Enkele reis Indonesië Vier Amsterdamse vrouwen in hun nieuwe vaderland

Via een Indonesische kennis ontmoet Hilde Janssen eind 2010 in Jakarta de vijfentachtigjarige Dolly. Haar scherpe gelaatstrekken en vooral haar rechte neus verraden haar blanke afkomst. Als ze haar een foto uit 1947 laat zien van twee Nederlandsen die uit een trein hangen, herkent Dolly de vrouwen meteen: het zijn de zusjes Kobus. ‘Dit is mijn vriendin Annie, en dat is Miny.’ Dolly zelf zat ook in die trein, net als Betsy, de oudste van de drie zusjes Kobus.
Begin twintig waren ze, toen ze in 1946 vanuit Rotterdam samen met hun Indonesische echtgenoten naar hun nieuwe vaderland voeren. Tegen de stroom in, want ze vielen midden in de onafhankelijkheidsstrijd en schaarden zich aan de kant van de Republiek, ook in de roerige tijden die volgden. Ze zijn er altijd blijven wonen, vier Amsterdamse vrouwen met hun uitdijende Indonesische familie in de metropool die Jakarta nu is. Enkele reis Indonesië vertelt hun verhaal.

wat een saai boek, ik had er veel meer van verwacht. in feite een opsomming van een grote ellende in indonesie na de oorlog in nederland. ik had veel meer gedacht dat het een mooi verhaal zou zijn van 3 zussen en 1 moeder die naar indonesie zijn vertrokken, maar het was meer een optelsom van hoe het ging na de oorlog in indonesie, hoe het land werd geregeerd, en weinig over de zussen zelf, alleen feiten. jammer hoor.

Dit is het verhaal van de drie Nederlandse zussen Kobus. Zij verlieten op 1 januari 1947 met hun Indonesische echtgenoten Nederland en gingen per boot naar Jakarta. De zussen verlieten hun moederland maar volgden hun mannen naar hun vaderland.
Terwijl er in die tijd juist veel Nederlanders terug kwamen uit de Oost. Zij waren op de vlucht voor het geweld dat er was ontstaan, sinds het uitroepen van de onafhankelijkheid door de Indonesiërs op 17 augustus 1945
Er werd wel raar aangekeken tegen hun vertrek maar daar trokken de zusjes zich niets van aan, zij volgden hun mannen.
Zelf hun moeder ging mee en onderweg op de boot maakten zij kennis met Dolly die samen met haar man reisde.
Eenmaal aangekomen in Indonesië staken de vier vrouwen gelijk hun handen uit de mouwen en begonnen een winkeltje met zelf gemaakte kleren, deden de boekhouding bij een fabriek en leerden zo de taal van hun nieuwe vaderland. Er werden kinderen geboren; ook het verlies van dierbare werd hun niet bespaard. Toen ze na de politionele acties weer tijdelijk onder Nederlands gezag kwamen te staan was het leven hard voor de zussen. Zij knokten zich er dapper doorheen en steunde elkaar door dik en dun al waren zij het zeker niet altijd met elkaar eens. De keuzes die hun kinderen maakten gaf hen ook een andere kijk op het leven.
Regelmatig moesten zij weer van onderaf beginnen en met een dosis Hollandse nuchterheid lukte het ze telkens weer. Niet praten maar werken.
Twee van de zusjes zijn heel veel later voor een vakantie terug geweest naar Nederland, maar het was hun land niet meer dat was Indonesië. Het verhaal lees prettig en is zeker voor jongeren een stukje geschiedenis van ons land.