Guys & Dolls

Beslist een vreemde eend in de bijt, maar deze zeer onderhoudende productie uit een reeks fantastische MGM-musicals uit de jaren vijftig, die vrijwel allemaal moeiteloos de status van klassieker bereikten, mag er zondermeer wezen. Naar het verhaal "The Idyll of Miss Sarah Brown" van Damon Runyon (1880-1946), waar Jo Swerling en Abe Burrows hun succesvolle Broadway-musical "Guys and Dolls" op baseerden en dat op zijn beurt door regisseur Joseph L. Mankiewicz (1909-1993) tot een sprankelend scenario werd bewerkt. Deze MGM-musical is in een aantal opzichten anders dan anders, al was het maar omdat de vaste MGM musical-producer Arthur Freed (1894-1973) ditmaal niet van de partij was. De productie, zijn enige voor MGM, was in handen van niemand minder dan Samuel Goldwyn (1882-1974). Ook de keuze van Marlon Brando (1924-2004) in één van de hoofdrollen is eigenlijk opmerkelijk, daar deze nou niet bekend stond als een begenadigd zanger, laat staan danser. Frank Sinatra (1915-1998) was dan ook 'not amused' dat niet hijzelf maar 'Mumbles' (zijn bijnaam voor Brando) de rol van Sky Masterson mocht spelen. Maar eerlijk is eerlijk. Ondanks dat al zijn liedjes zijn samengesteld uit diverse takes en zijn danspassen er maar net mee doorkunnen, brengt Brando toch op een bepaalde manier de nodige charme en romantiek op het zilveren doek. Hij vormt overigens een prima koppel met Jean Simmons (1929-2010),als Sarah Brown, de vrouw die hij wil ontdooien om haar vervolgens kennis te laten maken met de geneugten des levens. Sinatra heeft wel degelijk een hoofdrol (als Nathan Detroit) die hem past als een maatkostuum, maar die enigszins word overschaduwd door Brando, waardoor de jaloezie van Frank wel valt te begrijpen. Met een leuke rol van Vivian Blaine (1921-1995), als Adelaide de dame die het maar niet lukt om Nathan voor het altaar te krijgen, is het hoofdrollenkwartet compleet. In de bijrollen onder andere nog Stubby Kaye (die deze rol ook op Broadway vertolkte) als Nicely-Nicely Johnson, B.S. Pully als de gangster Big Jule, Sheldon Leonard als Harry the Horse en Robert Keith als politie-inspecteur Brannigan. Musicals plegen normaal gesproken vol liedjes te zitten die onderdeel uitmaken van het verhaal en dat is bij deze productie natuurlijk niet anders. Frank Loesser schreef de muziek en tekst van alle liedjes: "Fugue For Thinhorns", "Follow the Fold", "The Oldest Established Permanent Floating Crap Game", "I'll Know", "Pet Me Poppa", "I've Never Been in Love Before", "Adelaide", "If I Were A Bell", "My Time Of Day", "Adelaide's Lament", "Take Back Your Mink", "Luck Be A Lady", "Sue Me", "Sit Down You're Rockin' the Boat" (verrukkelijke uitvoering door Stubby Kaye!), het prachtige en overbekende "A Woman In Love" en natuurlijk het titelnummer. Al deze prachtige songs werden op een magnifieke , soms ongewone, maar altijd wervelende wijze tot leven gewekt door de meesterlijke choreograaf Michael Kidd (1915-2007). De muzikale score werd geschreven door Jay Blackton en Cyril J. Mockridge en beloond met een Oscar-nominatie in de categorie 'beste muzikale score voor een musical'. De ingenieuze sets werden ontworpen door Oliver Smith, Joseph C. Wright en Howard Bristol en werden voor een Oscar genomineerd in de categorie 'beste Art Direction/Set Decoration in kleur'. Ook de prachtige kostuums van Irene Sharaff werden genomineerd ('beste kostuumontwerp in kleur'). De vierde en laatste Oscar-nominatie ('beste fotografie in kleur') ging naar cameraman Harry Stradling Sr.. Geen van de vier werd verzilverd, maar toch gewoon gaan zien!

Geschreven bij Guys and Dolls

Het was een cadeautje voor een tante, en ze vond het heel leuk dus ik weet niet wat ik moet zeggen over dit dvd, sorry