Dansen in het donker

Geschreven bij Dansen in het donker

Valt erg tegen. Vooral het einde

Prima verhaal, wat “geforceerd literair”.

Na de plotselinge dood van haar man probeert Inge, naast haar ongeloof en verdriet, haar zonen zo goed mogelijk verder op te voeden. Finn is zijn hele pubertijd al zoekende, eerst gothic, daarna rookte hij wiet en nu wil hij zich bekeren tot de islam. Dit zorgt voor spanningen binnen het gezin, vooral zijn jongere broer Olaf kan hier weinig begrip voor opbrengen en de pesterijen tijdens het eten zijn niet bevorderlijk voor de sfeer in huis. Inge raakt de grip op haar zoons steeds meer kwijt en staat voor moeilijke beslissingen. Hoe ver ga je als moeder om je kinderen te beschermen?

Het grootste gedeelte lees je vanuit Inges perspectief en soms vanuit de jongens, zo komen de personages goed tot leven. Op de mooie kaft van dit boek staat vermeld dat het een roman is maar de nodige spanning ontbreekt zeker niet in dit boek, het leest als een spannend boek. Het is een vlot en goed geschreven verhaal, echt een boek van deze tijd. Door de actuele onderwerpen zal dit boek zeker een groot lezerspubliek aanspreken.

Leek aardig boek te zijn. Niet echt spannend en einde afgeraffeld.

‘Dansen in het donker’ is een spannende roman die zich afspeelt in Nederland.
Herkenbare, actuele gebeurtenissen komen door het afwisselende perspectief goed tot zijn recht en bovendien met een vlotte pen geschreven.
Appel wist me dit keer te boeien van begin tot eind door de actualiteit van de onderwerpen en het besef dat het je eigen verhaal zou kunnen zijn door de raakvlakken.
Ik heb me in het hele boek geërgerd aan 1 uitspraak die ik overbodig vond, ook al besef ik mezelf dat het onder jongeren waarschijnlijk toch een nog vaak gebruikte uitspraak is, het voegt niets toe en had vervangen kunnen worden door een minder aanstootgevend woord.
•
De titel wordt voor mij prachtig verwoord op het eind van het verhaal.
•
‘Dansen in het donker’ is een spannende roman die je doet nadenken over het besluit wat Inge neemt.
Hoe zou jij reageren? Om te weten wat ik hiermee bedoel nodig ik je van harte uit om ‘Dansen in het donker’ te lezen.

Dansen in het donker van René Appel vertelt het verhaal van Inge: bibliothecaresse, getrouwd met de Andreas en moeder van twee puberzoons. In de nacht dat ze Andreas eindelijk vertelt dat ze hem voor een ander wil verlaten, valt haar leven letterlijk in duigen. Andreas rijdt zichzelf in de Amstel en verdrinkt. Vervolgens ontsporen haar twee puberzoons op geheel eigen wijze. Tot overmaat van ramp blijft haar minnaar haar herinneren aan haar belofte om met hem een nieuw leven op te bouwen. Inge worstelt: ze wil het contact met haar zoons behouden, wordt verteerd door schuldgevoelens en weert haar minnaar af. Wat zou jij in zo’n geval doen? lijkt René Appel zijn lezers te vragen als hij in de eerste hoofdstukken deze cocktail aan gebeurtenissen en dilemma’s presenteert.

Zoals de lezers van zijn thrillers gewend zijn, plaatst René Appel herkenbare personages in even herkenbare situaties. Hij is merkbaar een ervaren schrijver. Met een toegankelijke schrijfstijl brengt hij het verhaal snel op gang. Goed kunnen schrijven betekent echter niet dat je ook daadwerkelijk iets te vertellen hebt. Het boek bevat geen duidelijke boodschap. Zelf zegt René Appel geen moraalridder te willen zijn. De achterflaptekst roept daarentegen (te) veel verwachtingen op. Quotes van Bervoets en lofprijzingen van de uitgever en gerenommeerde auteurs doen vermoeden dat we hier met een virtuoos op het gebied van de psychologische fictie te maken hebben. Op zichzelf is Dansen in het donker een vermakelijke, prettig leesbare en spannende roman met tastbare personages in een actueel decor. Geen boek van wereldklasse, maar daar is niks mis mee. Het voldoet echter niet aan de opgeroepen verwachtingen en daardoor viel het me toch tegen.

Via de breed uitgesponnen gedachten van hoofdpersonage Inge en haar minnaar Erik en via inkijkjes (vanuit het ik-perspectief) in de hoofden van haar beide zoons, doet René Appel een serieuze poging om meer psychologische diepgang te creëren. De voortdurende perspectiefwissels, gelardeerd met uiteenlopende verwijzingen naar (literair) werk, het consequent doorgevoerde straattaaltje van zoon Olaf en de (te) volwassen religieuze bespiegelingen van zoon Finn kwamen hier en daar wat geforceerd over. Appels schrijfstijl en de actuele thematiek waren voldoende om me tot ver over de helft met het boek te vermaken. Aan het eind gooit Appel het roer helaas volledig om. Opeens worden een aantal niet-alledaagse gebeurtenissen leidend voor het plot zonder al teveel aandacht te besteden aan de persoonlijke dilemma’s die daar voor Inge uit voortkomen. Zij maakt uiteindelijk een hartverscheurende keuze tussen haar zoons.

René Appel laat mij met een verscheurd gevoel achter: enerzijds is het een vermakelijk boek, dat je een ander perspectief op het huwelijksleven en het moederschap van een vrouw op middelbare leeftijd biedt. Anderzijds is het een teleurstelling, met name doordat de achterflap zoveel verwachtingen over het psychologisch drama schept, terwijl het boek weinig karakterontwikkeling laat zien en na een plotselinge U-bocht eindigt in een onwaarschijnlijk crescendo.

Geef het boek cadeau.

Geschreven bij Dansen in het donker

Een heel goed geschreven gezinssfeer. Je zult toch je man verliezen door je 'schuld' en dan alleen twee kinderen in de puberteit, met je eigen schuldgevoel erbij, moeten opvoeden..!
Lezen en dan weet je waar ik het over heb!

Geen thriller deze keer van René Appel.
Het boek opent met de bekentenis van Inge aan haar man Andreas dat ze verliefd is geworden op iemand anders (Erik) en besloten heeft met hem verder te gaan. Andreas, toch al geen spraakzame figuur, klapt helemaal dicht en loopt kwaad het huis uit. Inge hoort hem wegrijden. Het is natuurlijk horror wat haar daarna overkomt: een paar uur later staat er politie voor de deur om haar te vertellen dat haar man dodelijk is verongelukt. Dit veroorzaakt onmiddellijk een enorm schuldgevoel bij Inge (zonder haar bekentenis had hij vast nog geleefd…) en ze slaagt er niet in dit schuldgevoel tot normale proporties terug te brengen. Het beheerst haar volledig, ze wordt chaotisch, soms tegen het hysterische aan en het zorgt er ook voor dat ze Erik niet meer wil zien. Zónder hem dit overigens op een normale manier te laten weten. Op dat moment begint het personage van Inge mij te irriteren. Ik begrijp haar schuldgevoel, maar niet haar (onvolwassen) gedrag erna.
Andreas en zij hebben twee tienerzonen, Finn en Olaf. Twee zeer verschillende pubers, die tot ons komen in aparte hoofdstukken, steeds getiteld ‘De jongens.’ Olaf wantrouwt de manier waarop zijn vader is verongelukt en gaat op onderzoek uit, Finn lijkt alleen maar bezig met zijn bekering tot de Islam. Inge ontdekt dat ze in de afgelopen maanden haar jongens eigenlijk niet meer echt heeft gevolgd, en voelt zich ook daar zeer schuldig over. Ze probeert weer contact met ze te maken, met Olaf lukt dit beter dan met Finn. De manier waarop ze dit doet komt mij soms iets gekunsteld over, maar aan de andere kant kan ik me ook goed voorstellen dat dit met horten en stoten gaat.
Als lezer voel je duidelijk dat de ontwikkelingen naar een climax moeten leiden. Dat gebeurt dan ook en brengt alles in een stroomversnelling. Inge reageert op deze gebeurtenissen zeer verrassend. Ik zou zeggen, lees het zelf, het boek is zeker de moeite waard, de stijl die Appel hanteert is toegankelijk en dat ik het personage van Inge wat minder waardeer, doet niets af aan het verhaal.

Met Dansen in het donker wil Appel afwijken van het genre wat hij tot nu toe schreef. Zijn vorige boeken ken ik niet; nieuwsgierig geworden heb ik een ander boek van hem inmiddels in huis gehaald. Pas dan kan ik zeggen of hij echt afwijkt.
Appel leek het fijn om eens niet vast te zitten aan de eisen van het misdaadgenre, waarbij uiteindelijk veel duidelijk wordt. En dat heeft hij dus inderdaad bij deze roman laten varen. Het boek eindigt met behoorlijk wat open eindjes. Voor de lezer om zelf in te vullen wat er met de personages verder gaat gebeuren. Frustrerend?
René Appel werkt met een moeder en twee zoons, een echtgenoot en een minnaar die niet meer geheim blijft. De volwassenen worden beschouwend beschreven vanuit de derde persoon enkelvoud. De zoons zijn zelf aan het woord. Het taalgebruik van de jongste zoon sluit echt aan bij de jongerentaal, al had het voor mij wat minder vaak gehoeven, dat grove. Ik vond het net too much. Moeder en zoons zijn ieder op hun eigen niveau met verdriet en hun levens bezig. Net passerende schepen die maar af en toe voor anker gaan. Dit gebeurt gelukkig wel aan het einde van de roman tussen moeder en jongste zoon.
De minnaar blijft verslagen achter, letterlijk. Hier trapte René Appel een open deur in.

De titel van het boek verwijst naar een nummer van Bruce Springsteen. Hij wordt ook even in het boek genoemd. Appel gaat ervan uit dat de lezer hiermee bekend is. Hier gaat het echter mis en zodoende blijft men achter met de vraag waar de titel opslaat en de cover naar verwijst. Het dromerige boerderijtje in de ochtendnevel lijkt een schijnbeweging. Of het moet betekenen dat de ochtend gloort na het donker. De inkijk die we krijgen als nieuwkomers zich aansluiten bij een religie, de vragen en gedachtestromen die dat oproept bij de bekeerling: Ik vond het mooi om te lezen.