Een verzonnen leven

Het lijkt Sam Tahar, een van de hoofdpersonen in Een verzonnen leven aan niets te ontbreken: hij heeft een glanzende carrière bij een prestigieus advocatenkantoor in New York, veel geld, aandacht van de media en een goed huwelijk. Maar zijn succes berust op bedrog, dat ooit is begonnen met een leugentje…
Karine Tuil schreef reeds acht romans, waaronder Tout sur mon frère (2003), Quand jétais drôle (2005), Douce France (2007), La domination (2008) en Six mois, six jours (2010). Van Een verzonnen leven, genomineerd voor de Prix Goncourt, werden in Frankrijk bijna 70.000 exemplaren verkocht.
‘De mens heeft het vermogen om te worden wat hij wil en de manier waarop hij denkt te veranderen. Zelfs als je je innerlijke aard niet kunt veranderen. Of je niet kunt losmaken van je familiebanden. Vroeg of laat haalt het verleden je in en stelt het de leugens bloot aan het daglicht.’
Karine Tuil over haar negende roman Een verzonnen leven:

Waar gaat ‘L’Invention de nos’ vies (in het Nederlands: Een verzonnen leven) over?
Een verzonnen Leven roept de vraag van leugens, sociaal geweld en de obsessie met succes in onze samenleving op. Een paar jaar geleden, in Frankrijk, pleegden een aantal medewerkers van een beroemde naamloze vennootschap zelfmoord op hun werkplek. Dit fenomeen schokte me diep en ik vroeg me af hoe de maatschappij zo wreed was geworden. Mijn voornaamste doel was om het verhaal te schrijven van een man die problemen ondervindt om zijn eigen plek te vinden in de maatschappij: hij is zeer intelligent en ambitieus, maar komt uit de lagere arbeidersklasse en hij is ervan overtuigd te worden gediscrimineerd op grond van zijn godsdienst, de islam. Leugens zijn in feite te wijten aan de essentie van de hedendaagse maatschappij.

Waarom schreef je dit boek?
Een paar jaar geleden was ik aanwezig bij een rechtszaak van een Franse Djihadist. Dat gaf me het idee om dit boek te schrijven: ik wilde begrijpen wat Hanna Arendt (een Duits-Amerikaans-joodse filosofe en politiek denker, die zich onder andere heeft verdiept in de vragen die samenhangen met totalitaire politieke systemen, red.) de “banaliteit van het kwaad” noemt. Verder hebben zaken als discriminatie, ongelijkheid, diversiteit en geweld mij altijd al geïnteresseerd.

Wat heb je gedaan om te worden wie je nu bent als schrijfster en welk advies zou je geven aan beginnende schrijvers?
Je moet gewoon schrijven en schrijven, steeds weer opnieuw, maar lezen is ook belangrijk! Je kunt niet echt leren hoe je moet schrijven: schrijflessen - net als in de VS - bestaan niet in Frankrijk. Mijn advies is om nooit op te geven: schrijf wat jij leuk vindt om te lezen, en lees boeken van eclectische auteurs die de manier waarop literatuur wordt ervaren veranderen, zoals Gombrowicz, Beckett, Garcia Marquez, Thomas Bernhard, Faulkner, et cetera.

Voor het hele interview en andere inspirerende artikelen, kijk op www.bol.com/boekenredactie.

Wat een geweldig en meeslepend boek, zeer actueel ook. Wij hebben het gelezen met onze boekenclub en waren unaniem positief.