De dwalenden Het weiland is donker en koud. Het meisje had geen schijn van kans. Waarom moest ze sterven?

Deze recensie verscheen eerder op Koukleum.nl.

Toen ik zag dat er een nieuw deel in deze serie, met Léon Coeur in de hoofdrol, verscheen, kon ik het natuurlijk niet laten om deze aan te vragen. Ik las eerder de eerste twee delen ‘De witte kamer‘ en ‘Zij die zwijgt‘ en ik wilde natuurlijk ook lezen in welke zaak Coeur, en zijn nichtje Hanna, nu weer verzeild raakten.

De proloog zorgt er meteen voor dat ik aan het boek gekluisterd zit. Er is te lezen hoe een man, met te grote kaplaarzen, in het zompige gras, aan de kant van een sloot staat en een meisje een laatste zetje geeft zodat ze in de sloot rolt. Ik vraag me meteen af wie dit meisje is, waarom ze dood moet en wie de man is die haar dat laatste zetje geeft. Ik wil snel verder lezen want deze proloog beloofd veel goeds voor dit verhaal.

Na de proloog lezen we meteen dat Coeur op het punt staat om een stapje terug te doen. Hij wil het rustiger aan gaan doen. Maar toen rekende hij nog niet op de bizarre vondst van een meisje. Aangezien deze zaak veel overeenkomsten heeft met een zaak van een aantal jaar geleden, besluit hij om het nog even stil te houden dat hij rustiger aan wil doen en hij bijt zich vast in deze zaak.

‘De dwalenden’ is een verhaal dat niet bol staat van de spanning, maar dat doet absoluut geen afbreuk aan het verhaal. De spanning piekt op sommige momenten en dan gaat het verhaal op normale spanning verder. Dit is voor mijn gevoel erg realistisch neergezet, aangezien er bij echt politiewerk ook nooit continue spanning is. Samantha heeft het verhaal zo neer gezet dat ik continue door wilde lezen. In de vorige twee delen konden we al lezen over de moord op Lena, de beste vriendin van Hanna, maar in deze delen was het geen hoofdzaak. Daarom vind ik het wel erg tof dat deze moord, in dit derde deel, wel in de spotlights staat.

Stroombergen heeft met ‘De dwalenden’ een goede thriller neergezet die ik met veel plezier heb gelezen. De hoofdstukken zijn van een normale lengte en ik had erg veel moeite om het boek aan de kant te leggen. Ik wilde weten hoe het verhaal nu in elkaar stak. De ontknoping was voor mij erg goed uitgewerkt.

Ik heb ‘De dwalenden’ met erg veel plezier gelezen en als je van thrillers van Nederlandse bodem houdt, moet je deze gewoon gelezen hebben.

De dwalenden is het derde deel uit de reeks met rechercheur Léon Coeur en zijn nichtje Hanna in de hoofdrollen. Eerder verschenen De witte kamer (winnaar gouden strop 2019) en Zij die zwijgt.
In De dwalenden krijgt Léon Coeur een anonieme tip over een stervend meisje. Hij komt te laat, ze is al overleden. De manier waarop het meisje in een weiland achter gelaten is, lijkt erg op de manier waarop 10 jaar geleden de beste vriendin van Hanna, Lena, dood is aangetroffen. Destijds wist Léon de dader achter slot en grendels te krijgen en daar is ie nog steeds. Maar alle alarmbellen gaan zowel bij Léon als Hanna af. Het is allemaal té toevallig, waarom zou iemand Léon op het spoor willen zetten? Als ook een verslaggever een anonieme tip heeft gekregen, blijkt er meer aan de hand te zijn. Maar helaas voor Léon en Hanna worden ze beiden niet bij het onderzoek toegelaten, ze zijn té direct betrokken.
Onverteerbaar vinden ze dat allebei maar in plaats van de krachten te bundelen, lappen ze elk op hun eigen manier alle regels aan hun laars. Met name Léon spant hierbij de kroon. Ondanks zijn zwakke gezondheid, een ernstige hartkwaal speelt hem parten, zoekt hij toch steeds het gevaar op. Ten koste van alles zal hij proberen om zijn nichtje te beschermen. Hanna intussen gaat de confrontatie niet uit de weg. Zij probeert haar demonen uit het verleden op diverse manieren tegen te gaan. Zelfs een confrontatie met de moordenaar van Lena in de penitiaire inrichting in Vught gaat ze daarvoor aan. Maar de betreffende persoon, Adam, lijkt een heel eigen spel te spelen, een kat-en-muisspel waarbij Hanna toch echt de muis lijkt te zijn. Intussen weet Léon te infiltreren in een pro-life organisatie. Achter hun geitenwollen-sokken-imago zit heel iets anders vermoedt hij maar over bewijzen beschikt hij vooralsnog niet en de tijd dringt.
Een spannende thriller die goed apart van de voorgaande delen is te lezen. Echt spannend wordt het pas de laatste honderd bladzijdes en dan wordt ook pas duidelijk hoe goed de auteur het plot heeft opgebouwd, de puzzelstukjes vallen in elkaar. Samantha Stroombergen heeft zich weer van de beste kant laten zien, de karakters worden goed uitgediept. Niet alleen de personages die we al kenden maar ook degenen die in dit verhaal aan de kant van de moordenaar staan. De vragen die in de eerste twee delen over bleven, zijn nu beantwoord. Is dit het einde van dit aparte speurders duo of is het een nieuw begin? Ik ben heel benieuwd. Vier sterren voor deze sterke thriller.

Geschreven bij De dwalenden

Omdat het vertellen van verhalen de favoriete bezigheid van Samantha Stroombergen (1990) was, deed ze in 1998 mee aan een schrijfwedstrijd van de kinderzender FoxKids. Haar verhaal over een vampierschool werd hierna opgenomen in de bundel Voor kinderen, door kinderen. Destijds wilde ze liever stripmaker worden, maar toen ze op de basisschool zat veranderde die wens en zou ze liever auteur zijn. Deze droom kwam in 2018 uit, in dat jaar debuteerde ze met De witte kamer, waarmee ze het jaar daarop de Gouden Strop won. In 2021 verscheen De dwalenden, het laatste deel van haar trilogie.

Een door hem ontvangen foto van een angstig en gekweld meisje, met op de achterzijde de coördinaten van een hectometerpaaltje langs een snelweg, doen rechercheur Léon Coeur denken aan een moord van tien jaar eerder. Lena Delfosse, de vriendin van zijn nicht Hanna Gosselaer, werd op een wrede manier omgebracht en op diezelfde plek achtergelaten. Als Léon op de aangegeven locatie arriveert, vindt hij het levenloze lichaam van het meisje. Omdat de moordenaar van Lena nog gevangen zit, heeft het er alle schijn van dat er iemand is die hem nadoet. De vraag is nu wat daar de reden van is.

Dat Hanna’s vriendin Lena tien jaar geleden ontvoerd en vermoord werd, werd in de voorgaande twee delen van de drieluik al een paar keer aangestipt, maar het maakte geen enkel deel uit van beide verhalen. Nu is dat anders, want deze voor Hanna en Léon aangrijpende gebeurtenis staat centraal in De dwalenden, dat dan ook vooral vanuit hun perspectieven wordt verteld. Omdat er redelijk wat aandacht wordt besteed aan hun privéomstandigheden komt de lezer opnieuw meer over hen te weten. Het gevolg daarvan is wel dat vooral de eerste helft van het verhaal een niet al te hoog tempo heeft en dat de spanning wat achterblijft.

Ondanks die minder strak staande spanningsboog wordt je nieuwsgierigheid wel enigszins geprikkeld en dat begint in feite al in de proloog, waarin beschreven wordt wat het meisje overkomen is. Daarna is het vooral dat je wilt weten wat de link is tussen deze moord en die op Lena. De cliffhangers waar diverse hoofdstukken mee eindigen, zorgen ervoor dat je interesse naar hoe het verder gaat niet afneemt. De plot ontwikkelt zich over het algemeen tamelijk voorspelbaar, hierdoor komen grote verrassingen niet voor en wordt de lezer niet regelmatig op het verkeerde been gezet.

Pakweg halverwege de plot krijgen de wat spannendere momenten de overhand en vanaf dan gaat het verhaal meer intrigeren. De ontknoping komt vervolgens in een kleine stroomversnelling terecht en voor een van de personages heeft dat dramatische gevolgen. Dit past volledig in de lijn en sfeer van de verschillende verwikkelingen en in bepaald opzicht ook wel bij het laatste deel van de trilogie rond Léon Coeur en Hanna Gosselaer.

De dwalenden is in een toegankelijke, verzorgde en prettig leesbare stijl geschreven. Stroombergen maakt echter wel geregeld gebruik van clichés, zowel qua typering van de personages als situaties en omstandigheden. Een gevangene die per se met één specifiek personage – in dit boek is dat Hanna – wil spreken, kan niet meer uniek genoemd worden. Deze algemeenheden zijn jammer, want het verhaal heeft op zich wel een originele insteek, maar er had net wat meer uitgehaald had kunnen worden.

(Dit boek heb ik voor Hebban gerecenseerd.)

Dit was voor mij de eerste kennismaking met Samantha Stroombergen en ik kan je verzekeren dat dit niet het laatste boek is van haar wat ik ga lezen. M.a.w. dit boek is mij meer dan bevallen.

Rechercheur Léon Coeur stelt zijn moeilijke beslissing nog even uit, als hij een foto ontvangt, die hem 10 jaar terugbrengt, maar wel recent is.

Deze foto stuurt hem naar dezelfde plek als waar Lena Delfosse, een vriendin van zijn nicht Hanna is gevonden. Daar vindt hij het lichaam van een levenloos meisje dat op dezelfde manier is omgebracht als Lena.

Maar wie heeft het dit keer gedaan? De dader van Lena zit opgesloten in de extra beveiligde P.I. in Vugt, op de psychiatrische afdeling en laat weten dat hij er meer vanaf weet. Maar hij wil alleen met de getraumatiseerde Hanna praten.

Ondanks dat Léon en Hanna niet aan deze zaak mogen werken, besluiten ze toch op onderzoek te gaan.

Hanna besluit haar angsten onder ogen te zien en stemt in met de gesprekken. Met veel pijn en moeite weet ze langzaam wat puzzelstukjes te ontdekken.
Ondertussen zit ook Léon niet stil en zorgt door zijn stappen een dramatische oplossing.
Met name hoe Hanna de confrontatie met haar angsten en de dader aanging vind ik ijzersterk beschreven. Dat kan alleen geschreven zijn na een uitgebreide recherche naar hoe trauma’s in een leven kunnen ingrijpen. Maar ook het psychologische spelletjes wat de dader achter de tralies speelt getuigt van goede recherche. Dat maakt dat een boek geloofwaardig overkomt en erg prettig om te lezen is.
De schrijfstijl maakt dat je vlot doorleest. Geen lange zinnen, alledaags taalgebruik, met korte hoofdstukken. Het eind is erg spannend en verrassend, waarbij ik wel een traantje heb weggepinkt.

Een boek wat ik met een ruime 4 sterren beoordeel en dat moet ik toch even kwijt, wat hebben we in Nederland toch geweldige thrillerschrijvers.

Geschreven bij De dwalenden

Ik mocht meedoen met de Hebban leesgroep over dit boek van Samantha Stroombergen. Zeker omdat ik deel 1 de witte kamer en deel 2 zij die zwijgt heb gelezen, wilde ik ontzettend graag meedoen. Haar eerdere delen waren heerlijke thrillers om te lezen, dus de verwachting was bij mij hoog. Mede door het zeer boeiende plot bij zij die zwijgt, was ik ontzettend nieuwsgierig hoe het verder zou gaan met Leon en Hanna.

Het boek begint met een proloog die al zeer pakkend is. Aansluitend gaat het verhaal verder waar het vorige deel is gestopt. Super gedaan. Het verhaal is opgebouwd uit korte hoofdstukken die krachtig boeiend zijn geschreven zodat ik wilde blijven lezen. Daarbij schrijft Samantha geweldig gedetailleerd zodat je jezelf een goed beeld kan vormen over de locaties, personages en situaties. De goede research over het Pieterbaan Centrum en Abortuskliniek zijn hier ook een meerwaarde aan. De hoofdstukken wisselen af in personages waarbij meteen duidelijk is waar je in het verhaal bent aanbeland. Het verhaal neemt je mee in het leven van vooral Leon en Hanna, zowel in het dagelijks leven als ook de zoektocht naar de moordenaar is er goed mee vervlochten. Het menselijk aspect zie je vooral terug in het verhaal van Iwan die een innerlijke strijd voert met zichzelf; Lena is zijn zusje en niet alles van haar hoeft in de buitenwereld bekend te worden, aan de andere kant zijn werk als rechercheur hoe hij juist door dit wel te doen andere meisjes kan helpen en wie weet de moordenaar te vinden. Zo'n goed beschreven dilemma. Gedurende het verhaal wordt Hanna wat assertiever echter het duurt wel lang voordat er wat spanning in het verhaal komt. Zeker tot twee derde van het boek, kabbelt het wat voort. De spanning uit eerdere boeken mis ik hier wel, daar had zeker meer in gezeten. Gelukkig zit de plot zeer goed in elkaar met een bijzondere epiloog. Zeer goed gedaan.

Samantha Stroombergen is zeker een auteur thriller waardig die verrassende plotwendingen kan verwezenlijken.

De Dwalenden is het derde en laatste deel in Léon Coeur-serie, geschreven door Samantha Stroombergen. Tien jaar geleden werd Lena Delfosse, de beste vriendin van Hanna, dood gevonden in een weiland. Ze bleek te zijn vermoord. Rechercheur Léon Coeur ontvangt een polaroidfoto van een meisje in een weiland en merkt direct overeenkomsten met de moord van Lena. Vanwege gezondheidsproblemen zou Léon het rustig aan doen, maar deze zaak kan hij niet aan iemand anders overlaten. De moord van Lena is voor Hanna een traumatische ervaring geweest en zij mag daardoor van de politie niet meewerken aan deze nieuwe zaak. Totdat Lena’s moordenaar met Hanna wil praten.

De Dwalenden wordt net als in de vorige twee delen grotendeels verteld vanuit het perspectief van Léon en Hanna. Beide personages worden nauwkeurig omschreven en zijn fijn om over te lezen. In dit deel kom je meer te weten over de dood van Lena en over de moordenaar, wiens perspectief in een aantal hoofdstukken wordt gebruikt om het verhaal te vertellen. Dit is een interessante en fijne afwisseling. Het boek grijpt vanaf de eerste pagina je aandacht en het is prettig om verder te lezen over Léon en Hanna. Het plot is uitstekend uitgewerkt. Het onderwerp abortus komt voor in dit boek, dus mocht je hier niet over willen lezen, dan kan je dit boek het beste overslaan. Er zitten verrassende plotwendingen in het verhaal, al zag ik een aantal al aankomen. Desondanks maakt dat het boek niet minder goed van. Het einde had ik verwacht en hier was ik ook op voorbereid, maar was alsnog schokkend. Samantha Stroombergen heeft een fijne schrijfstijl, gebruikt geen moeilijke woorden en het verhaal is makkelijk te volgen. De hoofdstukken zijn niet te lang, wat prettig is.

De Dwalenden is een uitstekende afsluiter van de Léon Coeur-serie; een fantastische serie van Nederlandse bodem.

De cover trekt de aandacht. "Winnaar Gouden Strop 2019. Het weiland is donker en koud. Het meisje had geen schijn van kans. Waarom moest ze sterven?" Eeb roodharige met oranje vest tegen een dongergroene achtergrond en een knalrode title "De dwalenden". Enkel die titel valt een beetje uit de toon. Dat wordt dan weer meer dan goedgemaakt door de achterflap waar we de kennismaking hernieuwen met de 2 hoofdpersonages, rechercheur Léon Coeur en zijn nichtje Hanna.
Al wordt het niet expliciet vermeld dit is het derde en laatste boek in een trilogie. De drie boeken in de juiste volgorde lezen is aan te raden maar niet absoluut noodzakelijk. Het is perfekt mogelijk om dit boek op zichzelf te lezen.
Met een ijzersterke, doch huiveringwekkende, proloog wordt de lezer meteen vol in het verhaal gegooid. Meteen ook komt een stijlkenmerk van Samantha Stroombergen tot uiting: schrijven vanuit wisselend perspektief, wat het makkelijk (of juist ongemakkelijk bij de psychopaten) maakt om je in te leven in het verhaal.
Zowel Léon als Hanna zijn al bekend bij wie de vorige boeken heeft gelezen, beiden maken in dit deel een dramatische evolutie door.
Het geheel speelt in en rond het Nederlandse Leiden, de stad waar Samantha Stroombergen studeerde.
Het is een grimmige thriller waar de huiveringwekkende en spannende scenes afgewisseld worden met warme en liefdevolle familiemomenten, al blijven de spelers ook de normale huiselijke beslommeringen niet bespaard.
De interne procedures bij de politie en de sfeer en omgang tussen collega's spelen geen opdringerige hoofdrol maar worden wel heel waarheidsgetrouw weergegeven.
Dat is trouwens aan ander kenmerk van dit verhaal: de geloofwaardigheid ondanks de zware thema's pedofilie an abortus die aan bod komen. Deze onderwerpen blijven brandend aktueel.
Psychologisch zit het boek weerom erg sterk in mekaar, niet enkel voor de hoofdpersonen, zowel de goede als de slechte, maar ook de bijfiguren worden psychologisch duidelijk uitgetekend.
Op de achtergrond speelt zich voro Hanna ook nog een romance af, al loopt dat niet van een leien dakje, mede door het rugzakje dat ze meedraagt na een jeugdtrauma.
Uiteindelijk komen alle draden vanuit het verleden, het heden en over de drie boeken samen in een opnieuw verrassende plotwending. De spanning stijgt ten top en het boek wordt afgeloten met een trieste epiloog die toch ook een boodschap van hoop bevat.