Opgewekt naar de eindstreep Het laatste geheime dagboek van Hendrik Groen, 90 jaar

Als je van Hendrik Groen houdt, moet je dit natuurlijk ook lezen. Ik heb ervan genoten. Hardop gelachen en hardop gehuild. Bedankt, Hendrik Groen!

Na de toch wat mindere boeken: Leven en laten leven en Een kleine verrassing, weer een ouderwetse Hendrik Groen.
Deze keer speelt het boek zich af in het tehuis in Bergen aan Zee en zijn de OMANIDO-leden niet meer woonachtig in hetzelfde verzorgingshuis. Ook is er geen directie waartegen strijd geleverd moet worden. Het geheel wordt daardoor wat minder spannend. De karakters van de overige bewoners zijn ook minder uitgesproken. Het aardige is wel de hond van Hendrik, die voor dynamiek zorgt. Corona heeft ook een grote rol in het boek, wat het actueel maakt, maar als de crisis voorbij is wellicht snel gedateerd.
Al met al binnen 2 dagen uit en een aanrader voor de mensen die der eerste 2 delen reeds gelezen hebben. Een klein nadeel was dat ik door het zien van de TV-serie bij het lezen van dit boek geen eigen beeld kon vormen van de karakters.

Het allerlaatste dagboek van Hendrik Groen, de meest geliefde bejaarde van Nederland. Toen ik las dat er een nieuwe Hendrik Groen uitkwam, was het meteen reserveren en later op een drafje naar de boekwinkel. Het laatste dagboek van Hendrik Groen, dat zullen we echt wel gaan missen. Maar ja wat zeggen ze dan : Aan alles komt een einde.

In dit laatste dagboek probeert Hendrik het schrijven weer op te pakken. Helaas lukt het met het schrijven niet meer zoals vroeger. Hendrik wordt vergeetachtig. Toch houdt Hendrik vol en dat heeft het resultaat dat we als lezer weer de nodige belevenissen, beslommeringen en noem het maar op te lezen krijgen.

Het dagboek is weer zo heerlijk geschreven, het is allemaal zo herkenbaar, of het nu over het aftakelen gaat, de corona zorgen en de regels. Het zou zo je eigen verhaal kunnen zijn. Bijzonder is hoe de auteur het proces van dementie zo goed weet te benaderen. Dat bracht heel veel emotie teweeg. Je hebt zo met Hendrik te doen. Maar niet alleen emotie, door de streken zit je als lezer ook vaak hardop te lachen. Je ziet het gewoon weer voor je gebeuren. Misschien nog een vervolg aan de serie geven?

Samengevat : Een prachtig boek wat je veel te snel uit hebt. Uit het leven gegrepen. Actueel en zo herkenbaar. Het is ontroerend, af het nu de vrolijke of minder leuke kant van leven belicht. Het is de manier van schrijven. Dag Hendrik Groen, ik heb van u genoten!

Ik had me onwijs verheugd op nog een (laatste) deel van Hendrik en heb het boek in 1x uit gelezen. Hoewel je van te voren wel kunt bedenken dat het voor Hendrik een keer op zou houden (en dat dat vast niet alleen maar lachen, gieren, brullen zal zijn), heb ik toch een kleine kater.

Waar de eerdere twee boeken sterk, scherp en grappig waren, is dit laatste deel vooral schrijnend. Hendrik gaat achteruit en dat levert voornamelijk verdrietige en ongemakkelijke momenten op. Er valt gewoonweg minder te lachen. Ik vind het fijn om te weten hoe het hem vergaan is, maar had misschien liever de herinnering van de vrijbuiter uit deel twee vast willen houden.

Het is Hendrik Groen gelukt een ontzettend grappig boek te schrijven over dementie en Corona.
Ik vond dit boek met stip de beste uit de serie! (maar ook een traantje gelaten!)

Langzaam verliest Hendrik de grip op zijn leven door intredende dementie,ahw is dit proces bijna tot het einde "van binnenuit" beschreven, heel mooi.

Wie de eerste twee boeken van Hendrik Groen gelezen heeft zal dit zeker ook willen lezen. Over het verhaal is al genoeg geschreven, en met de meeste recensies ben ik het eens.
Maar let op! Net als je denkt dat je nog zo'n 10 procent van het boek te lezen hebt, is het uit! Daarna komen er nog de beginstukken van deel 1 en deel 2, terwijl je toch mag aannemen dat iedereen die dit boek leest die andere twee al kent. Ook nog reclame voor de twee andere boekjes op naam van Hendrik Groen. Ik voelde me een beetje bekocht, dit is wel een erg goedkope manier om een boek vol te krijgen.

Dit moet je echt lezen, realistisch, soms verdrietig maar ook met humor geschreven.

Het mooie en realistische einde van deze serie. Zonder deze uitgave is het niet volledig.

Wederom een echte Hendrik Groen. Het leest lekker weg en er staan nog veel grappig passages in. Echter, naarmate het boek vordert wordt de toon toch erg verdrietig en schrijnend. Nu ik het boek uit heb moet ik toch bekennen dat ik me niet zo opgelaten voel als na de eerste twee, eerder neerslachtig...