UP psychiatrische roman

Dat een boek over ervaringen in de psychiatrie grappig kan zijn liet Myrthe van der Meer al in "PAAZ" zien. Dit boek is een vrijwel naadloos vervolg, over hoe na haar depressie een manie volgde waarbij er opnieuw helemaal niets aan de hand was met het feit dat ze haar zelfmoord plande. Daarmee is toch immers alles opgelost? Op indringende wijze wordt duidelijk hoe verwoestend een depressie kan zijn, hoe onzeker de wereld als je je eigen gedachten niet wil, kan of mag geloven. Maar ook hoezeer humor nog mogelijk is, ik ga hier niet alles verklappen maar ik heb meermaals hardop gelachen. De observaties van Myrthe van der Meer zijn scherp en tegelijk bescheiden eerder zoekend dan oordelend. Net als PAAZ zou dit boek verplichte kost moeten zijn voor iedereen die in de psychiatrie of ruimere gezondheidszorg werkt en voor iedereen met een psychiatrische aandoening of die iemand kent die... Er is geen verschil tussen mensen met een diagnose en mensen zonder. En lachen helpt.

Vanaf dat ik het boek in handen kreeg heb ik gelezen. Na het boek "PAAZ" is dit een verrassend vervolg. Vanaf de eerste pagina grijpt het je en laat het je niet meer los. Ook als het boek uit is, blijft het je bij.

Wat in het hoofd van Emma logisch lijkt, en eigenlijk helemaal niet logisch is, wordt op zo'n manier beschreven dat het logisch lijkt. Je gaat haar keuzes haast begrijpen.
Maar ook haar angst, twijfels en wanhoop wordt beschreven. Soms zo herkenbaar en soms zo ver van je bed, maar toch...
Het laat zien dat de op-het-oog normale mensen het zwaarder hebben dan je denkt.

Aanrader voor iedereen, maar lees wel eerst "PAAZ" (Ook geen straf, want net zo goed)!

Geschreven bij Up

Het geeft je op een leuke manier inzicht in het hoofd van Emma. Het is het vervolg op paaz. Je leest hoe Emma om gaat met haar nieuwe diagnose. Je krijgt een kijk in de wereld van de psychiatrie, mede cliënten, zorg, veranderingen en hoe het is om ziek te zijn. Hoe het beschreven wordt is eng waar. Ik als ervaringsdeskundige kreeg veel erkenning uit dit boek. Ook voor niet psychiatrische patiënten is het leuk en goed om te lezen. Je wordt mee gesleurd in het leven van een ziek iemand. Je leest het in 1 keer uit!

UP begint gelijk weer oud en vertrouwd, met van der Meers typerende schrijfstijl. Genieten vanaf de eerste pagina, eenmaal begonnen blijf je lezen. Ze heeft de gave om haar verhalen zo te schrijven, dat je ze beleeft alsof je er zelf bij bent. Haar manier van schrijven is anders, levendig, bijzondere woordkeus als je je bedenkt dat Emma depressief is en een einde aan haar leven wilde maken, vlot en vooral met heel veel humor, ondanks het serieuze onderwerp, geschreven. Haar verhaal raakt, je leeft mee, en roept uiterste emoties op, waardoor je het verhaal leest met een lach en een traan.

In UP draait het allemaal om hoofdpersonage Emma. Emma is een jonge 28 jarige vrouw. Haar leven lijkt normaal, ze heeft al 6 jaar een relatie met Sergei en ze is vol goede moed begonnen aan haar nieuwe baan als secretaresse en werkt hard aan het manuscript van haar boek. Tot zover dus normaal, er is namelijk een ‘klein’ probleempje, Emma heeft last van telkens terugkerende depressies, waarvoor ze twee jaar geleden al eens vijf maanden op paazvakantie ging. Twee jaar lang intensieve therapie en bijbehorende medicijnen, Emma is zo langzamerhand wel klaar met alles wat met therapie te maken heeft. Emma vindt dat het beter dan ooit gaat en ze verkeerd in de veronderstelling dat ze haar laatste gesprek met haar psychiater gaat voeren. Tot overmaat van ramp verschijnt haar psychiater dokter Visser niet op de afspraak wegens privé ellende en deelt vervanger dokter Panjani haar mening echter niet. Hij stelt haar voor de keuze; alle pillen plus recepten inleveren of… Voor ze er erg in heeft is ze weer terug van weggeweest en mag ze weer op paasvakantie, tijdsduur onbekend.

Emma’s verwarring is groot, hoe kan het dat ze weer terug moet naar de paaz? Het ging toch goed? Ze wilde er enkel op haar manier voor zorgen dat ze nooit meer depressief zou worden. En die pillen waren er toch om te haar redden? Ze kunnen toch niet van haar verwachten dat ze die allemaal weer inlevert? Ze voelt zich verward, boos en in de steek gelaten door haar psycholoog Lars. En alsof de diagnose Asperger, een Autisme Spectrum Stoornis en de depressies al niet genoeg waren, wil Panjani haar diagnoses ook nog eens onder de loep nemen.

Emma moet wennen aan de veranderingen op de afdeling, dit keer zit ze op de open afdeling, maar wel zonder vrijheden, want die haar zijn ontnomen. Bezuinigingen in de zorg en een verhuizing van de paaz in het verschiet. Net als tijdens haar eerste opname is Emma ook nu weer de bindende factor binnen de groep, zij houdt de groep bij een, een groep die in eerste instantie buiten dat ze allemaal op de paaz zitten, niks met elkaar gemeen heeft. Ze wordt ondergedompeld in het leed dat bijwerkingen heet.

Myrthe blikt met enige regelmaat terug op Emma’s eerste opname twee jaar geleden. In UP legt Myrthe in duidelijk begrijpbare taal uit over Emma’s belevingswereld in de wereld van diagnoses, depressies, opnames, etc. Informatief voor mensen die hier nog niet mee bekend zijn en herkenning en confrontatie voor mensen die met soortgelijke ellende worstelen. De nervositeit, gejaagdheid, de wisselende stemmingen, het diepe zwarte gat, de allesvernietigende leegte, de drukte in haar krioelende hersenen die de spelregels constant veranderen, de chaotische gevoelens, de waanbeelden en de verwarring zijn knap beschreven, wat enkel kan wanneer je hier zelf mee belast bent, het komt allemaal voelbaar over, ik werd er zelf verward van.

Emma is aan het eind van haar latijn, wanneer haar laatste houvast onder haar vandaan lijkt te glijden. Waarom is dit nu opeens zo uniek? Voor haar is haar leven nooit anders geweest. Waren de afgelopen twee jaar slechts een uitstel van executie en is haar extra tijd bijna voorbij? Kan zelfs de paaz haar niet meer redden?

PAAZ was magisch, onmogelijk om te overtreffen, maar met UP heeft Myrthe wederom een fantastisch, meeslepend, eerlijk en herkenbaar verhaal neergezet.

Up is het indrukwekkende vervolg op de succesvolle psychiatrische roman PAAZ. Beschreef Myrthe van der Meer in Paaz voornamelijk haar eerste opname in de psychiatrie, in Up gaat zij dieper in op alle ervaringen die ze na deze eerste opname in de psychiatrie opdeed. In het begin van de roman is de hoofdpersonage van het verhaal – Emma- er van overtuigt dat ze alleen maar even bij PAAZ op bezoek is voor een routinegesprekje. Het gesprek vindt echter onverwachts plaats met een plaatsvervangende psychiater. Nadat Emma hem in al haar eerlijkheid verteld dat ze thuis een zak pillen klaar heeft liggen besluit deze psychiater dat Emma direct weer opgenomen moet worden. Emma is verontwaardigt maar krijgt weinig tijd om dit te laten bezinken. Ze moet direct weer door de hele mallemolen heen van opname, kennismakingsgesprekken met medecliënten & personeel, therapie, dagprogramma’s, PAAZ regels medicatie, etc. Ze ontmoet opnieuw een aantal vertrouwde gezichten, maar ook een heleboel nieuwe. In eerste instantie gaat ze er vanuit dat deze opname niet lang kan duren, maar wanneer ze te horen krijgt dat ze naast de oude diagnose die ze tijdens haar eerste PAAZ opname kreeg nu ook nog eens de stempel manisch depressief krijgt komt alles voor Emma in een ander daglicht te staan.

In Up weet Myrthe van der Meer op een zeer heldere manier de dagelijkse beslommeringen op een PAAZ afdeling te beschrijven. De vaak lastige, moeizame relaties tussen cliënt en therapeuten worden overtuigend neergezet. De heftige verhalen achter de verschillende personages in het boek zijn soms hartverscheurend. Als lezer van dit boek maakt de auteur je bewuster van het feit dat psychiatrie toch niet een zo ver van je bed wereldje is als dat je misschien graag zou willen denken. In UP wordt je weer even met je neus op de feiten gedrukt: een psychiatrische cliënt is ook maar gewoon een mens!

UP heftig? Ja, maar gelukkig bewijst Myrthe – na PAAZ – wederom met dit boek over een groot talent te beschikken. Ze weet namelijk op een aangename manier pittige problematiek te mixen met rauwe humor en maakt daardoor van UP een achtbaan vol pieken en dalen, waarmee ze de lezer van begin tot het einde weet te raken.

Ik vond Paaz al heel goed en boeiend geschreven maar UP kan je geen seconde meer neerleggen

Geschreven bij Up

Goed geschreven boek en intrigerend en boeiend om de ervaringen en gedachten van hoofdrolspeler te lezen. Soms wat langdradig (nadat je deel 1 ook gelezen hebt).

Geschreven bij Up

Als tweede deel, nog steeds even leuk als het eerste deel. Ontzettend mooi, grappig, confronterend en eerlijk geschreven. Wil er hier nog wel 10 van lezen!

Geschreven bij Up

Leest lekker weg. Een serieus verhaal in een grappig jasje

Geschreven bij Up

in 1 adem uitgelezen, goed geschreven en makkelijk te lezen. aanrader!