De helaasheid der dingen

Het lezen van De Helaasheid der Dingen was voor mij, die doorgaans vrij tot zeer weinig boeken leest, een aangename ervaring. Het boek vertelt een autobiografisch verhaal over de ellendige jeugd van Dimitri Verhulst. We krijgen een kijk in de triestige omgeving waarin hij opgroeide, met weinig hoop op een mooie toekomst. Hij woont in een arm dorp, zijn moeder heeft hem verlaten en hij woont met zijn vader en drie nonkels, allen wat boertig en af en toe eens aan de drank, bij zijn grootmoeder. De titel vind ik goed passen bij het verhaal, alsook het voor mij de manier waarop het verhaal wordt gebracht mooi in beeld brengt. De directe en cynische manier van schrijven zorgt er zowel voor dat de boodschap duidelijk overkomt als dat de triestige inhoud humoristisch wordt overgebracht. Het verhaal verveelt niet en wekte mijn nieuwsgierigheid naar het vervolg telkens opnieuw op. Ondanks deze cynische en directe schrijfwijze merkte ik namelijk een zeer ontroerend verhaal dat enorm op de empathie inspeelt. Met De Helaasheid der Dingen heeft Dimitri Verhulst een stevige prestatie neergezet.

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Ik heb al meerdere recensies gelezen op het internet en telkens kwam hetzelfde onderwerp terug: "De volwassen Dimitri Verhulst onderbreekt het verhaal te vaak waardoor je geen band krijgt met het hoofdpersonage." Ik heb hierover eens diep nagedacht en denk te hebben ontdekt waarom hij dit deed. Het feit dat hij regelmatig tussenkomt verstoort inderdaad het ritme van de lezer die zich probeert in te leven in het verhaal. Ik ben ervan overtuigd dat Verhulst dit met opzet doet zodat de lezer het boek eerder gaat zien als een biografie. Daardoor word je je snel bewust dat je eigen situatie al bij al echt goed meevalt... Het valt niet te ontkennen dat Verhulst regelmatig harde woorden in de mond neemt en zich niet inhoud om zijn slechte thuissituatie te beschrijven maar ik vond dit niet storend, integendeel. Door het overmatig gebruik van vuile woorden wordt alles wat hij zegt nog eens extra in de verf gezet. Dit was het eerste boek dat ik las van Dimitri Verhulst en het was meteen een schot in de roos. Dit boek is zeker een aanrader voor zowel beginnende als gevorderde lezer!

Geschreven bij De helaasheid der dingen

In dit boek verhaalt Dimitri Verhulst over zijn rotte jeugd in een 'white trash' familie in het troosteloze durp Reetveerdegem. Over hoe hij wordt 'opgevoed' door zijn oma en in hetzelfde armetierige huis moet wonen als zijn vader Pierre en zijn ooms Herman, Zwaren en Potrel, alle vier werkloze drinkebroeders. De moeder van 'Dimmetrieke' is dan allang gevlogen.
Gelukkig blijft het boek ondanks de weinig opwekkende materie zeer leesbaar door de nonchalante en humoristische schrijfstijl van Verhulst. Hij is een goede verteller en blijft je vasthouden tot de laatste pagina. Ook vergroot hij alles zodanig dat het weer grappig wordt, zoals het relaas over Nonkel Potrel's versie van de Tour de France. Hierbij moeten de etappes afgelegd door het drinken van alcohol, veel alcohol. Voor vlakke etappes bier, maar bij de bergetappes representeren wodka en jenever de gemene cols. Tja, alhoewel het boek autobiografisch is, lijkt het toch wel behoorlijk aangedikt te zijn.
Ergens aan het einde van het boek wil de hoofdpersoon niet meedoen aan een onderzoek van etnografen naar 'drinkliederen'. Hij vindt dit 'aapjes kijken' van de intellectuele elite maar verwerpelijk. Toch wel gek als je bedenkt dat dit boek precies hetzelfde doet: het geeft ons een smeuïg inkijkje in het bestaan van de laagste regionen van de sociale onderklasse. Zeker als je bedenkt dat dit boek -met alle ordinaire scenes- nog is verfilmd ook. Tja...
Hoe het ook zij, dit boek was op zich wel vermakelijk, maar eigenlijk ook niet heel veel meer dan dat. Het blijft allemaal wat oppervlakkig, misschien wel doordat je nauwelijks iets te lezen krijgt over wat voor iemand Dimitri zelf nu is. Dat zorgt ervoor dat het melancholisch bedoelde slot, waarin Dimitri ontdekt dat hij zijn afkomst is ontgroeid, niet echt overkomt...

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Van begin tot einde een prachtig verhaal, kan niet stoppen met lezen

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Een boek dat je als lezer een onbestemd gevoel geeft. Het jongetje van een jaar of 13 dat moet leven in omstandigheden die te erg voor woorden zijn maakt dat je de beklemmende narigheid kunt voelen. Knap van Verhulst dat hij dit weet te bereiken.
Het betreft hier een verhaal dat opgebouwd is uit verschillende hoofdstukken die steeds net weer een ander accent hebben. Het geheel vormt geen doorlopend verhaal, maar het grote plaatje is heel duidelijk voor te stellen.

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Echt alles gaat mis voor de jonge hoofdpersoon uit dit boek. Hij groeit op in de lagere sociale klasse en heeft het al niet getroffen met zijn familie, die van de ene in de andere bizarre situatie terechtkomt. Alles zeer geloofwaardig, maar wat een gebeurtenissen toch allemaal. Ik kon niet anders dan sympathiseren met de kleine jongen en hopen dat hem een beter lot wachtte. Ik vond het prachtig, een beetje lekker vreemd en vooral vernieuwend en toegankelijk. Voor mij een dikke vier sterren!
Overigens lees ik graag Vlaamse boeken en ook hierin heb ik mezelf weer heerlijk in een hoekje kunnen laven aan de prachtige woorden af en toe.

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Ik heb het boek met ontzettend veel plezier gelezen. Het boek hield mij in zijn greep vanaf de eerste bladzijde. Doordat de twaalf hoofdstukken zo geschreven zijn dat je het idee hebt dat je twaalf verhaaltjes leest, blijft het interessant. Het gaat niet eindeloos door. De ontwikkeling van de hoofdpersoon is goed zichtbaar. Het is een triest boek, maar minstens zo vermakelijk door de zwartgallige humor. Verhulst heeft een ontzettend poëtische schrijfstijl en zijn woordkeuze is minstens zo verassend. Een absolute aanrader.

Geschreven bij De Helaasheid Der Dingen

Tja, als een schrijver al vóór de eerste bladzijde schrijft "eventuele gelijkenis van bepaalde personages in dit boek met bestaande personen berust op louter mensenkennis", dan ben ik eigenlijk wel al verkocht. Mij was gewaarschuwd dat dit boek nogal plat en soms onsmakelijk was. Ja, dat is het, maar wat een briljant en hilarisch boek! Ik heb zo vaak hardop zitten lachen bij dit boek - bij de fantastische beschrijvingen van het opgroeien in een huishouden met een aantal zuipende en werkloze "nonkels" in een Vlaams dorpje - dat ik er regelmatig de slappe lach van kreeg. En dan ineens komt er weer zo'n prachtige en schrijnende zin voorbij, dat je weer helemaal ontroerd bent. Het is eigenlijk een triest leven als je er bij stilstaat, maar zo mooi en grappig verteld, dat je al die nonkels uiteindelijk toch wel heel sympathiek gaat vinden. De schrijver is uit dit milieu ontsnapt, maar denkt er ook met weemoed en warmte aan terug.