Het menselijk lichaam

Geschreven bij Het menselijk lichaam

Dit boek was voor mij weer even terug in de tijd. De schrijver is goed in staat je te laten voelen hoe het is om in oorlogstijd in Afghanistan te zijn als militair. De reacties van de mannen onder elkaar zijn ook die je meemaakt als je er zelf gezeten hebt. Voor mij (ook als militair uitgezonden naar Afghanistan) heel herkenbaar. Je moet goed opletten wie wie is, dit komt omdat het gaat over een Italiaanse eenheid in Afghanistan. De namen van de mannen haal je nog wel eens doorelkaar. Zijn er mensen die nog durven te zeggen dat PTSS niet bestaat of onzin is?! LEES dit boek!

Sommige boeken vergeet je niet snel en dit is er weer zo een. Een Italiaanse legereenheid met een missie in Afghanistan. In de eerste helft van het boek voel je mee met de verveling en het eindeloze wachten van de jongens in de woestijn. Het tweede deel is spannend als de mannen er in konvooi op uit moeten door gevaarlijk gebied. Tot slot terug in Italie met het verleden, de ervaringen, het verwerken, relatie's hernieuwen of verbreken, en de pogingen het leven weer op te pakken en zin te geven. Enkele karakters worden door het hele boek heen diepgaand uitgewerkt, wat bijzonder boeiend is. In het begin is het even wennen aan de Italiaanse namen, maar verder leest het boek moeiteloos en weet het de aandacht vast te houden. Het boek geeft het idee dat de realiteit echt zo is en het voelt alsof je er zelf bij bent.

Wat een prachtig boek.... het onderwerp sprak me vooraf niet aan, heb niks met oorlogsverhalen, iets voor jongens dacht ik maar omdat ik 'Eenzaamheid van de priemgetallen' zo goed vond wilde ik toch een poging wagen.
Ik zat meteen in het verhaal, de personages zijn prachtig uitgewerkt, wel erg veel namen maar dat went na een tijdje wel. Zo mooi beschreven hoe die jonge gasten aan deze missie beginnen: ze denken dat het leuk gaat worden. Niets is minder waar en in de laatste hoofdstukken lees je hoe die argeloze jongens zwaar beschadigd uit de strijd komen. Het boek is een paar dagen bij me gebleven, echt ontzettend mooi. Giordano kan echt schrijven!

Na "de eenzaamheid van de priemgetallen" besloot ik om ook "Het menselijk lichaam" van Paolo Giordano aan te schaffen. Ik was bang dat hij zijn eerdere werk niet kon overtreffen/evenaren maar mijn angst was ongegrond. Wederom een prachtig boek dat je niet kunt wegleggen, je hebt het idee dat je zelf midden in die verdomde oorlog zit! Ik heb het boek in een ruk uitgelezen en na mij heeft mijn zoon van 15 het ook met veel plezier gelezen.

Na de veelbelovende reviews begon ik vol enthousiasme te lezen.
Helaas viel het erg tegen. Veel verschillende personages (met lastige namen), waardoor het verhaal me niet snel greep.
Vanaf deel 2 (rond p.180) vond ik het verhaal boeiender, wat helaas weer wegviel in deel drie.
De verhaallijn is op zich goed bedacht; voorbereidingen voor de missie, de missie zelf en daarna de terugkeer. Toch vond ik het niet lekker lezen. Jammer.

Dit boek geeft een onthutsend beeld van de "professionaliteit" van Westerse strijdkrachten in Afghanistan. In eerste instantie zul je denken: hoe kunnen deze mannen en vrouwen ooit door de psychologische keuring van het Italiaanse leger zijn gekomen? Zou het in het echt ook zo amateuristisch zijn? Maar als je dan de nieuwsberichten leest over hoe Amerikanen, Engelsen en Duitsers zich in Afghanistan misdragen hebben, dan is de inhoud van dit boek eigenlijk niet eens zo gek... Een mooie roman over het falen van de menselijke geest in oorlogssituaties. Zeker een aanrader voor iedereen die van psychologische kost houdt!

Erg goed geschreven boek! In het begin was het lastig om in het verhaal te komen, maar het werd al snel meeslepender. Het verhaal blijft nog lang in mijn gedachten hangen.

Op het eerste gezicht lijkt het een oorlogsverhaal waarvan er al heel veel zijn. De karakters in het boek zijn naar mijn mening zeer goed beschreven; met herkenbare eigenschappen, en (soms) vervelende trekjes, net echte mensen.

Hun gedrag is volgens mij ook toepasbaar op mensen die niet leven in een war-zone.

De relatie die een van de soldaten in het einde van het verhaal aangaat met een burgervrouw ontroert mij zelfs enigszins.

Net als 'De eenzaamheid van de priemgetallen' vind ik ook dit boek een pareltje.

Net als het eerdere boek inzake de priemgetallen, heb ik ook nu weer genoten van deze schrijver. Filmisch beschrijft hij de uitzending van jonge Italiaanse soldaten naar een gehucht in Afganistan. Tegen het decor van deze zoveelste vuile oorlog schetst Giordano trefzeker de psychologische ontwikkeling van zijn karakters. ik heb menigmaal moeten slikken.

Een realistische weergave van feiten, emoties en menselijke drama's onder extrema omstandigheden van een oorlog. Voor mij liep het paralel met het TV-programma: "Kijken in de ziel" van Coen verbrak, waarin hij met militairen sprak.