Strange Beautiful Music (Library Edition) A Musical Memoir

Joe Satriani is de toonaangevende rockgitarist voor de
jaren negentig. Evenals zijn latere leerling Steve Vai groeit hij op in Carle Place, Long Island en net
als zijn moeder, drie zussen en broer begint hij op jonge leeftijd met muziektheoretische lessen en
neemt hij plaats achter de piano. Joe heeft echter weinig gevoel voor het instrument en gaat
drummen. Jimi Hendrix en zijn op de folktoer gegane zus Marion zijn echter reden om zich op
Hendrix' sterfdag zijn eerste gitaar aan te schaffen. Na vervroegd zijn highschool-diploma behaald
te hebben, is Joe op zijn zeventiende al op tournee met de uit Long Island afkomstige rockgroep
Justice. In '75 studeert hij in New York bij bebop/cooljazz-pianist en -theoreticus Lennie Tristano,
waarna hij teneinde zijn horizon verder te verbreden naar Japan verhuist en vervolgens naar
Californië (tot op vandaag woont hij in het nabij San Francisco gelegen Berkeley). Naast Hendrix
heeft Joe zich dan ook in andere jaren zeventig-helden als Clapton, Page en Beck verdiept, terwijl
hij door zijn pre-Tristano-lessen klassieken als Handel, Chopin, Bartok en Satie leerde
doorgronden, Tot halverwege de jaren tachtig zal Joe's voornaamste bron van inkomsten het
lesgeven blijven; hij doet enig sessiewerk (commercials), is zanger-gitarist van het net-nooit-
gecontracteerde powerpoptrio The Squares ('79-'84), maar helpt ondertussen gitaristen als Kirk
Hammett (Metallica) en Vai (Zappa, David Lee Roth, Whitesnake), die zijn voorkeur voor het
absurde deelt, op weg. In '84 brengt hij in eigen beheer (Rubina Records, genoemd naar zijn
vrouw) de Ep Joe Satriani uit, met vier nummers waarin Joe ook drum- en baspartijen uit zijn gitaar
weet te halen. Het plaatje gaat onopgemerkt voorbij. In '85 besluit een credit card-firma om
willekeurige mensen bij wijze van reclame van hun waardevolle stukje plastic te voorzien. Joe is er
één van en hij aarzelt geen moment: vastbesloten zijn krediet ten volle te benutten duikt hij met
de voormalige Squares-technicus John Cuniberti de studio in om Not Of This Earth op te nemen.
Het duurt een jaar voor de plaat verschijnt (Vai is de katalysator - bij Relativity kwam eerder zijn
solowerk terecht), waarin Joe een plaat (Love And Rock And Roll) en een toer lang deel uitmaakt
van de Greg Kihn Band. Not Of This Earth laat even experimentele als fraai melodieuze
instrumentale rock horen, die door de pers goed ontvangen wordt, maar vooral bestemd lijkt voor
de platenkast van de gitaarfreak. Wederom bijgestaan door Cuniberti en met sporadische hulp van
derden (drums, percussie) begint Joe in '87 aan de opnames van Surfing With The Alien, die eind
dat jaar verschijnt. Voor die tijd heeft hij, naast de nodige sessies als gitarist, een plaat
geproduceerd van de trashmetalgroep Possessed en achtergrondvocalen gezongen op het debuut
van Crowded House. Minder experimenteel van opzet, maar nog steeds met een ongewone
benadering van alle mogelijke één- en tweehandige technieken, met een vlekkeloos
tremologebruik en een rijkdom aan melodieën blijkt Surfing With The Alien de juiste plaat op het
juiste moment te zijn. De Amerikaanse radio pikt het nummer Satch Boogie op, krijgt respons en
als het titelnummer als tweede single wordt uitgebracht trekt de verkoop aan: in '88 verkoopt
Surfing With The Alien meer dan 500 000 maal en uiteindelijk staat de plaat langer dan een jaar in
de Billboard-lijst. Surfing With The Alien en de ballade Always With Me Always With You verdienen
een Grammy Award. Mick Jagger rekruteert Joe voor zijn eerste solotoer, naast o.a. drummer
Simon Phillips en bassist Doug Wimbish. Tussen het werk voor Jagger door toert de kleine,
zachtaardige virtuoos door de Verenigde Staten met Stu Hamm (ex-Steve Vai), op wiens ultieme
basfreakplaat Radio Free Albemuth hij ook een partijtje meespeelt, en drummer Jonathan Mover
(ex-GTR en -Mike Oldfield). In de zomer van '88 wordt Europa heel even aangedaan, waarbij
Nederland bruut wordt overgeslagen. Dreaming #11 bevat één studionummer en drie livetracks.
Begin '89 gaat Joe de studio weer in, bijgestaan door Mover en Cuniberti. Een wereldtoer (o.a.
Utrecht) staat gepland in '90, na de release van Flying In A Blue Dream, dat Joe voor het eerst als
zanger laat horen en nog enige andere tot dusver verborgen aspecten van zijn spel belicht (funk,
akoestisch werk, bluesy). De plaat onderstreept zijn reputatie als virtuoos en brengt hem onder de
aandacht van een nog groter publiek. Behalve op Hamm's Kings Of Sleep duikt hij samen met Vai
op in een song van Alice Cooper's Cd Hey Stoopid ('91) op. Daarnaast schittert hij tussen collegae
als Joe Walsh, Brian May en Steve Vai op het Guitar Legends festival in het Spaanse Sevilla. In '92
verschijnt het volledig instrumentale The Extremist, dat in tegenstelling tot de titel een ingetogen,
veilige plaat is. De toegankelijkheid van het materiaal legt hem geen windeieren, want het wordt
zijn meest succesvolle cd tot dan toe. Als hij op toer gaat, onder meer met broertjes Gregg
(drums) en Matt (bas) Bisonette, verkoopt hij in februari '92 het Utrechtse Vredenburg
moeiteloos tweemaal uit en bevestigt daarmee zijn status als gitaarheld.

Bron: OOR
Popencyclopedie