Het grote misschien

Review van mijn 13 jarige dochter: Het is een boek waarin humor, emoties als verdriet en geluk, op een fijne manier in een prachtig verhaal zijn opgenomen. Het boek is goed geschreven, dwz dat ook de vertaling naar het Nederlands goed is gedaan (en dat is niet altijd het geval bij vertaalde boeken!!). Ik heb het in 1 ruk uitgelezen. Op een kostschool ontmoet een jongen, die zijn leven nogal saai vindt en daar wat aan wil doen, zijn Grote Misschien. Zelf lezen om erachter te komen wat dat dan is!!! Doen!!

Het grote misschien is een boek van 254 pagina’s geschreven door John Green. De reden dat ik heel veel lees van hem is omdat ik een ongelooflijke fan ben van zijn schrijfstijl. Een paar maand terug las ik één van zijn andere boeken, namelijk ‘Een weeffout in onze sterren’. Ik was toen al heel erg overtuigd maar ‘Het grote misschien’ heeft me definitief over de streep getrokken. Ik ben een grote fan! Er komt heel veel dialoog voor in het boek en ook worden gedachten en gevoelens vaak uitgebreid en soms zelfs filosofisch beschreven. Het verhaal wordt in chronologische volgorde verteld en vanuit het ik-perspectief (Miles). Het is een zeer mooi verhaal waarin Miles, degene die de hoofdrol speelt in het verhaal, voor het nieuwe schooljaar naar een kostschool (Culver Creek) gaat. Zijn ouders vroegen zich af waarom hij per se weg wou maar dat werd als snel duidelijk, François Rabelais was de reden. Om daar een antwoord op te geven heb ik gekozen voor een citaat op pagina 11: ‘Daarom ga ik. Dan hoef ik niet te wachten tot ik doodga voor ik het Grote Misschien ga zoeken.’ Aangezien hij in Florida woonde was hij genoodzaakt om te verhuizen naar Alabama. Hij verliet zijn ouderlijke huis niet zonder emoties. Om die emotie wat te kunnen aantonen heb ik een citaat gekozen op pagina 13: ‘Ik wist dat ik eigenlijk hoorde te huilen, maar ik had zestien jaar met mijn ouders samengewoond en het leek hoog tijd voor een proefscheiding.’ Hij verliet letterlijk zijn luilekkere leventje en gaat ten volle voor het avontuurlijke. Gelukkig leerde hij al snel zijn kotgenoot kennen, Chip. Chip kent heel veel mensen waardoor Miles dus vele nieuwe vrienden zal maken. Takumi en Alaska Young waren vrienden van Chip, hij werd op slag verliefd op Alaska. Tussen Alaska en Miles speelt er ook wat humor, om dit aan te tonen gebruik ik twee citaten. Op pagina 55: ‘Jullie roken allemaal omdat jullie het lekker vinden. Ik rook om dood te gaan.’ Zei Alaska tegen Miles en op pagina 111: ‘Hou je van groente-raadseltjes?’ vroeg Alaska aan Miles. Daar konden ze zich een hele tijd mee bezig houden. Al snel volgde er tegenslag want Alaska heeft een relatie ondanks ze eigenlijk wel interesse toonde in hem. Miles is zichzelf niet meer door haar en laat zich door vanalles en nog wat meeslepen. Niemand herkent hem nog. In het midden van het boek gebeurde er iets vreselijks waardoor Miles, Chip en de rest van zijn vrienden in een groot zwart gat vielen.. Ze steunen elkaar in deze moeilijke tijd en proberen er samen het beste van te maken maar het verlies valt zeer zwaar… Het eerste deel van het boek beschrijft de 160 dagen ervoor en het tweede deel beschrijft de 160 dagen erna. Maar waarom dat blijft onduidelijk, daarom dat ik me aansluit bij de mening van SarahRo. Het allermoeilijkste moment in het verhaal is de dood van Alaska, er werd op een zeer emotionele manier beschreven hoe iedereen onder het verdriet leed. Om dat aan te tonen gebruik ik het citaat van Prop op pagina 250: ‘Het is heel mooi daarginds'. Ik weet niet waar ze is, maar ik geloof dat het ergens is, en ik hoop dat het er mooi is.’ Het doet je ergens wel iets wanneer je dat aan het lezen bent en zeker als je dat persoonlijk neemt, wanneer je dat al eens meegemaakt hebt. Ook komen de plotwendingen heel hard aan omdat hij geen enkele hint geeft welke gebeurtenis er zal volgen maar het is wel heel duidelijk dat hij aftelt naar dat ene moment. Natuurlijk zijn er ook onrealistische momenten in het boek naar mijn mening. Bijvoorbeeld de filosofie die de tieners uiten, dat lijkt me niet iets wat tieners in het dagelijkse leven aanhalen. Eerder werd er al eens vermeld door leontineversyckis dat dit boek in het begin traag vooruit gaat maar daar ben ik het niet volledig mee akkoord, er is zoveel spanning dat het echt snel vooruit gaat. Het is een verhaal vol emoties en spanningen die je gedurende het lezen geen enkele minuut laat vervelen... Geloof me vrij, dit boek is ideaal om je eens even goed te ontspannen.

Het allereerste boek dat ik las van John Green was het fenomenale “Een weeffout in onze sterren”. De verwachtingen voor dit andere boek van hem waren dan ook heel hoog gespannen. Hoewel ik vanaf de eerste pagina’s al onmiddellijk de luchtige en grappige schrijfstijl van John Green herkende, wist het verhaal zelf me niet echt heel erg te boeien. Met momenten had ik ook wat moeite om echt door te lezen en las ik dus vaak gewoon enkele pagina’s per dag. Net toen ik ergens halverwege het boek zat en bedacht dat ik dit verhaal minder goed vond dan “Een weeffout in onze sterren” kantelde het enorm. Plots kwam ik wel heel erg in het verhaal en begreep ik ook de structuur ervan. John Green heeft trouwens het talent om zaken prachtig te verwoorden. Luchtig, amusant én aangrijpend en filosofisch. Het verhaal dat wordt verteld is aangrijpend en hartverscheurend en ik hou van elk personage dat in het boek aan bod komt. Ik ben zo blij dat ik het boek niet na enkele pagina’s heb weggelegd maar ben blijven doorlezen want ik ben zeker dat dit zo’n verhaal is dat je bijblijft. John Green schrijft in dit boek over kleine situaties, emoties en relaties die op een of andere manier toch groots zijn. Klein minpuntje: Nu ik het verhaal helemaal uit heb, vind ik het jammer dat de originele titel “Looking for Alaska” niet behouden is.

Korte inhoud:
Dit prachtige verhaal gaat over Miles, beter gekend als Prop, die op internaat gaat in Alabama en zijn ouders achterlaat in Florida. Miles heeft niet veel vrienden en kijkt er ook niet bepaald naar uit om weer opnieuw te moeten beginnen. Eens aangekomen maakt mij hij snel vrienden, zijn kamergenoot Kolonel is zijn eerste vriend snel gevolgd door Takumi, Alaska en Lara. Kolonel en Alaska hebben helaas geen goede gewoontes en leren Prop roken, drinken en liegen maar ze vormen snel een heel hecht koppel. Doorheen het verhaal merk je hoe Prop stilletjes aan verliefd wordt op de mysterieuze en ook wel wispelturige Alaska die helaas al een vriend heeft, die Jake heet. Hun groepje vindt niets leuker dan grappen uithalen met de directeur die door hun Adelaar genoemd wordt. Wanneer Prop en Alaska op een dronken avond kussen, voelt hij zich de gelukkigste man op aarde maar dat is helaas van korte duur. Want diezelfde nacht wordt Alaska gewekt door een verontrustend telefoontje en wat er nadien volgt is nog veel tragischer.

Kritische analyse:
Wat me meteen opviel als ik het boek begon te lezen was dat er elke pagina afgeteld werd. Zo stond er dus op de eerste pagina: 'honderdzesendertig dagen ervoor'. Maar voor wat? Het is pas de nacht dat Alaska sterft er op een lege pagina 'erna' staat. Ik vind het erg tof dat ze hoofdstukken zo genummerd zijn omdat je als lezer echt wil weten wat er nu precies zal gebeuren binnen honderdzesendertig dagen. De karakters van de personages worden doorheen het boek goed beschreven waardoor je je echt kan inleven wanneer Alaska sterft, net omdat je weet hoeveel ze betekent voor haar vrienden. Het schuldgevoel dat leeft bij Kolonel, Prop en Takumi omdat ze hun vriendin niet hebben tegengehouden die nacht is voelbaar net als het verdriet waar ze mee moeten leren omgaan. Een bijzonder moment vond ik wanneer Prop, Kolonel en Alaska elkaar net leerden kennen en Prop vertelde dat hij de laatste woorden van (bekende) mensen onthoudt. Alaska besloot hem te ondervragen en vroeg wat de laatste worden van president Kennedy waren. Prop's antwoord: ' Iemand zei: " U kunt niet zeggen dat de mensen in Dallas niet van u houden meneer de president" en toen zij hij: " Dat is wel duidelijk", en toen werd hij doodgeschoten.'
Uiteraard is de dood van Alaska voor mij het moment dat me het meest heeft gegrepen. Nadat de leerlingen van Culver Creek dit nieuws te horen kregen, luidde Prop's reactie als volgt: "Een ogenblik lang bleef iedereen in de sportzaal zwijgen, en het was er nog nooit zo stil geweest, [...].Een ogenblik lang was het zo stil dat je het geluid van niet-ademen kon horen, het vacuüm dat onstond door honderdnegentig leerlingen die ademloos waren van de schok . Ik dacht: het is allemaal mijn schuld. Ik dacht: ik voel me niet goed. Ik dacht: ik moet overgeven. Ik rende naar buiten.
"

Eindoordeel:
Ik raad iedereen aan dit boek te lezen omdat het geen typische happy ending heeft en dat vind ik persoonlijk erg leuk, we kunnen zelfs stellen dat we te maken hebben met een tragisch einde! Zoals ik hier al meerdere keren las in andere reviews, vind ik 'Het grote misschien' nog zo geen slechte titel. In het Engels is de titel van dit boek: 'Looking for Alaska' maar ik vind dat de Nederlandse titel minder verklapt. Zeker omdat er niet expliciet wordt aangehaald wat het grote misschien nu juist is waar Prop op zoek naar is. Ik las ook meerdere keren dat de lezer zich makkelijk kan identificeren met de karakters van de personages, hier ben ik ook van overtuigd! De onzekerheid die je voelt als je naar een nieuwe school moet of als je in een nieuw vriendengroepje terecht komt.

Geschreven bij Het grote misschien

Een van de meest fascinerende jeugdboeken ooit. Hoe verwerk je een onverwacht verlies als je zelf nog jong bent en vanalles van het leven mag verwachten? Hierover gaat dit boek. Eerst genietend van een onbezonnen leven en dan ineens met beide benen op de grond gezet worden. Het aftellend aantal dagen waarmee elk hoofdstuk begint doet het ergste vermoeden tijdens het lezen. Knagend is de vraag rond ongeluk of zelfmoord. Klasse vertelling van J. Green, voor de wat oudere jeugd. Boek dat lang blijft nawerken. Briljant!

Ik heb het boek eerst in het engels gelezen en daarna pas in het nederlands. Het is een pracht van een boek, een échte John Green.
Al vind ik wel dat mensen die een aardig woordje engels kunnen beter beginnen met de engelse versie. Een goed boek leest veel mooier in de originele taal.
Ik beveel dit boek zeker aan.

Weer een mooi boek van John Green, die je snel uit leest. Het is precies wat je van John Green verwacht; vlot te lezen, grappig, realistisch, maar ook serieus.

Dit boek is zeker weer een fenomenaal boek van John Green. Hij staat hoog op mijn favoriete schrijver lijstje. Paper Towns vond ik het einde en The Fault In Our Stars heb ik ook 2x gelezen. Je kan je in zijn boeken wel met iedereen ene beetje identificeren en zijn fijne schrijfstijl in combinatie met super mooie metaforen maakt dat ik de boeken heel graag lees.

Nu moet ik wel zeggen dat ik heel kritisch ben als het gaat om boeken. Dus als ik hier kritisch ben betekent het niet dat ik het boek niet goed vond. Ik vond hem namelijk echt geweldig!

Dit boek heeft mij heel erg verast! Niet omdat het zo goed en mooi was geschreven (dat wist ik tenslotte al) maar omdat de hoofdpersoon Prop, niet lijkt op de personages uit Paper Towns en The fault in our stars. En dat had ik wel enigszins verwacht. Wel heeft hij een bijzonder hobby (hij onthoudt de laatste woorden van gestorven personen) en hij is in het begin een tikje een outsider. Maar als hij op Culver Creek aankomt begint Prop al gelijk met drinken en roken, omdat de andere dat ook doen. Ook vind ik hem een beetje suf omdat hij over zich heen laat lopen, hij betaalt de kolonel zijn sigaretten bijvoorbeeld. (Ik had allang gezegd: betaal het lekker zelf ;))

Dit boek is wel seksistischer dan zijn andere boeken. Ook gaat het iets meer over feesten en drinken dan in zijn andere boeken en daarom niet mijn favoriete boek. Wat ik wel heel mooi vond as het tikje donkere, depressieve dat dit boek had. Maar van mij had dat nog wel iets meer gemogen.

Het verhaal is heel boeiend en heel mooi geschreven en je zal doorlezen tot het uit is! Ook staat het boek weer vol met prachtige quotes.

De voorkant vind ik geweldig. (Overigens vind ik de Nederlandse titel een stuk mooier dan de Engelse. De engelse geeft te veel weg en de Nederlandse heeft een dubbele betekenis. Dus go: het grote misschien :P)

Ik zou hem aanraden voor mensen tussen de 15 en 21 jaar.

00:14 is de tijd die mijn klok aangeeft. Ik lig in mijn bed en lees het boek Het grote misschien van John Green. Ik wil niet stoppen met lezen, maar het moet! Anders lig ik morgen te slapen op de schoolbanken… Zo ging het er enkele keren bij mij aan toe.
De schrijver van deze knaller is John Green. Hij is geboren op 24 augustus 1977 in Indianapolis in de Verenigde Staten. Hij woont nu samen met zijn vrouw Sarah en zijn twee kinderen Henry en Alice.
Het hoofdpersonage is Miles, de verzamelaar van de laatste woorden. Hij gaat een jaar op de kostschool Culver Creek in Alabama. Miles gaat op zoek naar “het grote misschien”, de laatste woorden van Francois Rabelais (een humanistische denker). Al snel leert hij Chip (aka de kolonel) kennen die zijn kamergenoot is. De kolonel geeft Miles de bijnaam “Prop”. Samen met Alaska Young, die haar hoofd breekt over hoe ze ooit uit “het labyrint van lijden” komt, hebben Prop en de kolonel een hechte band. Takumi wordt ook een goede vriend.
Prop leert veel van Alaska en de kolonel. Ze halen heel wat stunts uit… tot er iets vreselijks gebeurt
We volgen het verhaal in de ogen van Prop. We komen te weten wat er in zijn hoofd afspeelt. We leren hem heel goed kennen. Zijn gedachten zijn vaak humoristisch. Ik vind het een goede keuze dat we het verhaal meebeleven met Prop en niet met Alaska.
Het boek is opgebouwd in twee delen, “ervoor” en “erna”. Dit vond ik in het begin wat onduidelijk, maar je bent zo benieuwd welke wending er komt in het verhaal. Op die manier heeft de schrijver jou in zijn greep. De overgang is het ongeluk van Alaska.
Het thema is “de dood van een geliefde”. Prop hield van Alaska en hij mist haar. De dood is een rode draad door het verhaal. Is er leven na de dood of niet? In de lessen van Prop en zijn vrienden komen verschillende religies aan bod die een theorie hebben over het leven en het leven na de dood. De leerlingen moeten hierover verslagen schrijven, boeken lezen en redeneren. Het is op zich wel een zwaar thema, maar dit vind ik helemaal niet erg. Alles wordt mooi beschreven en het is interessant om eens te weten hoe zij erover denken.
Ik besluit: het is een fantastisch boek. Het zet je aan het denken over “het grote misschien” en “het labyrint van lijden”. Je leert je eigen mening vormen over de dood en je wilt zelf uitzoeken of het al dan niet zelfmoord was. Ik vind het prachtig met al de laatste woorden. Voor ik het boek las, had ik nog nooit nagedacht over laatste woorden! Het is heel origineel en mooi gevonden. Ook de bijnamen vind ik goed bedacht. De ruimte waar het verhaal zich afspeelt, vind ik ook passend.
Het is een verhaal vol emoties. Soms werd ik even stil van het verhaal. Bijvoorbeeld van de laatste zin van het boek: De laatste woorden van Thomas Edison waren: 'Het is heel mooi daarginds'. Ik weet niet waar ze is, maar ik geloof dat het ergens is, en ik hoop dat het er mooi is.’ Dit zei Prop over Alaska. Deze laatste zin ontroerde mij echt. Ik vond het een mooie zin om het boek mee af te sluiten, want de lezer blijft toch met een goed gevoel achter. Je hebt het gevoel dat Prop het ongeluk een plaatsje heeft kunnen geven. Ik vind het leuk dat het zo’n emotioneel boek is.
Veel minpuntjes heb ik niet ontdekt. Ik vond het verhaal in het begin wat te traag gaan, maar achteraf gezien hoort het erbij. Het past bij Prop die graag stilstaat bij dingen en graag nadenkt. Niet alles moet snel gaan.
Het is een boek dat ik iedereen aanraad. Je leert er zoveel uit. Ik zal er nog vaak aan denken. Wat een topper!

Geschreven bij Het grote misschien

Het is een ongelofelijk fijn boek om naar te luisteren! Ook leuk dat je het tempo kan aanpassen als het te traag gaat!