Zo hadden we het niet bedoeld Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. De tragedie achter de toeslagenaffaire

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Als kritiek op dit boek heb ik gelezen dat het vooral een opsomming van feiten is en daarmee droog. Deels is dat waar, hoewel het een prima leesbaar verhaal is. Tegelijkertijd is dit wel vreemde kritiek: juist op basis van een feitelijke benadering zet dit boek aan tot nadenken. Nadenken over waarom de toeslagenaffaire überhaupt kon ontstaan. Nadenken over wat de rol is van de Tweede Kamer, de bewindslieden en de ambtenaren. Nadenken over hoe we dit in de toekomst kunnen voorkomen. En ja, dat feitenrelaas correspondeert niet één-op-één met de beeldvorming over deze zaak. Dat zegt wat mij betreft echter meer over de beeldvorming dan over dit boek. Laat dat ook nou precies een les zijn die je uit dit boek kan trekken: de werkelijkheid is nooit zo zwart-wit als de beeldvorming je wil doen geloven.

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Boek geeft een heldere inkijk in hoe gecompliceerd wetgeving en beleid is en hoe gebrekkig bestuurders, pers en kamerleden op de hoogte zijn van het systeem. Jesse Frederik heeft een jaar van zijn leven zich hierop gestort en het resultaat mag er wezen. Niemand wilde dat het zo zou lopen, vrijwel iedereen had op elke moment een mening, maar het systeem faalde hard.

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Vooringenomenheid!

Niet vooringenomen lezen wat er gebeurd is de afgelopen 15 jaar is een hele kunst. En daar is dit wat mij betreft wel een heel goed boek voor.

Dit is wat mij betreft een heel goed zelf reflectie boek voor alles en iedereen die hier mee te maken heeft gehad. Rechters( raad van state), de beide kamers, het kabinet, ministeries, uiteraard de belastingdienst en uiteindelijk ook journalisten en de kijkers. Ik vraag me af of mensen die dit overkomen is dit wel willen lezen en ook kunnen zonder vooringenomenheid. Dat lijkt me lastig!

De belastingdienst valt best veel te verwijten maar lang niet alles wat er gebeurd is kan je ze daar op de mouw spelden. De kamer en de ministeries hebben zelf de zaadjes geplant waarbij dit zo gierend uit de klauwen is gelopen en vervolgens heeft niemand in de vele jaren erna in de trias politica ingegrepen.
Oh ja, toen er ophef ontstond kon de raad van state wel een andere uitspraak doen en vervolgens kon het ministerie van Financiën toch de wet aanpassen na meer dan 10 jaar van die ellende! En niet alleen bij de kinderopvangtoeslag! Het zelfde patroon zie je op meer plekken tevoorschijn komen zoals ook nog even fijntjes aangehaald in dit boek. Waar is de compensatie voor die mensen?

Toch wil ik na het lezen van het boek wel 2 kanttekeningen maken. Bovenal vindt ik dat de raad van state( rechtspraak) en rechters veel eerder had kunnen ingrijpen. Er is op heel veel meer plekken verzaakt in deze ellende naast de belastingdienst. Ministeries, tweede kamer, journalisten. Maar in de trias politica had ik meer verwacht van de rechtspraak dat al in 2014 had moeten zien dat er wel heel erg buitenproportioneel werd terug gevorderd en hadden gemakkelijk de wetgevende macht ter verantwoording kunnen roepen. Dat is niet gebeurd.
De tweede kamer is wat mij betreft ook verantwoordelijk. In plaats van zich bezig te houden met hun volgende baantje en hoe ze nu weer goed in de media komen hebben ze jarenlang niet hun controlerende taak uitgevoerd en als er dan een eenling was voor het jaar 2017 die het aankaartte dan was het niet spannend genoeg. Zoals Martin Bosma ook zegt, er zitten best veel mensen in de tweede kamer die hun corvee doen om ergens burgemeester te kunnen worden.

Wie dit boek leest komt erachter dat er niet alleen veel mis is bij de belastingdienst maar dat er veel mis is in hoe de politiek op dit moment werkt. Het gaat meer om kijkcijfers en zichtbaarheid dan saaie wetten en de controle erop.

Ik heb naar vrijwel alle verhoren gekeken en het afgelopen jaar ook veel naar alle ophef filmpjes op Youtube zowel binnen en buiten de tweede kamer. Dit boek is een goede aanvulling.

Ik werk zelf overigens in de ICT en daar is een van de vuist regels de 80/20 regel. Je bent 20% van de tijd bezig om 80% van de functionaliteit te implementeren maar de laatste 20% kost je 80% van de tijd. Het is jammer om in dit boek te lezen dat men dezelfde fouten weer aan het maken is. Dus wat doe je met de laatste 20%......

De bezuinigingsdrift van onze overheid kent alleen verliezers.

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

"Zo hadden we het niet bedoeld" laat goed zien hoe wij mensen goed gedijen bij het kweken van een vijandsbeeld. Je ziet het in sport, je ziet het in politiek. Als er echter weer eens een affaire uitkomt en we het gordijn opzij trekken blijkt het 9 van de 10 keer dat er niemand achter dat gordijn zit. Meestal is er geen sprake van het grote kwaad. Nee het grootste kwaad komt meestal door een opeenstapeling van goede bedoelingen. Dit boek zal je lust voor wraak niet verzadigen ben ik bang. Het schijnt wel een licht op hoe wij als samenleving als geheel verantwoordelijk zijn voor dit soort wanpraktijken. En hoe we er ook samen iets aan kunnen veranderen. Door meer naar elkaar om te kijken en ook meer elkaar het licht in de ogen te gunnen.

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

In een steeds complexere wereld waarin de problematieken steeds lastiger te bevangen zijn in een enkel Kamerdebat, artikel of tweet. Geeft dit boek een goede inkijk in die complexiteit. Los van de toeslagenaffaire, leert dit boek ook de waan van hedendaagse journalistiek of politiek anders te benaderen. Ten aanzien van toeslagenaffaire een aanrader maar ook zekere voor het bredere perspectief. Zo is journalistiek bedoeld

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Het boek is ten eerste goed geschreven waardoor het fijn leest. Het laat zien dat zelfs geprezen Kamerleden als Omtzicht en Leijten door de waan van de dag debet waren aan slechte wetgeving. Ook wordt de sensatie beluste toon van de media en de ernstige gevolgen ervan duidelijk. Evenals die van collumnisten die zonder blozen tegenstrijdige meningen geven.
Nooit gedacht dat ik medelijden met de belastingdienst kon krijgen, maar als je leest voor welke onmogelijke opgaven zij opgezadeld worden gebeurt het toch. Wat ik al vermoedde wordt helder verwoord. De meeste burgers, politici en ambtenaren willen het goede doen. In onze ijver en wantrouwen kan het desondanks volledig ontsporen.

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Jesse Frederik stelt de vragen die niet gesteld zijn en wel gesteld hadden moeten worden. Door de 2e kamerleden, door ministers, door staatssecretarissen, door journalisten (ja ook die twee die zo beroemd zijn geworden door deze affaire), door columnisten en door ons, de kiezers. Geweldig knap hoe hij met gezonde achterdocht naar de hype van de dag en de waan van de week kijkt. Het boek leest als een thriller en geeft een ontluisterend beeld van een maatschappij die alles heel goed en heel precies wil doen en het daarom zo onvoorstelbaar verkeerd doet. En passant schminkt Jesse Frederik ook nog even wat columnisten en andere opiniesurfers af. Dat is niet de kern van het boek, maar wel plezierige bijvangst.

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Waanzinnig interessante reconstructie!

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Fantastische minutieuze analyse van de toeslagenramp. In dit boek wordt mn de blinde vlek van de 2e kamer en de pers tav eigen aandeel zeer precies uit de doeken gedaan. Mn de 2e kamer treft forse blaam met het gebrek aan reflectie en tamelijk blind achter bepaald Volksempfinden aanrennen. Ook kamerleden als Renske Leijten en Pieter Omtzigt gaan niet vrijuit en dragen een steentje bij. Cynisch stemmend en hopelijk leert men hiervan. “Eervolle” vermelding verdient journalist Pieter Klein die volledig doorslaat in ophitsen en verkleuren info. Wat een zak.

Geschreven bij Zo hadden we het niet bedoeld

Het geeft een zeer genuanceerde kijk achter de schermen van de toeslagenaffaire.