Mijn Zus Woont Op De Schoorsteenmantel

Het is een geweldig boek. De ietwat vreemde titel doet je verwonderen over wat er nog meer komt. Ik was verbaasd over hoeveel ik het boek begon te waarderen, ik kon het eigenlijk niet neerleggen en heb het in een ruk uitgelezen. Het vertelperspectief is briljant uitgewerkt. In de eerste persoon verteld maak je alles wat Jamie mee maakt zelf ook mee. Hij neemt de zaken vaak heel kinderlijk en letterlijk dit leidt dan onvermijdelijk tot een glimlach op je gezicht. Echter je voelt ook de pijn van een moeder die hem in de steek heeft gelaten. Je hoopt toch dat ze nog even langskomt om hem te zien in zijn spiderman t-shirt. Zijn wereld is niet groter dan een huis en school en alles wat hij daar meemaakt. Daarnaast is het mooi om te zien hoe de dood van Rose een andere impact heeft op iedereen. De vader grijpt naar de drank, de moeder loopt weg en de zus zet zich af tegen iedereen. Alleen Jamie weet niet zo goed wat er van hem verwacht wordt met zijn verdriet. Hij kan het zich niet zo goed meer herinneren Dit wordt zo mooi beschreven. Een echte aanrader wat mij betreft!

Hartverscheurend en prachtig tegelijk, dat is het verhaal over de tienjarige Jamie. Een boek dat zo actueel is dat je het bijna op het echte leven zou kunnen betrekken.

Wat een talent heeft Annabel Pitcher, die zichzelf met dit ijzersterke debuut meteen op de kaart heeft gezet. Met haar bijna luchtige manier van schrijven en een flinke dosis humor, zorgt ze ervoor dat het boek niet té deprimerend wordt. Opnieuw een boek voor ‘young adults’ dat iedereen, ook de oudere adults, zou moeten lezen.

Jamie. Lieve, kleine, eigenwijze Jamie,

Wat heb je mij laten huilen. Geen traantje dat elegant over mijn wang naar beneden gleed, nee, tranen met tuiten. Wat ben je een dapper kereltje en wat zou ik graag nog veel meer over jou lezen. Ik hoop je snel terug te zien in een mooie film. Ik zal er zijn om jouw doorzettingsvermogen te bewonderen, dat beloof ik.

Heel veel liefs,

LaLuna

Vanuit het oogpunt van Jamie (een jongetje van tien jaar) word het dagelijks leven beschreven en hoe dat beïnvoed is door de dood van zijn oudere zus. Hij heeft nog een oudere zus Jas (tweelingzus van Rose die gestorven is) die voor hem zorgt. Want zijn moeder en vader kunnen niet goed om gaan met het verdriet. Jamie probeert het gezin bij elkaar te brengen, maar ook 'normaal' te leven en vrienden te maken.

Het is wennen om te lezen vanuit het oogpunt van een jong kind, maar dat schept wel een goed beeld over de invloed van een sterfgeval van een broer/zus. Hoe kan hij rouwen over iemand die hij misschien wel niet meer herinnert? En is alles dan gelijk zwart of wit in de wereld? Een vermakelijk verhaal wat snel wegleest. Echt diepe inhoud zou ik het niet omschrijven, maar mooi voor tussendoor en toch een mooie gedachte uit mee te nemen.

Wat een prachtig, mooi, in en in triest en hartverscheurend verhaal.
En wie heeft die geweldig voorkant van dit boek gekozen/gemaakt? Perfect.
Wat ga je houden van deze Jamie en wat wens je hem toch alle goeds toe.
Helaas, ook deze ouders maken de fout om al hun aandacht te richten op het kind dat overleden is (Rose) en de twee andere kinderen (Jasmine en James) totaal te vergeten, te verlaten (!) en te verwaarlozen.
Wat een geweldig mooi boek. En helaas, dit kán de waarheid zijn.
Dit moet je lezen, voor zover dat (met tranen in je ogen) lukt.

Als boeken worden aangeprezen met de zinsnede 'voor de lezers van...' dan moet je al oppassen. Dit boek wordt onder meer vergeleken met Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer, maar het komt er niet in de buurt. Een tranentrekker, niets mis mee, maar ook geen hoogvlieger. Vervelende cover, maar daar kan de auteur niets aan doen.