Interne zaken

Na 19 boeken nam de veelbekroonde Ian Rankin (IR) afscheid van zijn Inspecteur John Rebus in Edinburgh, die hij als ware hij whisky al die jaren liet rijpen en ouder worden. De nieuwe held staat al vijf jaar droog, maar ruikt de single malt die een paar meter verderop wordt ingeschonken en dan loopt het water hem in de mond… Hij heet Malcolm Fox (MF), ooit minder dan een jaar getrouwd, nu alleenstaand met een dementerende vader en een alcoholische zus, veertiger, forsgebouwd, die ondanks zijn wat slome voorkomen toch de bijnaam “Foxy” heeft verdiend.
Hij werkt op de afdeling Interne Zaken(IZ) van de politie in Edinburgh. IZ is in het echt en in veel misdaadromans de gebeten hond in politiekringen. IZ onderzoekt klachten en verdenkingen jegens politiemensen van binnen en buiten het apparaat. IZ-ers zijn impopulair en moeten soms hun toevlucht nemen tot creatieve methoden om hun werk te doen.
MF krijgt nauwelijks tijd te genieten van een succesje, een schorsing in afwachting van wat het OM gaat doen met een populaire detective die regels aan zijn laars lapte, als de Zedenpolitie hem op maandagochtend vraagt discreet een nieuw onderzoek te starten. Modelinspecteur Jamie Breck (28), alom geroemd als prima gozer, wordt ervan verdacht deel uit te maken van een kinderpornonetwerk. Het enige bewijs: een overboeking via een creditcard.
In hetzelfde weekend wordt de gewelddadige vriend van zijn zus vermoord, doodgeslagen en pas dagen later gevonden. De leider van het onderzoek is Jamie Breck… Tot hier en niet verder. In de UK is het debuut van MF geestdriftig ontvangen, er wordt al gehoopt dat in toekomstige boeken IR kans zal zien John Rebus weer op te voeren als lijdend voorwerp van Malcolm Fox.
Tot slot, de stad Edinburgh, in de greep van de kredietcrisis in 2009, vormt bijna zelf een personage in het boek, met uitgestelde bouwprojecten, personeel van 2 prominente banken tot paria verdoemd. Weergaloos goed geschreven, prima vertaald.

spannend boek

Ik moest in het begin erg wennen aan alle personages die snel achter elkaar de opwachting maakten in het boek. Na ongeveer 40 pagina’s begon het me een beetje te dagen en vond ik het verhaal ook makkelijker leesbaar. Wat me wel enorm opvalt is dat het boek het genre; thriller draagt maar dat die absoluut niet zo aandoet. De schrijver weet het boek intrigerend neer te zetten waardoor je nieuwsgierigheid vanzelf de overhand krijgt. Maar echte spanning, wat je zou verwachten van een thriller, heeft het boek echt totaal niet. Ik denk dan ook als het boek meer spanning gehad zou hebben, dat die mij meer aangesproken zou hebben.

Het boek pakt een thema aan wat veel voorkomt maar wat eigenlijk een beetje in de doofpot gestopt wordt. Het verhaal heeft dus wel zeker een mate van geloofwaardigheid.Qua diepgang ontbreekt er nog wel wat aan en dat voornamelijk als je kijkt naar de personages. Er zijn maar 2 personages die goed uitgediept worden, terwijl er bij anderen die ook best een grote rol in het verhaal hebben, erg weinig info over naar voren komt.

Ik had nog niks gelezen van deze schrijver dus wist niet zo goed wat ik nou moest verwachten. Ik vond het best een redelijk boek, alleen de schrijver heeft mij niet weten te overtuigen om nogmaals van hem een boek te gaan lezen. Ook een punt wat mij enorm opgevallen is; is de cover. Behalve de schotse ruit heeft de cover verder niks met het verhaal te maken.