St. Vincent

Geschreven bij St. Vincent

De eerste keer dat ik het merendeel van de nieuwe nummers van noise/indiepop artiest St. Vincent hoorde was live. Ze speelde een show in de grote zaal van Paradiso(in Amsterdam). Het was een soort voorproefje van het nieuwe album(ook getiteld St. Vincent), want die was nog niet uitgekomen. De nummers kwamen opvallend goed uit de verf, en er zaten toen al een paar nummers bij die ik vaker wilde gaan luisteren. Toch heb ik geduldig gewacht tot het album uitkwam. Ik vind het zelf namelijk het mooist om een album in zijn geheel te luisteren, in mijn eigen cd speler, met de speakers lekker hard. Maar dat natuurlijk geheel terzijde, terug naar het album. Ik vind dit een erg goed album van St. Vincent, het duurde alleen even voordat ik het pas echt begon te waarderen, maar dit ben ik wel gewend van een artieste zoals St. Vincent. Haar muziek heeft namelijk ook op dit album veel laagjes en dingen die er gebeuren. En dat terwijl de nummers in essentie gewoon pop nummers blijven. Dat is ook juist de charme ervan. Het hele idee om iets 'lelijks' toe te voegen aan zoete popliedjes gebruikt St. Vincent eigenlijk al sinds haar debuutalbum: Marry Me. Met elk album werd dit idee duidelijker en met meer uitdrukking uitgevoerd. De heldere momenten werden kleurrijker en de duistere momenten donkerder. En nu zijn we aangekomen bij dit album. Het is duidelijk dat St. Vincent die formule nog verder heeft uitgewerkt. Eigenlijk mag ik niet eens van een formule spreken, want deze nummers klinken zo anders als bijvoorbeeld nummers van Marry Me, haar debuut-album. Vergelijk het weirde, synthesizer gedreven 'Bring Me Your Loves' maar eens met het zoete, jazzy 'What Me Worry' en het is duidelijk dat St. Vincent door de jaren heen qua sound is veranderd. En dat is knap, je ziet namelijk best veel artiesten die al jaren hetzelfde geluid hebben. (niks daarop op tegen trouwens) De nummers op St. Vincent zijn echter wel weer herkenbaar mede door de zang van Annie Clark die je zo gelijk herkent. De zang is goed op dit album, en ook hiermee is St. Vincent wat mij betreft (al is het subtiel) elk album veranderd, qua zang en teksten klinkt ze op het merendeel van dit album namelijk 'volwassener', een goed voorbeeld hiervan is' I Prefer Your Love' wat op mij overkomt als een heel persoonlijk nummer. Ook de kenmerkende gitaar is weer genoeg aanwezig, ookal is de gitaar soms verweven met de andere instrumenten op dit album. Het is interessant om er naar te luisteren hoe goed dit gedaan is. Soms klinkt de gitaar door (soms meerdere) effecten niet eens meer als een gitaar. Dit album heeft echter ook een paar minpunten. Het is een erg experimenteel album, misschien wel St. Vincent's meest experimentele album tot nu toe, en naar mijn mening is niet elk experiment geslaagd. Een nummer zoals 'Every Tear Disappears' of 'Psychopath' grijpt me niet aan, zoals ik gewend ben van een St. Vincent nummer. En dat is jammer, want sommige nummers op dit album maken, naar mijn mening, deel uit van haar beste werk. Een nummer zoals 'Huey Newton' bijvoorbeeld. Het nummer begint rustig en een tikkeltje vreemd, en halverwege ontstaat er een dikke, fuzzy gitaarriff die het nummer een andere richting geeft. Dat soort verrassingen houd ik wel van. Toch haalt dit album het niet bij een album zoals 'Strange Mercy' of mijn favoriet: 'Actor'. En dat is niet erg, want ik heb alsnog ervan genoten. Al met al is het een erg vermakelijk album van een vernieuwende artieste.