Schizofrenie en bergen beklimmen

Een boek dat even openhartig als adembenemend aangrijpend is. Wat te doen als je op 11-jarige leeftijd opeens allerlei stemmen gaat horen? Stemmen die je leert kennen, waar je een relatie mee krijgt, die een bron vormen van angst en negativiteit – en je leven in de war schoppen.
Hoe vanzelfsprekend lijkt het om je te wenden tot de wereld van de GGZ en de hulpverlening. Maar hoe verwarrend kan het zijn als blijkt dat ze daar op een bepaalde manier naar je zitten te kijken die maakt dat je je soms eerder eenzamer en onbegrepener voelt dan andersom?
De taal van de psychiatrie en het denken van de professionals, weergegeven als quotes uit de vele psychiatrische dossiers die werden aangelegd, vormen een soort spannend subplot dat scherp contrasteert met het persoonlijke verhaal van de schrijfster. Dankzij een warme familie en enkele leraren die haar niet eng vinden gaat het leven tussen de psychiatrie door, inclusief eindexamen.
Maar niets gaat vanzelf. Zonder het de lezer op te leggen voelen we de eenzaamheid en de worsteling rond het verlangen naar eindigheid als reactie op hopeloosheid. De luchtigheid in het schrijven maakt dit element juist impactvoller.
Het werkelijke leerproces echter betreft niet school, maar het ontwikkelen van begrip dat herstel begint bij jezelf. Na elf jaar van diagnosen, medicaties en opnamen komt het inzicht dat je verlaten op de experts in het land van niet-weten dat ggz heet, niet noodzakelijkerwijs de beste strategie is.
Dat je een perspectief moet maken van een pad waarin je groei kunt ervaren, een uitdaging kunt formuleren – om er mee aan de slag te gaan. Met mensen en dieren om je heen die je genoeg vertrouwt om een reis te maken naar nieuwe doelen. Onder eigen regie en de juiste hoeveelheid controle – die goed past bij de eigenwijze Friezin die je gaande het boek steeds beter voor je gaat zien.
Met chirurgische precisie extraheert de schrijfster enkele bestanddelen uit de psychiatrie die voor haar, ondanks alles, toch bruikbaar zijn. Ten eerste een diagnose, met daaraan verbonden een klassiek ziektebegrip. Niet om zich af te schrijven, maar om zich aan vast te houden. Ten tweede de uitzondering: de psychiater die luistert, niet wegzet in een hoekje of je wil dwingen om door een bepaalde bril te kijken die niet vibreert met je eigen ervaring.
Het mooiste van dit boek is dat de schrijfster kan schrijven. Ze is niet slachtoffer of lijdend voorwerp. Ze verwacht niet ons medelijden of onze liefde. Het is zoals het is. Tussen de regels voelen we een analytisch persoon die met humor en gepaste distantie een in-en-in dramatisch leven en ontwikkeling beschrijft, kunstig gelardeerd met bizar klinisch-afstandelijke psychiatrische observaties. Overigens zonder te oordelen.
De climax naar de eigen regie is ronduit spannend en inspirerend. Het is ingepakt in een knappe compositie van vallen en opstaan, die maakt dat steeds sneller gaan lezen.
Ik hoop dat de schrijfster nog niet klaar is. Persoonlijk zie ik een tweede boek – graag niet elf jaar wachten Saskia!

Afgelopen weekend heb ik het boek 'Schizofrenie en bergen beklimmen' gelezen en ik ben erg onder de indruk van het verhaal. Ongelofelijk knap hoe Saskia er in slaagt eerlijk en open een heldere inkijk te geven in haar bewogen leven. Als ik het verhaal lees, dan zie ik steeds een hele leuke en mooie jonge vrouw voor me, die heel veel wilskracht en optimisme toont in een moeilijk leven.
Ik raakte enigszins van slag door fragmenten in het boek van behandelaren. Het onpersoonlijke en ijskoude vakjargon waarmee GGZ professionals over Saskia rapporteren, staat in schril contrast met Saskia's mooie en persoonlijke manier van schrijven. In dat licht denk ik dat het boek een absolute aanrader is voor iedere hulpverlener in de GGZ.

Een paar jaar geleden leerde ik Saskia kennen als een jonge, erg grappige en intelligente vrouw. Ze vertelde dat ze moet leven met schizofrenie en dat ze net een boek had geschreven over haar ziekte en haar passie voor de bergen. Het boek heb ik gekocht en vervolgens bijna in één ruk uitgelezen.
Ze beschrijft op indringende en aangrijpende wijze hoe ze strijd levert met de schizofrenie en met de hulpverleners in de wereld van de psychiatrie. Tegelijkertijd is het een verhaal dat met veel humor geschreven is en laat het zien hoe haar optimisme en doorzettingsvermogen haar door tegenslagen heen helpen. Dat ze daarnaast ook nog eens boeiend kan vertellen over haar belevenissen in de bergen leidt voor mij tot de conclusie dat iedereen (wel of geen hulpverlener) geraakt zal worden door het lezen van “Schizofrenie en bergen beklimmen”.

Voor mij ging een wereld open die ik niet kende, de wereld van schizofrenie.De schrijfster, Saskia, beschrijft haar leven tot dusver. Dat is aan de ene kant heel beklemmend en aan de andere kant weet ze dat met zoveel humor te vertellen dat je het boek in één adem uitleest. Voor iedereen een aanrader en speciaal voor mensen die net als ik geen idee hebben wat het inhoudt om met schizofrenie te moeten leven.

Een bijzonder boek. Je leest het makkelijk weg, terwijl het een zwaar onderwerp is en heftige gebeurtenissen zijn. Humor en wat cynisme ontbreken niet en worden goed afgewisseld met serieuze vragen over de psychiatrie.

Saskia, een getalenteerde schrijfster die een meeslepend, goed boek heeft geschreven, dit over haar levensverhaal. Het boek leest vlot weg, dit met een vleugje humor. Ik, inmiddels 40 jaar en lotgenoot heb het boek met een emotionele traan en een lach gelezen. Ik herkende sommige situaties in het boek.

Fijn om te lezen dat Saskia uit een warm nest komt en veel steun ondervindt van haar familie, samen met Masai, haar steun en toeverlaat ! En respect dat ze nu helemaal alleen bergreizen maakt, waar ze zich in haar element voelt ! Heel knap ! Saskia, voor velen een voorbeeld, dit met een mooi karakter. Ik kijk nu al uit naar het tweede, derde,..... boek !

Bos neemt je in haar ervaring mee van het hebben van een psychische stoornis. Ze weet je aan te grijpen door de gedetailleerde beschrijvingen uit het verleden. Dit gaat gepaard met humor, maar ook met passages over de mindere momenten. Met een scherpe kijk op de GGZ deze is naar mijn mening gepast, daar het een persoonlijke ervaring is.

Ik vind schizofrenie en bergen beklimmen een mooi en vooral interessant boek. Het geeft je een kijkje in de psychiatrie en in het hoofd van iemand met schizofrenie. Ook de citaten uit het medisch dossier zijn boeiend en op deze manier lees je de ervaringen van zowel Saskia als van de professionals in de psychiatrie. Voor mij als student SPH was het een waardevol en leerzaam boek.

Geschreven bij Schizofrenie en bergen beklimmen

Zowel mijn gezel als mezelf lazen dit boek. We kwamen tot de zelfde conclusie. Het boek is arrogant geschreven. Wat beschreven dient te worden wordt niet. Waar niemand een boodschap aan heeft wordt dan weer uitvoerig beschreven. Arrogant betweterig boek waar ik (zelf schizofreen, dus weet waarover ik spreek) niets van heb bijgeleerd. Misschien eerlijke poging, maar volledig mislukt.

Geschreven bij Schizofrenie en bergen beklimmen

Ontzettend mooi beschreven!