Het tippelteefje Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. en andere verhalen

Geschreven bij Het tippelteefje

Dit is een verhalenbundel met 32 korte verhaaltjes.
Het is voor mij de eerst kennismaking met Theo van Rijn. Dit is zijn vierde verhalenbundel.
Het eerste wat opvalt , is dat het een hardcover is, in een vrij donkere kleurstelling. Ik vind het wel mooi en de cover heeft betrekking op een van de verhalen in het boek.
De verhalen gaan over diverse dingen en onderwerpen, deels fictie en deels autobiografisch. Je kan je makkelijk verplaatsen in de hoofdpersonen omdat de auteur het zo beschrijft dat je het voor je ziet hoe die persoon handelt. De verhalen hebben niks met elkaar te maken maar toch krijg je dat idee soms. Bepaalde onderwerpen komen dan weer terug, zoals het verhaal Bolus en het Tippelteefje dat beide over een hond gaat en zes over de Olympisch Spelen. De verhaaltjes zijn kort, meestal maximaal drie pagina’s. Je leest ze hierdoor makkelijk weg. Het ene verhaal is humoristisch , een ander is juist weer meer beladen of emotioneel. De auteur laat zien dat hij over de nodige zelfspot en droge humor beschikt. Hij geeft op eigen scherpzinnige wijze een kijkje in het leven van de hoofdpersoon van dat verhaal.
Ik heb er van genoten .

Geschreven bij Het tippelteefje

Mijn mening

Alle verhalen in deze bundel heb ik achter elkaar gelezen. Er viel niet te stoppen met lezen en er viel zo nu en dan evenmin te stoppen met lachen.
De verhaaltjes lopen overigens qua opgeroepen emotie sterk uiteen. Ze zijn soms kolderiek en dan weer vertederend. En de beschreven situaties verkennen het gehele spectrum tussen herkenbaar en beschamend.
De auteur is bij ieder verhaal in staat om middels een paar openingszinnen een perfect beeld neer te zetten van de setting waarin we ons bevinden. Zo is de foto snel gemaakt en de sfeer bepaald. Over de schouder van de auteur kijken we mee naar zijn en andermans gedragingen. En bij het beschrijven van het sociaal en soms ook asociaal gedrag kan hij vertrouwen op een uitermate sterk observatievermogen. Dit talent weet hij te koppelen aan zijn schrijverstalent. Zijn schrijfstijl ademt een no-nonsense gedachte uit, geen literaire hoogstandjes maar een sterke mate van echtheid. Een uit het leven gegrepen situatie leidt geregeld naar een hilarisch slotakkoord. En bij een ander verhaal weet hij de lezer weer het gevoel te geven dat je overal in dit land iets bijzonders kunt meemaken. En dat is de kracht: het is zo gewoon, dat het precies dat is wat het speciaal maakt.
De laatste zes verhalen in deze bundel gaan over de Olympische Spelen. Hij schreef deze als column voor ‘Sportvolgers Den Haag’. Mooi en herinneringen genererend voor mij als sportliefhebber. Wanneer je als lezer niets hebt met schaatssport, raad ik je aan met de laatste zes verhaaltjes te starten.

Eindoordeel

Daar waar ik alleen startte met lezen, begon ik al snel verhalen voor te lezen aan mijn gezinsleden. Ik kreeg de innerlijke behoefte anderen te laten meegenieten. Ik word er blij van.
Op verschillende momenten moest ik denken aan ‘Kronkels’ en ‘Rokjesdag’. Aan Simon Carmiggelt en Martin Bril. Omdat er raakvlakken zijn. En in vergelijking met deze auteurs, brengt dit boek vertwijfeling. Vertwijfeling over hoe moeilijk het nu kan zijn om ook zelf korte verhalen te schrijven. Dit is de verdienste van Theo van Rijn. Zo dicht bij de lezer kunnen niet veel auteurs komen. En hoewel mijn moeder mij al leerde dat ‘lekker maar één vinger lang is’, had ik liefst nog wat meer verhalen gehad. Ik geef dit boek vier sterren.

Geschreven bij Het tippelteefje

Het Tippelteefje is een bundel van 32 korte verhalen, geschreven door Theo van Rijn.
De verhalen gaan over zijn eigen belevenissen en zijn gezinsleden komen er regelmatig in voor.
Als de titels van de hoofdstukken de fantasie van de lezer al prikkelen, de verhalen zelf doen dat nog meer. Al lezende vraag je je onwillekeurig af welk deel van het verhaal werkelijk gebeurd is en hoeveel aan de rijke fantasie van Theo van Rijn is ontsproten.
Een grote dosis droge humor is kenmerkend in de teksten en regelmatig word je op het verkeerde been gezet. Komt het door het beeldende taalgebruik dat je je zo inleeft in de situatie en juist daardoor een spiegel voorgehouden krijgt of komt het doordat de schrijver zichzelf schaamteloos op de hak neemt? Elk verhaal roept op zijn minst een glimlach op, andere verhalen laten je schateren.
Vooral lezers met een goed gevoel voor taalspelingen en woordgrappen zullen dit boek kunnen waarderen.
De manier die Theo van Rijn gebruikt om nadruk op woorden te leggen, vind ik persoonlijk heel origineel. Niet cursief of vetgedrukt, maar streepjes tussen de lettergrepen.

Het tippelteefje is de vierde verhalenbundel van de hand van Theo van Rijn. Daarnaast schreef hij een aantal andere boeken en bloemlezingen.

Theo van Rijn werd in Leidschendam geboren als achtste van negen kinderen. Reeds op jonge leeftijd was duidelijk dat hij totaal geen respect had voor autoriteit. “Respect moet je verdienen door je gedrag en niet door de maatschappelijke positie die je bekleedt” sprak hij op 13-jarige leeftijd.
Pas in 2008 kreeg het schrijven hem in zijn greep. Hij organiseerde schrijfwedstrijden en gaf boeken uit in eigen beheer. Van Rijn was columnist bij volnieuws, recenseerde regelmatig voor toneelblog.nl en was freelancer voor Noordwijk Exclusief. In 2012 startte hij met uitgeverij LetterRijn. Oorspronkelijk alleen om het boek van zijn overleden broer Adriaan Bontebal uit te geven, maar sindsdien uitgever van ongeveer 25 auteurs.

Geschreven bij Het tippelteefje

Theo van Rijn werd geboren in Leidschendam en is de achtste van negen kinderen. Al van jongs af aan bleek hij te lijden aan een totaal gebrek aan respect voor autoriteit. Deze instelling zorgde ervoor dat zijn carrière in het dagonderwijs op zijn vijftiende jaar tot een vroegtijdig einde kwam. Het avondonderwijs lag hem wat meer en reikte uiteindelijk tot een studie Nederlands Recht aan de Rijksuniversiteit in Leiden. Schrijven moest hij niet aan denken, alleen als het strikt noodzakelijk. Pas in 2008 kreeg het schrijven hem echt in de greep en na zin debuut met een verhaal in ‘Mooie kerst achter de duinen’ had Theo de smaak te pakken. Inmiddels heeft hij meerdere verhalenbundels geschreven en is er een thriller in de maak. Zijn liefde voor boeken uit zich in zijn eigen uitgeverij LetterRijn die hij in 2012 heeft opgestart. Deze was oorspronkelijk bedoeld voor slechts één boek, het laatste werk van zijn eerder dat jaar overleden broer Adriaan Bontebal, maar inmiddels heeft de uitgever circa vijfentwintig auteurs onder zijn hoede.

Het tippelteefje is de vierde verhalenbundel van Theo. Een bundel met tweeëndertig korte verhalen omsloten door een mooi geïllustreerde hardcover. Verhalen die hij heeft geschreven naar aanleiding van diverse situaties. Wie de auteur persoonlijk kent zal opmerken dat Theo een echte waarnemer is wat zich ook uit in deze verhalen. De scherpzinnigheid, de zelfspot en humor zijn typische kenmerken van deze man. De situaties die hij in deze bundel beschrijft zijn vaak waargebeurd alleen Theo maakt er zijn eigen interpretatie van. Hoe hoog het waarheidsgehalte is, is niet altijd makkelijk te bepalen, of de situatie precies zo is als beschreven, of dat de auteur zijn fantasie heeft aangesproken.

Het twijfelen aan het waarheidsgehalte maakt deze verhalen juist zo bijzonder. De veel gebruikte humor en zelfspot laat je afvragen of een situatie waarheidsgetrouw is beschreven of dat deze alleen uit de fantasie van de auteur is ontsproten. Is een verhaal wel echt gebeurd dan spaart de auteur zichzelf niet in ieder geval, hij beschrijft blunders waarbij het schaamrood op de kaken moet hebben gestaan. Mits het dus echt waar is. Bij een aantal verhalen proef je een cynische ondertoon, heel passend bij de auteur. Meestal zullen de verhalen een glimlach ontlokken, maar toch is er heel af en toe en ook maar heel even ruimte gemaakt voor iets meer serieus. Als je deze verhalen goed leest is krijg je wel wat inzicht in het karakter van de auteur. Ondanks dat je sommige verhalen misschien met een korreltje zout moet nemen, heeft van Rijn bewust of onbewust stukjes van zichzelf in de verhalen achtergelaten.

Het Tippelteefje (en andere verhalen) is de perfecte bundel voor degene die wel houdt van een beetje cynisme en zelfspot. En de twijfel aan het waarheidsgehalte maakt dat de verhalen nog geruime tijd de gedachten bezig houden.