Inburgeren In De Praktijk persoonlijk verslag van een docent

Roos Friesland is een betrokken docente inburgering, die haar ervaringen in een boekje heeft neergezet. Het boek lees heel prettig, ik had het binnen een paar dagen uit. Als een rode draad lopen de ervaringen met verschillende allochtone individuen door het boek. Toch is er ook een groep Nieuwe Nederlanders "die zich helemaal niet wil aanpassen. Die groep, die voor een groot gedeelte bestaat uit Moslims, onderschrijft onze waarden en normen niet, en heeft er op zijn zachtst gezegd maling aan." Ook blijkt er achter de schermen behoorlijk geld te worden verdiend aan de inburgering, en is er een hele industrie opgestaan om mensen voor veel geld te laten inburgeren. Roos laat zien dat lang niet altijd het beste bureau de gunning krijgt om Nieuwe Nederlanders in te burgeren. Zo krijgt een Turkse meneer voor de gemeente Rotterdam de gunning "maar op zijn visitekaartje staan drie spelfouten en een tikfout."
Roos komt over als een warme persoonlijkheid die er het beste van probeert te maken, met liefde over de diverse inburgeraars spreekt, maar wel ziet dat het anders moet. Er is weinig gestroomlijnd, de verwachtingen vanuit de overheid zijn 0,0 (dit verbaasd mij enorm, er wordt als verklaring gegeven dat mensen moeten inburgeren, en als je eisen stelt, ze misschien helemaal niet meer willen inburgeren, dus wordt er van inburgeren iets vrijblijvends gemaakt), en er wordt nooit de vraag gesteld met welk idee de allochtoon naar Nederland komt. Voor een deel is het zonneklaar dat ze niet komen om lekker mee te doen. Heel tekenend voor deze situatie is dat de allochtonen middels een toneelstuk te horen krijgen dat de Nederlander “saai en benepen, gierig en laf, intolerant en ongastvrij” is. De cursisten werden niet geprikkeld om over hun eigen situatie na te denken.
Mij verbaasd het dat dit boek nou niet eens bij Pauw en Witteman op tafel is gekomen. Ik ken geen enkel ander gebied wordt er zo met geld gesmeten terwijl de opbrengsten erg vaag zijn, en de overheid neemt daar genoegen mee. Hoe kan dat?
Dit boek is verplicht leesvoer voor politici, docenten Nederlands/inburgering en iedereen die meewerkt aan deze gigantische inburgeringsindustrie. Niet langer de andere kant opkijken, dit boekje lezen en een brede maatschappelijke discussie starten over dit wonderlijke fenomeen. Over 10 jaar een parlementaire enquete beginnen is te laat.

boek ziet er professioneler uit dan het is, en viel mij na de lovende omschrijvingen hier nogal tegen. Het schetst inderdaad een helder beeld van hoe dingen in deze branche misgaan. Maar verder vooral bitter, zo niet chagarijnig geschreven, door iemand die ervaringsdeskundige is maar naar mijn mening geen groot schrijfster. Een wat willekeurige verzameling anekdotes over zowel de lessen als de verhouding van de schrijfster tot haar werkgevers, weinig lijn, reflectie op cultuurverschillen blijft hangen op een oppervlakkig niveau. Een kijkje in de keuken, maar geen geweldig boek.

Ik heb mijzelf gedwongen om dit boek uit te lezen, in de hoop enige nuancering aan te treffen, maar helaas. Het boek loopt over van generalisaties (de inburgeraars die als symphatiek worden omschreven zijn eigenlijk altijd niet-moslims of 'hippe' moslims), externe attributies (het ligt aan het bureau, de trajectmanagers, het kopieerapparaat, enz., maar nooit aan de docente zelf), irritante termen (hoofddoekdames?!), en aan haarzelf uitgedeelde schouderklopjes. Jammer dat dit gepubliceerd is...