The Rolling Stones - Let It Bleed (CD)

Let It Bleed is naar mijn mening de beste plaat van de Stones. De nadruk op country/roots music van Beggars Banquet (‘No Expectations’; ‘Dear Doctor’; ‘Prodigal Son’; ‘Factory Girl’) heeft plaatsgemaakt voor rauwe rock en blues, terwijl de stuurse en niets verhullende teksten zijn gebleven. Veel meer dan Beggars Banquet en Sticky Fingers SWINGT Let It Bleed, niet alleen door het strakke gitaarwerk, Jaggers performance, de drums van Charlie of de pittige teksten, maar ook vanwege instrumenten die rock en blues eigenlijk vreemd zijn, maar op Let It Bleed voor het succes van een nummer bepalend zijn, zoals de piano (waanzinnig op het titelnummer ‘Let It Bleed’), de mandoline (‘Love in Vain’, bespeeld door Ry Cooder, de man die aanvankelijk Brian Jones zou opvolgen), de saxofoon (‘Live with Me’, bespeeld door Bobby Keys, ook op de hit ‘Brown Sugar’ verantwoordelijk voor de saxofoonsolo), en natuurlijk het koor op het slotnummer ‘You Can’t always Get What You Want’.
Let It Bleed heeft misschien wel het beste openingsnummer aller tijden: ‘Gimme Shelter’: de opbouw, de tekst, de solo halverwege en vooral Mary Claytons immense schreeuw daarna; ‘Love in Vain’ is een totaal ander nummer, maar niet minder mooi. In tegenstelling tot ‘Gimme Shelter’ gaat het lekker sloom op dit nummer; ‘Country Honk’ en ‘Live with Me’ zijn de enige nummers waarop de nieuwe gitarist, Mick Taylor, meedoet. Het eerste heeft veel weg van een bijzonder smakelijke parodie op hun hit ‘Honky Tonk Women’. Het tweede is naast de saxofoonsolo van Bobby Keys een beetje vrouwonvriendelijk (‘you’d look good pram pushing down the high street’), maar om het schokkend te noemen, gaat me toch veel en veel te ver; ‘Let It Bleed’ is net als ‘Love in Vain’ loom en hangerig. De tekst, Jaggers zang en de zelfzekere gitaarstoten in combinatie met het pianospel zijn op z’n minst prikkelend;) ‘Midnight Rambler’ laat dan weer de Stones van hun agressieve kant zien; op ‘You Got the Silver’ horen we Keith Richards zingen; ‘Monkey Man’ is lekker onbesuisd; ‘You Can’t always get..’ is eigenlijk de vreemde eend in de bijt, maar niettemin de geslaagde afsluiting van een topplaat, die swingt, prikkelt, ‘sloom’ met ‘strak’ afwisselt en sentimenten als pessimisme, agressie, stuursheid, lust, seks, wanhoop en grofheid bestrijkt.
Omdat ik eerdere cd-versies niet bezit, kan ik niet klagen over de volgens sommigen verstoorde geluidskwaliteit. Niet dat ik erover wil zeuren, want de muziek op dit schijfje klinkt in mijn oren geweldig. Voor degenen die toe zijn aan hun eerste plaat van de Stones: kies voor ‘Let It Bleed’!

Klassiek album dat thuis hoort in elke serieuze collectie

Let it bleed: een Nico Noorderzon Klassieker

Een overbodige vervolgtekst om aan de eis van minimaal 70 karakters te voldoen: aan het NN-keurmerk valt niets toe te voegen.

De laatste plaat waar Brian Jones nog aan meegewerkt heeft, al staat hij maar bij 2 nummers vermeld als deelnemer, zodat het met enig recht van spreken de laatste plaat van de originele Rolling Stones genoemd kan worden en wat mij betreft ook de slechtste ervan. Love in vain, Country honk en You got the silver (met Brian op de autoharp) vind ik niks en ook het gegil aan het begin van You can´t enz. vind ik hinderlijk. Bovendien klinkt deze speciale (extra dure) uitgave me vreemd in de oren, anders dan ik me meen te herinneren, volgens de sound restoration & archive coordinator klinkt het dankzij toepassing van de nieuwste technieken rauwer, maar dat is dan wel even wennen. Gelukkig maken nummers als Live with me, Let it Bleed en vooral Monkey man de plaat toch de moeite van het afspelen waard. Ook Midnight Rambler, het nummer waar Brian de percussie doet, valt tegen.