De man die haast had Luisterboek Tooltip Luisterboeken beluister je met de bol.com Kobo app.

Geschreven bij De man die haast had

Wederom een roman van Jan Vantoortelboom, geschreven op een manier waar de lezer zich helemaal bij thuis kan voelen. Het is weliswaar geen alledaags thema, maar heel goed verwoord waardoor je het begrijpt wat er gebeurt en er ook vrede mee kan hebben. Depressie is alom tegenwoordig. En wat is erfelijk? Toch is het geen zware roman, maar door de korte hoofdstukken lees je het verhaal van Leon op een ontspannen manier. Het lijkt bijna vanzelfsprekend.
Ook zal na het lezen de titel helemaal duidelijk geworden zijn.

In het boek slaat de hoofdpersoon zichzelf ook vanaf een afstand gade toen hij nog een twaalf jaar oud was en denkt op dat moment: 'die grote jongen met donkerblonde haren; een huid gegroefd en gebruind en verweerd door de wind, met een gezicht van steen.'
Dat lijkt dan alsof hij naar een volwassene kijkt die al heel wat op zijn schouders meetorst. Zo voelt het ook.

Tijd is enorm belangrijk voor hem, maar dat begrijpt niemand. Het is niet alleen belangrijk voor hem als kind, wanneer hij naar de klok kijkt die aan zal geven wanneer Elsie weer bij hem weg zal gaan, maar ook als volwassene. Hij wil de tijd naar zijn hand zetten. Dat willen we allemaal soms.
We willen soms een heleboel tijd overslaan om tot een bepaald resultaat te kunnen komen, maar zo werkt het natuurlijk niet in het echte leven. We vragen ons soms af; is het wel nodig dat we dit allemaal doen en ondergaan?

Schuldgevoel, eenzaamheid en het gevoel om machteloos te staan tegenover de gebeurtenissen drijven hem een bepaalde richting in. Zijn verantwoordelijkheidsgevoel doet de rest.
Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar andere personages in het verhaal denken daar anders over. Ook personen zoals Liliane, de vrouw met wie hij zal gaan samenwonen en zijn vader, vol onbegrip over zijn handelen komen niet in de buurt van zijn eenzaamheid.

Het was wederom genieten geblazen van de manier van schrijven van deze auteur! Een verhaal dat zich afspeelt in Zeeuws-Vlaanderen, een stuk Nederland waar mijn hart ligt.
Ik heb werkelijk genoten van dit werk van Jan Vantoortelboom en waardeer dit boek met 5/5 sterren.

Geschreven bij De man die haast had

“De man die haast had” is een roman over schuldgevoel, verlies, eenzaamheid en machteloosheid. In het boek laat de schrijver zien hoe een enkele gebeurtenis de rest van je leven kan beïnvloeden en hoe twee levens onlosmakelijk met elkaar verbonden kunnen zijn. De prachtige eenvoud van de zinnen versterken het stille karakter van de hoofdpersoon Leon. De lezer leert Leon dus niet kennen door zijn diepste gedachten maar door zijn daden, of beter de dingen die hij niet doet. Het contrast tussen de titel “De man die haast had” en het leven van de Leon wat eigenlijk stil lijkt te staan komt al aan het begin naar voren en blijf je terug zien in de rest van het boek. Mooi boek over hoe het leven soms kan lopen.

Geschreven bij De man die haast had

Afgaand op de titel zou je kunnen gaan denken dat gejaagdheid en het zich begeven op online platformen de personages ten deel vallen. Dit wordt meteen al gelogenstraft wanneer protagonist Leon, die de aanwezigheid van zijn oppas Elsie koestert, het tikken van de klok op zuilpoten stopt.
Wanneer het lot Elsie doemt tot opname in Home Windekind dringt als lezer de roman De kleine Johannes van Frederik van Eeden zich aan je op, waarbij de fantasiewereld van Johannes staat voor de verbeeldingswereld van Leon en de in een elfje veranderende libel Windekind voor de inrichting waar Elsie haar verdere leven slijt.
De door de jong gestorven moeder van Leon, in zijn oor gefluisterde woorden: Een mens sterft altijd in zijn eigen armen, weerlegt Leon door zijn ultieme daad jegens Elsie.
Vantoortelboom deelt op subtiele en ingenieuze wijze Leons vastzitten aan en hunkering naar het verleden met ons. De door Leon als kind bewonderde lange nek van Elsie, komt later terug als door schilder Modigliani geliefd onderwerp. De gigantische zuilen van het bezochte postgebouw in Dublin grijpen voor Leon terug op de poten van de klok van vroeger.
De schrijver beschrijft indringend de lethargie bij Leon en de weerslag hiervan op zijn psyche. Leons doorleving van invaliditeit, doodgaan, drankzucht zoals die zich in zijn omgeving voordoen, zijn doordacht in woorden weergegeven.
Een imponerende roman van een stilist, die over een weergaloze empathie in zijn personages beschikt. Lezen!

Geschreven bij De man die haast had

Allereerst wil ik opmerken dat op alle websites vermeld staat dat de hoofdpersoon in dit boek Ezra heet. Dat is niet het geval. De hoofdpersoon heet Leon. Het boek begint als Leon al 27 jaar in een inrichting opgenomen is. Hij denkt dan terug aan zijn leven. In zijn jeugd heeft hij 2 trauma´s opgelopen. Elsie die door een noodlottig ongeval in een inrichting terecht komt en zijn moeder die overlijdt als Leon 12 jaar oud is. Leon bezocht Elsie iedere week. Hij voelt zich schuldig tegenover Elsie. De eenzaamheid en het schuldgevoel worden door Jan Vantoortelboom in een vlot leesbare stijl duidelijk gemaakt. Korte hoofdstukken heeft dit boek en bevat slechts 144 bladzijden. Toch wist de auteur mij van begin tot eind te boeien en werd mij duidelijk wat de eenzaamheid en de emotieloze (voor de buitenwereld) Leon tot zijn daden bewogen heeft. Je voelt door het hele boek heen dat er iets te gebeuren staat. Je wilt weten wat. Kan Leon zich uiteindelijk toch met iemand anders verbinden? Ik heb enorm genoten van dit boek en als ik de kans had gehad las ik het in een ruk uit. Nu heb ik het binnen 24 uur uitgelezen. Een aanrader. Niet voor iemand die van actie in een boek houdt, meer een boek voor iemand die graag in het hoofd van een ander wil kruipen en wil begrijpen waarom iemand een bepaalde beslissing neemt. Voor mij duidelijk een boek van een auteur waar ik meer van wil lezen.

Geschreven bij De man die haast had

De niets verbloemende taal die Jan al gebruikt in "de verzonken jongen" gaat in deze roman door.
Een verhaal van een onmogelijke relatie, een tedere bezorgdheid, en een slot dat naar de keel grijpt.
Een boek om opnieuw te lezen en nieuwe lagen aan te boren. Niet steeds voor tedere zielen.
Maar geschreven zoals alleen Belgen dat kunnen.
Aanrader!

Geschreven bij De man die haast had

Zelfs bij een tweedehands boek, voelt het aan als nieuw: zonder enig teken van gebruikt artikel

Daarnaast een prettig boek om te lezen.

Geschreven bij De man die haast had

Prachtig verstild verhaal, waar je lang mee doorloopt.

Geschreven bij De man die haast had

Het is dat ik het boek heb gekregen, anders had ik het niet gekocht. Duur voor zo weinig pagina's. Het verhaal op zich is niet slecht, ook al gebeurt er weinig. De personages en de emoties zijn goed uitgewerkt en toch kwam voor mij het verhaal niet echt tot leven. Je moet er van houden, deze trage Vlaams/Nederlandse schrijfstijl.

Geschreven bij De man die haast had

Dit derde boek van Jan Vantoortelboom is een wat ‘onderkoeld’ boek. De hoofdfiguur, Leon, is dan ook een man die empathisch gestoord is. Bovendien toont hij over het algemeen niet veel initiatief. De enkele keer dat hij dit wel doet, zijn de gevolgen groot.
In zijn vroege jeugd, als zesjarige, is hij verliefd op zijn tien jaar oudere oppas Elsie. Als zij op gegeven ogenblik tijdens het oppassen een zwaar ongeluk krijgt, drukt dat een beslissend stempel op zijn leven.
Ook heeft de vroege, en door Leon onbegrepen, dood van zijn moeder een grote invloed op hem. Pas heel laat licht zijn vader een tipje van de sluier op. Het lijkt mogelijk dat Leon enige erfelijke belasting heeft meegekregen.
Tijdens zijn latere omgang met mensen, zowel mannen als vrouwen, is zijn gebrek aan empathie een storende factor, zelfs wanneer hij een relatie heeft die duurzaam lijkt te worden.
Het boek is goed geschreven, en de lezer wordt beslist ‘meegenomen’ in het verhaal, maar toch hoop je telkens op iets méér. Het boek mist hierdoor de brille die hij in Meester Mitraillette tentoonspreidde. Er wordt veel gesuggereerd, maar niet in die mate dat het de lezer duidelijk wordt wat er nu aan de hand is. Een boek hoeft natuurlijk niet alles perse ‘uit te kauwen’ (liever niet, zelfs), maar er is hier wel veel dat erg vaag blijft. Hoe is hij terecht gekomen in de situatie die in het eerste en het laatste hoofdstuk wordt beschreven? Waarschijnlijk heeft het iets te maken met de beslissende gebeurtenis als hij zevenendertig is. Het is een logisch vervolg op de rest van het boek, maar het zou toch iets meer duidelijk gemaakt kunnen worden. Gezien de omvang van het boek (144 pagina’s) is er ruimschoots de gelegenheid om meer te vertellen.
Nog een laatste opmerking. Het is jammer dat zowel de schrijver als zijn redacteur (zoals veel mensen tegenwoordig) het verschil niet lijkt te kennen tussen ‘waken over’ (= zorgen dat iets gebeurt) en ‘waken voor’ (= zorgen dat iets niet gebeurt), juist omdat de schrijver vaak ‘waken voor’ in combinatie met 'niet' gebruikt, waarbij Leon juist wil voorkomen dat iets gebeurt (bijvoorbeeld ‘hij waakte ervoor dat haar blouse niet scheurde’ en ‘hij waakte ervoor dat ze niet nat werd’), is dit storend.

Geschreven bij De man die haast had

Leon is enig kind. Vader maakt lange dagen bij Dow Chemical in Terneuzen, moeder verliest zich in het verenigingsleven in hun nieuwe woonplaats Zeedorp aan de Westerschelde. De relatie tussen vader en moeder verloopt moeizaam. De manische buien van moeder zijn daar debet aan. Als vader en moeder er eens op uittrekken, past Elsie op Leon. Dan gebeurt er iets vreselijks, wat het leven van de jongen voor eeuwig zal beïnvloeden.
Van jongs af aan heeft Leon een ingewikkelde verhouding tot het verschijnsel tijd. Hij is dol op de zestienjarige Elsie. Om haar zo lang mogelijk bij zich te houden, hangt hij een handdoek over de klok, opdat de tijd stil zal staan. Iedereen in zijn omgeving wordt geleefd door de tijd, leeft naar de tijd; behalve Leon.
Na het noodlot dat Elsie heeft veroordeeld tot een apathisch leven, gekluisterd aan haar rolstoel, bezoekt Leon haar zoveel hij kan in Home Windekind. Alleen haar vertrouwt hij zijn diepste gevoelens toe, zij, die het waarschijnlijk allemaal niet begrijpt en die niet meer kan communiceren. Ondertussen ondergaat Leon het verstrijken van de tijd als een sluipwesp die langzaam maar zeker voortwoekert.

Na zijn middelbare school met goede cijfers te hebben voltooid, weet hij niet wat hij daarna moet doen. De tijd, die ongrijpbare gruwel. Zolang hij daar geen vat op krijgt, heeft geen enkele beslissing zin. Uiteindelijk wordt hij aangenomen als conciërge op zijn oude middelbare school. Ook hij moet ten slotte geld verdienen om rond te komen.

Als Leon op zeker moment – tegen alle verwachtingen in – een burgerlijk bestaan lijkt op te bouwen, knapt er iets in hem en neemt hij het heft in eigen hand, met alle gevolgen van dien.