The Unquiet Sky

Arena – The unquiet Sky.

“The unquiet Sky” is alweer het achtste album van de band rondom alleskunner Clive Nolan en oud Marillion drummer Mick Pointer. Deze keer is natuurlijk gitaarheld John Mitchel ook weer van de partij en is bassist, Kylan Amos, de enige nieuwkomer. De zang wordt, net als op de vorige CD “The seventh Degree of Separation” weer verzorgd door Paul Manzi. Dat deze man een gouden strot bezit was al duidelijk na de vorige CD en de live optredens, maar op deze nieuweling komt zijn stem nog beter tot zijn recht. Hij behoort zeker tot de topzangers van ons geliefde genre en kan moeiteloos schakelen van een rustige, bijna verhalende, stem naar een loeiende rocksirene. Absoluut de beste zanger in de rij van toch al niet misselijke Arena zangers die de afgelopen 20 jaar de revue zijn gepasseerd. Ja zeker, zolang bestaat de band al en dat wordt gevierd met een uitgebreide tour ter promotie van het nieuwe album. Ondanks het feit dat Arena altijd albums van hoog niveau heeft afgeleverd was er na het verschijnen van “The seventh Degree of Separation” enige onrust bij de vaste volgers van de band. Dit terwijl de CD goede recensies kreeg in tal van vakbladen. Dat de band, en zeker Nolan, van conceptalbums houdt mag duidelijk zijn gezien het feit dat de band er al meerdere heeft uitgebracht met het daverende Contagion als hoogtepunt. Tenminste tot nu toe, want The unquiet Sky is goed, zeer goed, en laat het beste horen van wat de band nu in huis heeft. Knappe composities, gelaagd keyboard werk, talrijke schitterende gitaarsolo’s van Mitchell en zoals al gezegd, het fantastische vocale bereik van Manzi. En al zal Pointer wel nooit verkozen worden tot drummer van de maand, hij trommelt alles toch zeer gedegen aan elkaar met een allure waar menig andere drummer nog maar aan moet zien te komen. Nieuwkomer Kylan Amos bast op een manier die nog het dichtst ligt bij de stijl van voorganger John Jowitt en is zeker geen verzwakking van het fundament onder de muziek van Arena. Bovendien is hij verantwoordelijk voor het prachtige artwork van de CD en het is toch makkelijk als je dit binnen je eigen huis kunt. Er staan twaalf composities op de CD maar laat je hierdoor niet misleiden, het is echt een geheel zoals een goed conceptalbum betaamt. Het eerste nummer laat gelijk horen dat het de band ernst is en gaat werkelijk wervelend van start met prima gitaarwerk van Mitchell maar wel zonder te vervallen in platte hardrock zoals hier en daar op de voorganger het geval was. Dit geldt overigens voor de gehele CD, er is meer variatie en dynamiek en de productie is veel opener dan op het vorige album waardoor alles veel ruimtelijker klinkt. Luister maar eens naar het afwisselende “Bishop of Lufford”, het derde nummer van de cd. De verhaallijn is weer gebaseerd op een boek dat Clive gelezen heeft en is goed te volgen. De teksten zijn weer van hoog niveau en staan bol van de symboliek waar Nolan zo van houdt. Toch is de held van de CD eigenlijk weer gewoon John Mitchell. Wat kan die man spelen en wat krijgt hij veel ruimte om zijn indrukwekkende solo’s te laten horen, volgens mij meer dan ooit. Ik durf dan ook te zeggen, als Arena fan van het eerste uur, dat The unquiet Sky absoluut tot het beste behoort dat de band ooit heeft gemaakt en gevaarlijk dicht bij “The Visitor” en “Contagion” komt en de toekomst zal uitwijzen of het album dezelfde status krijgt als deze twee krakers.

Na The Visitor het mooiste album van Arena. Prachtige duels tussen Nolan en Mitchell. De laatste is prominent aanwezig. Mooie rustige nummers ook. Het einde van The Bishop Of Lufford is echt geschift goed. The Demon Strikes... ik word er helemaal emotioneel van. En hulde aan Bol.com voor de levering op de release datum!

Het is niet de topper van Arena, dat blijven voor mij Immortal en Congious. Maar deze is zeker beter dan Pepper and Ghost, en het aanschaffen zeker waard.