Verdriet is het ding met veren

Verdriet is het ding met veren is een bijzonder kort boekje. Het telt nauwelijks honderddertig pagina's. Maar het is ook een zeer krachtig boek waar zoveel in zit. Het zit boordevol prachtige zinnen en het leunt aan bij het dichterlijke. Ik vermoed dat ik het nog een aantal keren ga lezen, want ik heb er lang niet alles uit gehaald. Volgens mij is het zo'n boek dat je opnieuw en opnieuw kan lezen en er toch iedere keer een andere boodschap uit kan halen of een nieuw detail in kan ontdekken.

Genommineerd voor de Goldsmiths Prize, The Guardian First Book Award en de Dylan Thomas Prize…. “Duizelingwekkend goed”, schrijft Robert Macfarlane… “Dit boek blijft je bij”, stelt The Daily Telegraph. Dat kan dus wel tellen.

Het verhaal gaat over verlies. Verlies van een moeder, echtgenote… Waanbeelden van een plastic kraai die psychiater speelt. Maar het verhaal is flinterdun. Er zitten mooie fragmenten tussen, maar het overgrote deel is bladvulling.

“Het zal van de hak op de tak gaan”, zegt de schrijver in het boek tegen zijn redacteur. En ja, zo heb ik het wel ervaren. Het raakt me niet omdat de regels te omslachtig, te veel omhaal van woorden zijn die er niet toe doen, te veel gekraai van de kraai… Wanhopig wil de schrijver mooie zinnen op papier zetten, maar het verhaal stikt in het proberen.

En ja, ik vraag me nu af, is het een verhaal, of wilt het doorgaan voor poëzie? Of is het lukraak gekozen momenten uit het leven van een familie waarvan de moeder wegvalt? Wie zal het zeggen?

Neen, een aanrader is het volgens mij niet, wat The Daily Telegraph er dan ook over te zeggen heeft.

Alles wat je niet onder woorden kunt brengen, toch onder woorden gebracht. Wat een prachtig boekje.

een ontroerend, poëtisch boek. Zeldzaam, zuiver over verdriet. Maar nergens larmoyant. Prachtig!

Er zijn boeken die je niet uit je hoofd kan zetten. Ze vallen je op in etalages, op de sociale media, in de winkel, op andermans nachtkastje. Dàt boek! Tot je dan begint te lezen en je weet waarom het je al op voorhand altijd achtervolgde. Een aanrader!

Een boek met een mooi onderwerp maar teveel poetisch benaderd. Waar je proza verwacht krijg je allerlei vage taalkronkels voor je kiezen. Poetische vaagheid die je na 5x lezen nog niet snapt of wilt snappen. Misschien is het boek wel te diep en heb ik te weinig geduld.

Inhoudelijk ga ik niets vertellen, maar was wel heel mooi boek.

Mooi, bizar, vernieuwend, lastig te doorgronden,om meerdere keren te lezen

Een heel mooi geschreven boekje over rouw en verlies. Niet altijd gemakkelijk. Een keer herlezen is soms nodig

Geschreven bij Verdriet is het ding met veren

hartverwarmend en ontroerend boek rond hoe je binnen een gezin met het verlies van een dierbare kan omgaan