Grayson Capps - Lost Cause Minstrels (CD)

Rott ‘N’ Roll, zo wordt de muziek van Grayson Capps door fans omschreven. ‘Rott’ door de hoeren, alcoholisten en zwervers die vaak zijn songs bevolken. ‘Roll’ door zijn optredens vol soul, country, folk – de muziek van het volk – en schurende roadhouse blues. Verwacht geen liefdevolle kampvuurmuzak: op zijn nieuwe album The Lost Cause Minstrels gromt en huivert Grayson Capp als vanouds zijn niet altijd vrolijke observaties de wereld in.

Highway 42 is de country flavored opening van de plaat; de opgewekte banjo en huilende mondharmonica zijn een bijna uitgelaten tegenhanger van de treurige tekst over een man op de vlucht voor zichzelf en anderen. ‘So I’m heading on down Highway 42, think about myself and forget about you, the only thing I’ve ever done wrong in my life, is to blame another one for my struggle and my strive’. De song roept herinneringen op aan Steve Earle en Townes Van Zandt en is een sterke opening.

John The Dagger snijdt door de ziel. Grayson Capps zingt de woorden niet, maar spuugt ze de microfoon in. ‘It’s a cold cold world’. Inderdaad. Mede door een bijkans woedende John Milham op drums, een bozig bassende Christian Grizzard en een pissige Corky Hughes op gitaar knalt dit nummer van boosheid je stereo uit.

Jane’s Alley Blues – een cover van Richard Brown – klinkt daarentegen heerlijk loom en bijna lieflijk, ook door het fijne orgeltje halverwege. Chief Seattle is prachtig door de bewogen en jankende elektrisch gitaar, een bijna fluisterende zang en de roffelende drums. Dit laatste doet me denken aan de dodendrums die in de 18e eeuw gespeeld werden bij een executie. Macaber maar het geeft het nummer een extra dramatische lading.

Yes You Are is pijnlijk emotioneel en open. ‘Wake up in some hotel room, naked and alone, empty glass and a heart of stone’. Jaren vijftig country van de Grand Ole Opry voor de jaren nu, wat ook geldt voor Annie’s Lover, een cover Taj Mahal. Paris, France, een song over Hurricane Katrina is trage en zompige blues, een explosie van emoties, bij elkaar gebonden door een dreigende dobro.

Minste nummers zijn Ol’ Slac en Coconut Moonshine dat door de blazers en de rumba-beat wat uit de toon vallen vergeleken met de rest. Niet dat het allemaal treurnis hoeft te zijn, maar het breekt een beetje de melancholische eenheid van de plaat.

Rock N Roll grijpt niet alleen de luisteraar bij de keel maar ook Grayson Capps te horen aan de kwetsbare zang. ‘Nothing’s gonna be my salvation’. Zware woorden van de zoon van een predikant, maar Grayson herinnert ons hiermee aan onze eigen menselijkheid en twijfels. Of zoals hij het zelf zegt: ‘How many times must it be said? Though blood runs blue, you still think it’s red, because that’s how it appears when it hits oxygen. Our life is an illusion, and we create the confusion, so take a dose of seclusion to dilute the delusion.’

Een verontrustende plaat. Maar mooi. Pijnlijk mooi.