Voetbalgenen vaders en zonen van Oranje

Op de Amsterdamse voetbalclub WV-HEDW van zijn zoontjes ontmoet ik schrijver Jeroen Siebelink en voetballegende Glenn Helder. We praten over de noodzaak van gelijkwaardigheid tussen vaders en zonen, over winnen en verliezen. ‘Ja,’ pats, met zijn vuist in zijn hand, ‘dan kom je in mijn wereld.’

Glenn (Leiden, 28 oktober 1968) komt langs het voetbalveld aangelopen, springt behendig over het metalen hek dat ons scheidt en gaat, als hij ziet dat Jeroen, de schrijver van Voetbalgenen, nog bezig is met voorlezen voor de camera, op gepaste afstand staan met de armen over elkaar en een blik als die van een schipper die over de zee uitkijkt. Niet nadrukkelijk wachtend, meer afwachtend, een sfinx in een groene woestijn. Zijn huid lijkt extra te glanzen wanneer de zon tussen de dreigende, laaghangende wolken kruipt. Zijn dikke, gekabelde, witte vest – half dichtgeknoopt over een grijs trainingsjasje met bijna fluorescerende, gele rits – hangt nonchalant boven zijn grijze trainingsbroek waarvan de pijpen lichtgerimpeld over zijn gympen vallen. Dan, als Jeroen klaar is, een ferme handdruk. Een wolk van mannelijk parfum omhult zijn wezen. Een duim gaat omhoog naar nieuwsgierige blikken langs het veld ‘alles goed, ja, zeker zeker’. Hij wrijft in zijn ogen om de concentratie terug te halen. ‘Deze vraag doen we even over. Is het niet erg dat ik aan me oog zit?’ Hij geeft zelf al antwoord. ‘Nee, dat hoort erbij toch, we staan buiten toch.’ Hij is opvallend in zijn onopvallendheid, maar linksom of rechtsom, je kan niet om hem heen. Net zo min als om Voetbalgenen, een boek waarin Jeroen Siebelink met tien vaders (en 1 opa) en bovendien topvoetballers, langs de lijn staat en hun visie op het jeugdvoetbal weergeeft. Naast Glenn Helder, die met zijn zoon Jilani is geportretteerd, betreden onder andere Dennis & Mitchel Bergkamp, Erwin & Len Koeman, John & Desley de Wolf en Kenneth & Daniel Pérez het papieren toneel.

Voor wie?
Glenn: ‘Dit boek is voor iedereen die van kinderen en voetbal houdt. Je leest erin hoe verschillende profvoetballers omgaan met hun kinderen, ieder op zijn eigen manier, maar bij iedereen komt het op hetzelfde neer: kinderen moeten plezier hebben in het voetballen. Net als andere ouders worstelen ze met de vraag hoe ze hun kind langs de lijn het beste kunnen helpen. De reden waarom ik er aan heb meegewerkt, is omdat ik er voor ben gevraagd,’ grijns, ‘en ik heb een bepaalde kijk op het jeugdvoetbal die ik wil delen. Mijn allerbelangrijkste tip voor vaders en moeders langs de lijn: laat kinderen gewoon plezier hebben. Ik zeg zelf altijd tegen de kinderen: iemand kan alleen van mij winnen als hij beter is, niet omdat hij zich meer inzet. Dat mag je ook van kinderen verwachten. Tot een bepaalde leeftijd kijk ik niet naar “winst” of “verlies”. Ik kijk naar hóe je wint of verliest, daar zit namelijk een ontwikkeling in. Pas op oudere leeftijd gaan andere dingen of doelen spelen, zoals winnen. Dat plezier in het spel bereik je niet door heel gespannen keihard langs de lijn te gaan schreeuwen. Je geeft kinderen dan het verkeerde voorbeeld.’’

Voor meer inspiratie & interviews, zie: www.bol.com/boekenredactie