Stille wateren

Volgens de aanbeveling op de kaft sluit deze schrijfster aan bij de allerbeste thrillerauteurs die Zweden rijk is. Nou, dat is wel heel erg overdreven. De link tussen b.v. Camilla Lackberg en Viveca Sten is eigenlijk alleen het feit dat ze beiden Zweedse misdaadauteurs zijn. Het is een heel aardige who-dunnit, maar het haalt het niet bij de thrillers van Lackberg en om daar dan ook nog het etiket "Spectaculaire en ingenieuze thriller" op te plakken is niet terecht! Vooral omdat het einde ook niet echt bevredigend is. Jammer!

Een lijk dat aanspoelt op een eilandje aan de scherenkust -voor de kust van Stockholm aan de oostkust van Zweden- is zeker niet alledaags, maar de man is verdronken, kan zelfmoord gepleegd hebben, het kan een ongeluk zijn. Moord is niet het eerste dat bij inspecteur Thomas Andreasson opkomt. Het ziet er naar uit dat de zaak snel afgesloten wordt en hij op vakantie kan. Als echter een tweede dode - een unicum in het anders zo rustige plaatsje Sandham - zich aandient, nota bene de nicht van de eerder gevonden drenkeling, en daarna nog een derde lijk, ditmaal van een van de vaste bewoners, wordt gevonden worden de vragen steeds talrijker. Motief absoluut onduidelijk, de overeenkomsten / verbindingen tussen de doden heel beperkt, modus operandi verschillend en ook zijn de locaties willekeurig.
Het politieteam onderzoekt alles, probeert aanknopingspunten te vinden en vooral getuigen. Speurwerk, vragen stellen en ideeën beoordelen.
Naast het politieteam is in dit verhaal een zeer centrale rol weggelegd voor Nora Linde en haar gezin. Het feit dat zij in Sandham hun zomerhuis hebben, Thomas goed kennen en hun wereldje een verbindende factor is in het verhaal geeft hen een rol van betekenis, waarbij Nora, goede vriendin van Thomas zich ook nog eens ontpopt tot amateurspeurder, die meedenkt en er met nieuwe informatie voor zorgt dat het onderzoek af en toe vlot getrokken wordt.
Het verrassende einde geeft eindelijk duidelijkheid over het waarom. Een motief die je niet verwacht had, laat staan bedacht hebt en een dader die onverdacht is.

Net als collega-schrijvers zoals Johan Theorin en Camilla Lackberg weet zij de Zweedse sfeer en omgeving heerlijk beeldend te beschrijven, bouwt zij rustig het verhaal op en werkt kalm en uitgesponnen naar het plot toe. Dit soort rustig voortschrijdende verhalen geven je de mogelijkheid het boek af en toe weg te leggen en het verhaal te laten bezinken. Zeker geen pageturner die je hijgerig laat doorlezen, omdat je niet kunt stoppen. Nergens een heel ingewikkeld boek waarbij je na enige tijd het gevoel hebt dat je dingen mist. Gewoon een lekker verhaal waarin je op een regenachtige dag, in een luie stoel in het zonnetje of tijdens een treinreis kunt wegzinken.

Dat deze juriste met het schrijven van thrillers haar roeping gevonden heeft wordt met dit boek duidelijk.

Viveca Sten heeft een hele fijne schrijfstijl. Vanaf het begin zit je lekker in het verhaal.
Ze beschrijft de omgeving en personen heel gedetailleerd zonder dat het saai wordt.
Na de eerste aktie kabbelt het verhaal wel een beetje voort. Het gaat vooral om de eilandbewonders, vriendschap, familie intriges….hierdoor vind ik dit boek meer een mooie misdaadroman dan een spannende thriller. De cover geeft dit ook wel een beetje aan, een mooi eiland, kabbelend water, fluitende vogeltjes. Maar dit alles is niet storend. Viveca Sten schrijft op zo’n heerlijke manier dat je graag verder leest om te weten wie het nou gedaan heeft.
Gewoon een heerlijk boek om lekker bij te ontspannen. En zeker geschikt voor de lezers, die geen bloedstollende thriller willen, maar wel van een spannend boek houden.

Een moord in een klein dorpje in Zweden. Dat doet je al denken aan een boek van Camilla Lackberg. Dit boek geeft je ook hetzelfde gevoel als Lackberg kan. En dat is helemaal niet verkeerd. Toch is het een andere schrijfster, wat hem in de kleine details zit. Maar wat een heerlijke thriller. De verhaallijn wordt perfect uitgewerkt, geen onafgemaakte vragen, de personages zijn zo neergezet dat je je kunt inleven, en het boek heeft een prettige sfeer. Je wordt telkens op het verkeerde spoor gezet, niemand is nog te vertrouwen. De vertelstijl neemt je verder mee het verhaal in. Een aanrader is het zeker, dus fans van Mevrouw Lackberg kunnen ook dit boek eens oppakken, gegarandeerd dat je er van zult genieten. Ik hoop dat er vervolgen komen, want dit was een zeer goede basis!

Dit boek heeft niets origineels. Als je veel boeken (thrillers) leest dan ben je alle verhaallijnen al eens tegengekomen. Die zijn in dit boek verwerkt met als toegift kennis over een vuurtoren waar je niet op zit te wachten. Het leest niet snel en als je dan eindelijk over het midden bent, begin je toch een keer te denken hoe dit verhaal afgerond gaat worden. Nou daar heeft de auter iets op gevonden: een zeer onbevredigende oplossing.
Kortom: veel van verwacht, maar had eigenlijik een kater aan het eind.