Going For The One (Expanded Versie)

Geschreven bij Going For The One

Natuurlijk, 'Close To The Edge' en het wisselvallige 'Fragile' worden meer de hemel in geprezen, maar 'Going For The One' is toch echt het beste album dat Yes ooit opnam. De symfonische, progressieve rocksound van het Britse vijftal staat sterk overeind, maar de band lijkt hier bijles genomen te hebben in het schrijven van songs. Zo kunnen nummers als het titelnummer (laat je niet misleiden door het rock 'n' rollbegin!) en het geweldige 'Parallels' ontstaan. Het maakt het volledige album muzikaal indrukwekkend, maar ook gewoon heel prettig om naar te luisteren. De band pakt het ook wat compacter aan, hoewel het dromerige 'Wonderous Stories' het enige echt korte nummer is en er in 'Awaken' weer een indrukwekkend epos van een kwartier op het album staat. Hoewel 'Going For The One' net iets buiten de klassieke periode van Yes valt, is het een meesterwerk dat iedere progliefhebber ooit eens gehoord moet hebben.

Geschreven bij Going For The One

Ik leerde Yes kennen in de jaren ’80. Mijn eerste kennismaking was “Owner of a Lonely Heart”. In die tijd hield ik al van Pink Floyd en Supertramp.
De plaat 90125 was wel gaaf. Ik leerde het via een vriend van mij kennen. “He, er is nog meer van deze band…”. “Toch maar eens gaan luisteren”. En zo kwam het dat ik de oude muziek van Yes leerde kennen. Opeens ontdek je een 3 dubbel live LP “Yessongs”. Albums als “Fragile” en “The Yes Album”.
Internet bestond nog niet dus het was moeilijk uit te zoeken hoeveel platen deze band wel niet had gemaakt. In de bibliotheek stond een computer waar alle LP’s te vinden waren die ze in hun bezit hadden. Zo konden we ongeveer nagaan hoeveel platen Yes had gemaakt. Later kreeg een vriend van mij de “Pop encyclopedie” in zijn bezit en toen ging er helemaal een wereld open.

Ik had de dubbel live LP “Yesshows” waar een aantal nummers op GFTO op stonden. De plaat zelf was moeilijk aan te komen.
Op een dag zag ik hem staan bij een platenzaak. Ik geloof voor 10 gulden. Met trillende handen pakte ik de LP en ging er mee naar de kassa.
Ik voelde me als een archeoloog die een ontbrekend stukje had gevonden. Eenmaal thuis meteen op de platenspeler. Mijn 1e reactie was “wow”!
Rick Wakeman was weer terug. “Tales from Topographic Oceans” kende ik al en op nummers als “Turn of the Century” en “Awaken” hoorde ik parallellen met het Takes akbum. Het kerkorgel was adembenemend. Tijdens de climax van Awaken, waar Wakeman alleen speelde op kerkorgel, ging de volumeknop altijd op maximum (tot ergernis van mijn ouders).
Dan die hoes! Geen Roger Dean maar een hoes van Hypgnosis die bekent zijn van de hoezen van Pink Floyd. Een driedubbele klaphoes met een prachtige foto aan de binnenkant met foto’s van de bandleden. Een dromerig kijkende Jon Anderson, een doordringend kijkende Chris Squire. Een sympathiek lachende Rick Wakeman, een stoer kijkende Alan White en een relaxte Steve Howe!

Het was in 1987 geloof ik dat ik deze plaat kocht. Het was nog de tijd van de Walkman. Ik had hem op een bandje opgenomen. Ik woonde toen nog in Bilthoven en fietste iedere dag naar de MTS in Utrecht.
Het landschap waar ik langs fietste sloot goed aan bij deze muziek. Langs fort Voordorp en zo en door al die weilanden met knotwilgen… Wegdromen…

Na “GFTO” kwam het aanzienlijk mindere “Tormato”. Toen waren de muzikale hoogtijdagen geteld voor Yes…

Ik leerde Yes kennen in de jaren ’80. Mijn eerste kennismaking was “Owner of a Lonely Heart”. In die tijd hield ik al van Pink Floyd en Supertramp.
De plaat 90125 was wel gaaf. Ik leerde het via een vriend van mij kennen. “He, er is nog meer van deze band…”. “Toch maar eens gaan luisteren”. En zo kwam het dat ik de oude muziek van Yes leerde kennen. Opeens ontdek je een 3 dubbel live LP “Yessongs”. Albums als “Fragile” en “The Yes Album”.
Internet bestond nog niet dus het was moeilijk uit te zoeken hoeveel platen deze band wel niet had gemaakt. In de bibliotheek stond een computer waar alle LP’s te vinden waren die ze in hun bezit hadden. Zo konden we ongeveer nagaan hoeveel platen Yes had gemaakt. Later kreeg een vriend van mij de “Pop encyclopedie” in zijn bezit en toen ging er helemaal een wereld open.

Ik had de dubbel live LP “Yesshows” waar een aantal nummers op GFTO op stonden. De plaat zelf was moeilijk aan te komen.
Op een dag zag ik hem staan in een platenzaak. Ik geloof voor 10 gulden. Met trillende handen pakte ik de LP en ging er mee naar de kassa.
Ik voelde me als een archeoloog die een ontbrekend stukje had gevonden. Eenmaal thuis meteen op de platenspeler. Mijn 1e reactie was “wow”!
Rick Wakeman was weer terug. “Tales from Topographic Oceans” kende ik al en op nummers als “Turn of the Century” en “Awaken” hoorde ik parallellen met het Takes akbum. Het kerkorgel was adembenemend. Tijdens de climax van Awaken, waar Wakeman alleen speelde op kerkorgel, ging de volumeknop altijd op maximum (tot ergernis van mijn ouders).
Dan die hoes! Geen Roger Dean maar een hoes van Hypgnosis die bekent zijn van de hoezen van Pink Floyd. Een driedubbele klaphoes met een prachtige foto aan de binnenkant met foto’s van de bandleden. Een dromerig kijkende Jon Anderson, een doordringend kijkende Chris Squire. Een sympathiek lachende Rick Wakeman, een stoer kijkende Alan White en een relaxte Steve Howe!

Het was in 1987 geloof ik dat ik deze plaat kocht. Het was nog de tijd van de Walkman. Ik had hem op een bandje opgenomen. Ik woonde toen nog in Bilthoven en fietste iedere dag naar de MTS in Utrecht.
Het landschap waar ik langs fietste sloot goed aan bij deze muziek. Langs fort Voordorp en zo en door al die weilanden met knotwilgen… Wegdromen…

Na “GFTO” kwam het aanzienlijk mindere “Tormato”. Toen waren de muzikale hoogtijdagen geteld voor Yes…

Pracht album van Yes met het meesterwerk Awaken.

Pure nostalgie voor mij.

Geschreven bij Going for the One (LP)

Ik vind dat nog altijd een goede lp.

Geniet elke dag van de muziek van band Yes.
Hier straalt rust en contemplatie van uit!
Intussen lees ik in alle rust mijn krant.

Yes in de fase tussen symfo en pophits. Zeker goed te beluisteren.