Ik moest braaf zijn Veertig dagen opname in de psychiatrie

Nog nooit heb ik de nood gevoeld om een recensie te schrijven, maar voor deze wijk ik daar graag van af!
Dit is een must read voor iedereen die nog maar een beetje geïnteresseerd is in psychologie of de beleving van de mens. Graag zeg ik ook bedankt tegen mevrouw De Houwer, voor zoveel moed om hierover te schrijven, zodat wij nog maar een poging kunnen doen om te bevatten hoe moeilijk dit moet zijn. We need to do better, als toekomstig psycholoog, maar eerst en vooral als mens.

Dit boek leest enorm snel.
Het heeft me echt aangegrepen.
Ik hoop dat dit boek veel hulpverleners bereikt want wat ze mee maakt is echt niet ok. Gewoon onmenselijk. Het is heel filmisch geschreven. Ik ben enorm onder de indruk! Ik raad het iedereen aan.

Dit boek verspilt geen tijd met een ellenlange introductie, dat hoeft namelijk niet. Als lezer begrijp je direct het hoe, wat en waarom van de situatie. Het boek vertelt hoe Laura worstelt met depressieve gevoelens, een diagnose van borderline en automutilatie.

Typisch voor borderline is zwart - wit denken, het is het ene of het andere, en impulsiviteit. Dit komt meerdere keren aan bod, ze is haar werk kwijt door de coronacrisis en op school gaat het slecht, wat zo hopeloos lijkt dat ze zichzelf omschrijft als een "werkloze loser" en denkt dat ze er best een einde aan kan maken.

Wat volgt is een rollercoaster van emoties, opnames, dwang en isolatie. Zeer nauwkeurig beschreven, met aandacht voor de gevoelens van andere mensen. Het verdriet en de angst van familieleden en haar man wordt nauwkeurig beschreven. Haar man, Niels, speelt een prominente rol in het verhaal en is haar steun en toeverlaat. Het is mooi om te lezen hoe hij, ondanks alle ellende, haar onvoorwaardelijk blijft steunen.

Dit brengt me echter wel bij een negatief puntje: de naam "Niels" komt op één pagina maar liefst 5 keer voor. Natuurlijk bestaan er niet zo veel verwijswoorden, maar met "mijn man" en "hij" kan je meer afwisselen. Ook een klein minpuntje voor mij persoonlijk is dat de afkorting DGT, Dialectische gedragstherapie, slechts 1 keer voluit wordt geschreven. Misschien was een verklarende voetnoot handiger geweest. Dit neemt natuurlijk niet weg dat dit boek een must - read is voor iedereen die geïnteresseerd is in dit thema .