Herinneringen van een denkbeeldig vriendje

Het komt wel vaker voor dat ik me dusdanig inleef in een boek dat ik het met tranen in mijn ogen dichtsla. Maar slechts een enkel boek weet me zo diep te raken dat ik echt voluit huil. John Green kreeg het voor elkaar met Een Weeffout in Onze Sterren en nu ook Matthew Dick met dit fantastische verhaal over vriendschap en zelfopoffering.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Budo, het denkbeeldige vriendje van de (waarschijnlijk) autistische Max. Hij verteld zijn verhaal op een erg luchtige manier hoewel het een nogal heftig verhaal is. Denk echter niet dat het verhaal hierdoor kinderachtig aan voelt, want dat is absoluut niet het geval. Deze vertelwijze zorgt er vooral voor dat je je als lezer vanaf de eerste pagina diep betrokken voelt met Max en Budo. Beide jongens kampen met hun eigen problemen. Zo begrijpt Max de wereld om hem heen niet helemaal, in het boek wordt hij beschreven als iemand die vooral van binnenuit leeft. Budo helpt Max om dingen te begrijpen die hij niet snapt en probeert de wereld een beetje minder eng voor Max te maken. Tegelijkertijd kampt Budo met zijn eigen angsten. Zo is hij doodsbang voor het moment dat Max hem niet meer nodig heeft en hij zal ophouden te bestaan.

Ik vond het erg leuk om te lezen hoe Budo Max’ problemen zag. Het was een erg verfrissende, nieuwe kijk op autisme vanuit een perspectief wat ik niet eerder heb gezien. Ik las voordat ik met bloggen begon regelmatig boeken met autisme als thema omdat het een onderwerp is waar ik erg in geïnteresseerd ben. Toch heeft geen van die boeken ooit zo’n diepe indruk op me achtergelaten als dit boek.

Alles in dit boek voelde zo verschrikkelijk echt dat ik er zo in verwikkeld raakte dat ik de wereld om me heen totaal vergat tot aan de laatste bladzijde. De personages, ook die naast de hoofdpersonen, hebben stuk voor stuk zoveel diepgang en kleur dat ik me heel gemakkelijk een voorstelling van hen kon maken. Het was alsof ik het beleefde, er deel van uitmaakte en mee kon denken met de hoofdpersonen. Wanneer ik een oplossing bedacht voor een probleem van Budo en Max en zij kwamen een paar bladzijden later met dezelfde oplossing dan voelde het alsof ze mijn advies hadden opgenomen.

Dit is een boek wat een blijvende indruk op mij heeft achtergelaten. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe geweldig ik dit boek vond en ik raad het dan ook van harte aan.

Bijzonder verhaal.

Max is een autistische jongen, die een denkbeeldige vriend, Budo heeft. In de eerste 20 bladzijden worden zeer herkenbaar de symptomen van autisme beschreven. Op een begrijpelijke manier en ik vind het hele boek eigenlijk meer voor de jeugd dan voor volwassenen. Daarvoor had het een stuk korter gekund, minder uitgelegd en herhaald moeten worden. Denkbeeldige vriendjes bestaan voor de kinderen die hen nodig hebben en veelal is dat maar een bepaalde tijd. Daarna verdwijnen zij, te vergelijken met dood gaan. Voor gevoelens hierover is een ruime plaats in het boek. Budo verliest veel denkbeeldige vrienden en weet dat hij ook zal verdwijnen. Denkbeeldige vriendjes hebben verschillende mogelijkheden en beperkingen, afhankelijk van de fantasie van het kind dat hen verzonnen heeft. Als Max ontvoerd wordt, weet Budo hem met hulp van een andere denkbeeldige vriend te bevrijden, maar Max moet zelf de spannende achtervolging door zijn ontvoerder zien te overleven. Dat lukt hem voor een groot deel op eigen kracht en uiteindelijk heeft Max Budo niet meer nodig. Achterin het boek staat een kort interview met de auteur, waaruit een paar autobiografische elementen blijken. Het perspectief vanuit Budo is origineel en goed gekozen. Het onderwerp is interessant, ik had er nog niet eerder in deze vorm over gelezen.