Kytecrash

Door de lyrische besprekingen in de pers ben ik als oudere (64) luisteraar gezwicht voor Kytecrash.Alles rond het ontstaan van deze CD klonk positief; ik ben een liefhebber van de fusionjazz van Miles Davis dus ik gaf de CD een kans. Niet ten onrechte; de instrumentale nummers vind ik fenomenaal, levendig, speels en uitdagend. Absoluut aan te raden. Ik heb echter grote problemen met de stem; waarschijnlijk is dat een generatieprobleem, maar ik vind de teksten en andere rapgeluiden zo storend, zo 'lullig' dat ik de stemnummers moet overslaan. En dat vind ik erg jammer voor deze muzikaal zo perfecte CD.

Eerst ff wat andere info. Kyteman orchestra gezien op festival mundial. T was die zooo warm maar kippevel all over. Maar dan dit. Ik zag m onlangs liggen bij de lokale platenzaak en t is wel Kyteman. Dan moet t wel goed zijn. Muzikaal erg sfeervol en goeie samenwerking tussen musici die hun vak verstaan. Waarom hebbe ze dan in vredesnaam Pax erbij gehaald???!!!! Tekstueel gaat t echt helemaal nergens over. Daar knapte ik zeer snel op af. Muzikaal fenomenaal. Had t zo gelaten jonges.

Een bijzondere CD, mooi samenspel tussen Colin en Eric. In combinatie met de andere musici ontstaan er prachtige nummers, in bijzonder nr. 12 Sojourner, heerlijk met die fender rhodes piano. Dit nummer gaat vaak in de repeat! De rappende zanger ben ik wat minder enthousiast over, niet altijd even welkom wanneer je net bent meegenomen in het samenspel van de trompettisten. In Alkmaar zal ik het live gaan beleven, wellicht dan meer gevoel bij de rap en daardoor luister je daarna toch weer anders naar een verder zeer, goede CD!

Dit is geweldige fusion jazz en de trompetten van Vloeimans en Kyteman raken je diep.
Colin Benders doet goed mee maar maakt niet het verschil.
Alleen het live concert op North Sea Jazz (zomer 2011) was nog beter.

Uitstekende CD van mega-talent Colin Benders samen met zijn 'meester' Eric Vloeimans. Hun beider geluid komt prachtig samen en legt de basis voor een dynamische en bij vlagen ook betoverende cd. 'A must have'!

Het leek zo mooi. Twee muzikanten die innovaties niet schuwen bij elkaar brengen. Maar het resultaat valt tegen. Na vier nummers heb ik het schijfje weer in het hoesje gedaan en het is er ook niet meer uitgekomen. Reden? De drummer.
Sinds wanneer is slagwerk geen begeleidingsinstrument meer?
Waarom moet elk gaatje opgevuld worden met een uitsloverig roffeltje hier en een salvo lepe tikjes daar? Wat is er mis met gewoon het ritme vasthouden? Je dienstbaar opstellen aan de naamgevers van deze cd.
Het kan ook aan de productie liggen. Misschien zijn de drums teveel op de voorgrond gemixed. Zou je bij het luisteren naar deze cd een podium voorstellen, dan zie je eerst het drumstel, daarachter - ergens tussen de coulissen - Vloeimans en Benders, en zigzaggend over het podium de bassist. Jammer. Deze Dutch' Brew is geen Bitches Brew geworden.