort, zijn kort maar krachtig, poëtisch zonder opzichtig te zijn. Geen grandeur, maar treffende vergelijkingen, beeldende gevoelens zonder dat ze zichtbaar zijn. Het algehele gevoel wat ik voel doorschemeren in dit verhaal is verslagenheid, onthutsing, bedrukking. Verslagen zonder te weten dat het leven een wedstrijd was. Verloren in een onzichtbare strijd.

Dit blijft één van de meest memorable boeken die ik ooit heb gelezen. Ook de tweede keer dat ik dit boek uitlas bleef ik achter met een leegte, een gevoel van gemis. Een boek dat dit teweeg kan brengen, verdient vijf sterren, ook zonder tranen.

Geschreven bij Een uur en achttien minuten

De volgende zin staat in een van de eerste bladzijden: «Jongens, het spijt me. Ik heb de lat te hoog gelegd, ik ben mijn idealen kwijt. Sorry, bedankt. J» Het is een sms'je wat een jongen krijgt van een van z'n voetbalmaten en hij begrijpt meteen dat zijn vriend zelfmoord heeft gepleegd. Ik heb dit indrukwekkende boek een tijdje geleden gelezen en zou het boek graag willen aanschaffen om iemand cadeau te doen, maar het is nergens meer verkrijgbaar. Dit boek verdient een herdruk!!!

Alsof het weer zich aangepast had op het verschijnen van Peter's debuut leende deze druilerige, kille zondagavond zich perfect om de sfeer van dit boek te versterken.

Zelf verhuisde ik ook van een dorpje naar "de grote stad". De beschrijvingen van de terugkeer naar die plek, het ouderlijk huis zijn eng treffend, al is de context van mijn bezoekje gelukkig altijd een stuk vrolijker.

Met de soundtrack (zie verantwoording achtering) bij het boek zou je haast denken aan het klassieke rubriekje "de plaat en z'n verhaal". Gelukkig is het niet zo letterlijk. Nee, er is een nieuw, harbrekende verhaal door de prachtige liedjes heen geweven.

"Een uur en achttien minuten" leest zoals een Acda & de Munnik album klinkt (toen ze nog mooie liedjes maakten), maar dan gepast humorloos. Pas in het laatste "couplet" klinkt weer een hoopvolle noot.

Een schitterend debuut! Ik hoop dat er over tien jaar een tweede deel komt.