Fortunate Son My Life, My Music

John C. Fogerty maakt aan het eind van de jaren zestig
furore als voorman van Creedence Clearwater Revival, die in '69 en '70 's werelds populairste
popgroep is. Als de anderen op het hoogtepunt van het succes muzikale medezeggenschap gaan
eisen, weigert Fogerty in eerste instantie, maar voor de lieve vrede gaat hij alsnog door de knieën.
Na een desastreus album geeft hij er in '72 de brui aan om een jaar later revanche te nemen met
The Blue Ridge Rangers, een eenmansgroep die op The Blue Ridge Rangers oorspronkelijke
interpretaties ten beste geeft van klassiekers uit de country & western, gospel en
bluegrass. Hearts Of Stone en Jambalaya brengen het tot hit, dit in tegenstelling tot Rockin' All
Over The World, dat pas jaren nadien door Status Quo aan de vergetelheid wordt ontrukt. Fogerty
neemt op John Fogerty opnieuw alles voor zijn rekening, ook het merendeel van de composities.
De muziek valt te omschrijven als pastorale rock & roll vol eigenaardige weemoed.
Hoewel John Fogerty grandioos flopt, blijkt aan de vooravond van de jaren tachtig dat de
Nederlandse critici het tot de tien belangrijkste popalbums van het dan bijna afgelopen decennium
rekenen. Een derde plaat, Hoodoo, wordt nooit uitgebracht, waarna de geruchten over de als een
kluizenaar levende Fogerty steeds wilder worden. Pas in '83 treedt hij in de openbaarheid na een
gewonnen proces tegen zijn vroegere platenmaatschappij betreffende royalties uit de tijd van Ccr.
Als reden voor zijn inactiviteit geeft hij voorts een wurgcontract met de platenmaatschappj op, dat
hij kort daarop afkoopt met alle rechten op zijn CCR-werk. Begin '85 verschijnt dan eindelijk
Centerfield. In muzikaal opzicht pakt Fogerty de draad van Ccr gewoon weer op en alsof de tijd
heeft stilgestaan is Centerfield reeds binnen een maand goud. Op Eye Of The Zombie werkt hij
voor het eerst in zijn solocarrière samen met andere muzikanten en zangers. Daarnaast waagt hij
zich aan allerlei stijlexperimenten, variërend van een instrumentaal stuk voor synthesizer en
elektrische gitaar via pseudo-hardrock tot funk. De resultaten pakken niet onverdeeld gunstig uit,
terwijl het geheel bovendien een duidelijke visie ontbeert. Toch valt het op zich te prijzen dat
Fogerty niet gespeend blijkt van vernieuwingsdrang, al weet hij slechts zelden als vanouds te
boeien. Dat Eye Of The Zombie bij gebrek aan een hit flopt, ligt dan ook min of meer in de lijn der
verwachtingen. Tijdens zijn eerste Amerikaanse solotournee brengt Fogerty geen CCR-stukken
ten gehore, onder meer omdat zijn vroegere platenmaatschappij naar aanleiding van Centerfield
een proces heeft aangespannen vanwege vermeend zelfplagiaat.

Bron: OOR
Popencyclopedie