Te intelligent om gelukkig te zijn? Hoogbegaafdheid bij volwassenen

Dirk,29-9-2020, Rotterdam - Hoogvliet
Wat in dit boek duidelijk gemaakt wordt, is dat hoogbegaafdheid samenhangt met een grote gevoeligheid. Ik heb zelf kinderen met de diagnose hoogbegaafd. Dat is waarom ze ´anders´ zijn. Er wordt aan de definitie van hoogbegaafdheid een 4 dimensie toegevoegd. Buiten een hoge intelligentie, taakgerichtheid en creativiteit. Dat is ook de reden dat in een 2 dimensionale maatschappij deze mensen tegen problemen oplopen. Het denken met gevoel zorgt ervoor dat je niet alleen sneller maar ook anders denkt. Non-lokaal denkt, een denken dat het ego verreweg overstijgt, idealistisch denken met alles wat je doet, top-down. Dit boek bevestigt mijn veronderstelling als ik terugkijk op mijn eigen leven, ik ben inmiddels 63 jaar, waarin ik ´gestrand´ ben als klokkenluider. Dat dit de oorzaak was van alle ellende ben ik mij nooit bewust geweest. Ik kon niet intelligent zijn. Alles wat ik deed vond ik ´normaal´.

Als je een duidelijk boek wilt over hoogbegaafdheid en je twijfelt of je het zelf bent moet je deze lezen. Heb regelmatig zitten janken vanuit herkenning. Het is dus een 'heftig' boek omdat het zoveel oproept qua emoties van dingen die nou eindelijk eens duidelijk worden. Waarom werkt iets nou nooit, wat zorgt ervoor dat ik elke keer tegen X of Y aanloop.

Het is niet een boek wat je even uitleest, meer een handboek voor het leven als hoogbegaafde. Zonder de standaard psychologische stigma's van wel of niet een hoog IQ >130 en dat soort onzin. Hoogbegaafdheid zit in veel meer dan IQ en helaas denken de meeste psychologen in hokjes en als je te lang in dat wereldje zit neig je vanzelf naar denken in problemen.

O ja ik ben hoogbegaafd btw. De twijfels die ik nog had zijn inmiddels opgelost, nu over naar de acceptatiefase :P en daarmee de pijn van het verleden accepteren en tijd voor focus op wat hoogbegaafdheid nou zo 'fijn maakt'. Oftewel focus op wat je nou wel goed kan!

Heb het boek trouwens uitgeleend aan een HB vriendin en ze vond het fijn. Ik kreeg trouwens de tip van dit boek van een andere HB vriendin. Dus het wereldje is lekker ons kent ons. Als je je erin gaat verdiepen zie je andere HB'ers ook ineens. Je herkent ze aan hun manier van doen.

Tot slot, is het boek een aanrader; ja. Leest het makkelijk; ja en nee. Het is duidelijk omschreven maar de zelfreflectie die je nodig hebt om het op jezelf te betrekken maakt dat dit een boek is dat je continu kan pakken en weer wegleggen. Ik ben zelf gewoon begonnen met de hoofdstukken die me aanspraken. Je hoeft het dus niet chronologisch te lezen.

Er is geen boek over hoogbegaafdheid hier ongelezen gebleven, maar deze spant toch wel de kroon. Deze komt het meest dichtbij wat een hoogbegaafde voelt en beleeft. Niet enkel een hoge intelligentie, maar zoveel meer dingen. Hopelijk kan dit boek de lezer op het juiste spoor brengen. Persoonlijk vind ik het boek geschikt voor hulpverleners, maar ook voor de hoogbegaafde. De psychologe Jeanne Siaud omschrijft het precies zoals het is, zonder rompslomp en hoogbegaafdheid tot een elitair iets te liften en dat hoogbegaafd zijn alleen draait om een hoge intelligentie. Iets wat zoveel mensen nog steeds denken, waardoor deze groep enorm stuk loopt in deze maatschappij.

Wat een GEWELDIG boek is dit.
Als je zelf hoogbegaafd bent is het één en al herkenning; het is zelfs fijn om de minder leuke dingen te herkennen.
Veel voorbeelden van de auteur uit haar eigen praktijk, met heldere uitleg over hoe 'wij' de wereld zien en ervaren, en hoe ons denken een hindernis kan worden voor onszelf, maar ook in contact met anderen.
Ik ben ontzettend blij met dit boek.

Het is een interessant onderwerp welke Soaid-Facchin hier behandelt maar helaas komt het niet goed uit de verf en dat ligt helaas niet alleen aan de stijl maar ook aan de inhoud. Om het het eerste te beginnen: de stijl die hier gebruikt wordt zou zo uit een Margriet of Libelle kunnen komen. Het is van een kinderlijk niveau met continue herhalingen, het hele boek had naar mijn idee een derde van de lengte kunnen hebben en weinig aan substantie hebben verloren. Daarnaast is het taalgebruik morsig en onnauwkeurig. Vaak kun je niet precies achterhalen wat de auteur bedoelt; ze is slordig met haar definities en komt nooit met een hele duidelijke omschrijving van het fenomeen of het probleem. Iets meer dan het volgende kan je niet komen; er zijn mensen die op sommige manieren soms overeenkomstig reageren dan wel in elkaar zitten en welke uitdagingen/kansen hebben n.a.v. die overeenkomsten. De taal is soms ook gewoon te groots, ze klopt de talenten en eigenschappen van de hoogbegaafde op (vb: ‘De Hyperesthesie vertienvoudigt de mogelijkheden’) en vaak generaliseert ze de problemen van de hoogbegaafde. Misschien is dat het ook wel de hele insteek; hou het simpel en vaag dan herkennen zoveel mogelijk mensen zich erin. Hemel de lezer (pardon, de hoogbegaafde) vervolgens nog een beetje op en je hebt een tevreden klant. Dat klinkt cynisch maar dit zou niet het eerste pseudo-zelfhulpboek zijn welke deze horoscoop techniek gebruikt. De adviezen klinken daarentegen als ontzettende open deuren, ik wil niemand tekort doen die ze waardevol vindt, maar ik had er meer van verwacht. Het komt in feite neer op ‘luisteren naar je gevoel en naar jezelf’ (maar wat betekend dat!?) en ‘gebruik je krachten en vermijd je valkuilen’. Ook de vorm geeft je continue het gevoel dat je tegeltjeswijsheden leest die achter elkaar geplakt zijn; het is een halve tot een hele bladzijde voordat je het volgende tussenkopje tegenkomt. Het maakt op mij een intellectuele en redactionele luie indruk maar publicitair zal het onderwerp en de uitvoering wel geen windeieren leggen. 
Daarnaast snap ik niet waarom je jezelf als potentieel hoogbegaafde - of zebra (de auteur is zelf niet consequent) - er officieel op zou laten testen. Als je ervaringen hebt welke overeenkomstig die van een hoogbegaafde zijn dan ben je pragmatisch gezien hoogbegaafd. If it quacks like a duck.. Een officiële diagnose is vaak nogal tautologisch; deze sympomen noemen we x en ipso facto.

Ja, het is allemaal herkenbaar en ja, het is fijn om te ontdekken dat het ‘er allemaal bij hoort’. Maar het is met name toch ook wel negatief geschreven, de problematiek wat hoogbegaafdheid met zich meebrengt. Midden in mijn acceptatieproces, waarbij ik juist blij was te ontdekken dat er een label geplakt kon worden aan mijn ‘anders zijn’ en me juist te willen blijven richten op mijn kracht, moet ik dit boek dan ook halverwege sluiten. Ik pak het heus weer op, in de hoop dat het vraagteken in de titel uiteindelijk een aanwijzing is tot het antwoord: ‘nee, hoogbegaafden kunnen echt ook gelukkig zijn’ en gaat laten zien dat er hoop is voor hoogbegaafden, want het opsommen van problemen maakt het voor nu een beetje depressief. Het is een uitdaging gelukkig te zijn, wanneer niks gelijk met je loopt, je alles ziet en voelt, dat zeker, maar het blijft ook een keuze die je maakt.

Doet geen recht aan diversiteit binnen de groep hoogbegaafden (ze generaliseert enorm), niet goed onderbouwd met literatuur, auteur is zelf niet hoogbegaafd en schildert hoogbegaafden te negatief af. Een afrader, er is veel betere literatuur. Bijvoorbeeld "Meer dan intelligent" van Tessa Kieboom of als inleiding "Hoogbegaafde volwassenen".

Ontluisterend!

Relevant boek om te begrijpen wat uitzonderlijk hoogbegaafd zijn betekent.

Eye opener voor elke hoogbegaafde. IK leerde mezelf en andere hoogbegaafden beter kennen. Must read.