Speed Racer - De Game

Laat één ding duidelijk zijn: Speed Racer is verre van een perfecte game. Zo is het grafisch gezien niet echt heel spectaculair. De film lijkt nog het meest op een uit de hand gelopen vingerverfproject, zo heftig zijn alle kleuren. De game daarentegen maakt gebruik van saai gegenereerde computermodellen die met een grijzige ondertoon zijn ingekleurd. Dat het er een stuk flitsender uit had kunnen zien blijkt wel uit de menu’s en de vormgeving van de personages; het menu is in strak rood, wit en zwart vormgegeven en alle personages die te kiezen zijn worden met een gecelshade avatar getoond. Het is jammer dat de daadwerkelijke races geen gebruik maken van deze strakke, maar toch kleurrijke stijl.

Iets wat tijdens een eerste spelsessie opvallend is, is hoe generiek de banen zijn. Alhoewel je over elke baan met meer dan zeshonderd kilometer per uur scheurt, bots je zelden, het parcours slingert een beetje log heen en weer. Daarbij stuurt de wagen min of meer met de baan mee, waardoor het aanvoelt alsof het spel je wat wilt helpen. Ditzelfde gevoel komt opzetten als je onverhoeds achter komt te liggen; het beruchte ‘elastiekeffect’ treedt in werking. Plotseling rijdt elke wagen voor je met een slakkengang en kun je weer meedoen voor de eerste plek. Helaas werkt dit ook andersom, zelfs na het rijden van een perfecte race bestaat de kans dat je een paar meter voor de finish toch nog wordt ingehaald.

Maar waarom is Speed Racer dan toch de moeite waard? Eigenlijk omdat het racegevoel na een aantal races wel goed wordt. De banen worden na verloop van tijd langer en spannender. Een race duurt in plaats van drie minuten opeens een minuut of tien, waardoor je daadwerkelijk kunt wennen aan de besturing en je in de juiste stemming komt ook voor het spel. Ook voelt het ‘elastiekeffect’ eerlijker aan. Mocht je wagen een keer ontploffen, dan is niet heel de race vergeefs gedane moeite, je accelereert op en je doet weer mee in de race. Hiernaast verschijnen er bij de latere races allerlei obstakels op de weg, komen er spectaculaire loopings in de baan en spring je plotseling van de ene baan naar de andere, wat nou saaie banen? Als laatste ligt de snelheid bij de latere classes die vrij te spelen zijn net wat hoger dan op het beginnersniveau. Heel clichématig gesteld is het eigenlijk gewoon dat je even door de zure appel heen moet bijten.

De makers hebben hiernaast nog met een schuin oog naar de film gekeken en twee kleine dingetjes toegevoegd aan het spel die grappig zijn te noemen. Als eerste is er de mogelijkheid om allianties aan te gaan. Dit betekent dat je een afspraak maakt met een andere coureur om elkaar tijdens de races met rust te laten. Naast allianties zijn er ook rivalen die jou juist proberen aan te vallen. En het aanvallen gebeurt door middel van het zogenaamde ‘car fu’ (niet te verwarren met Shaq Fu natuurlijk). Het is een belachelijke naam voor iets wat eigenlijk weinig meer inhoudt dan het indrukken van een richtingsknop in en het schudden van de Wii-mote om andere wagens van de baan te beuken. Het is leuk om te beuken, maar echt bijzonder is het niet.