Beet

Heftig verhaal maar lees je zo uit. Zo fijn geschreven en je zit echt volledig in de personages.

Zeker een aanrader. Alle andere boeken van haar ook. Horen in de schrijfstijl van Saskia noort, Simone van de vlught, suzanne Vermeer, loes den Hollander etc.

Beet is een meeslepend en indringend liefdesverhaal. Over vastgrijpen, loslaten, ziekte, en nieuw leven.

Ik begon erin op mijn vakantie, omdat ik niet wilde hoeven stoppen met lezen. En ik heb het ook in één ruk uitgelezen. Je voelt de emoties van de bladzijdes spatten. Het is verdrietig zonder deprimerend te zijn, het is een heel prachtig maar tragisch verhaal.

Sietske schrijft makkelijk en heel beeldend. Het boek had voor mij ook nog wel langer mogen zijn, maar het vertelt eigenlijk al alles. Zeker een aanrader en het mag wat mij betreft zo door naar de Top 20 in alle boekenzaken!

Wat ben ik Sietske dankbaar dat ik dit boek mocht lezen. Wat heb ik veel tranen laten vallen en veel zakdoekjes gebruikt. Je weet dat er dingen gaan gebeuren maar je verwacht het gewoon niet meer. Je leeft behoorlijk mee met Marjolein en Elise.

Dit boek heeft heel veel in mij los gemaakt. De miskraam, de ziekte van lyme en natuurlijk het loslaten wat behoorlijk zwaar is. Je leeft als waren in hun wereld en hebt het gevoel dat je in het boek wordt getrokken door de bekende plaats Deventer. Zelf stond ik af en toe te kijken van zit dat echt in Deventer nog nooit geweten. Aangezien ik al bijna 6 jaar lang in Deventer loop en het nog niet weet. Dus heb ook nog heel wat opgestoken van het boek.

Verder had ik nooit verwacht dat de ziekte van lyme zoveel kapot kon maken. Zo’n klein beestje wat zoveel aan kan richten. Je leert eigenlijk een hoop in dit boek en daarom is dit boek ook zo mooi en moet je het gewoon lezen. Je ziet het geduld wat Marjolein wel heeft en Jaap niet. En hoe ze eigenlijk voor Elise zorgt en haar kinderen. Dit vond ik gewoon zo knap zelf zou ik het niet hebben gekund en dat geef ik ook eerlijk toe. Want het is behoorlijk zwaar als je het zo allemaal leest. De chemische hell waar Elise steeds in beland is ook niet niks. Je ziet de liefde van je leven zo erg lijden dat het je gewoon pijn doet. Zelf zou ik daar echt niet tegen kunnen.

Verder heeft Sietske echt een hele fijne schrijfstijl en leest het boek ook nog eens te snel weg en dat is eigenlijk jammer. Het verhaal mocht van mij nog wel een stukje langer. Maar zoals ik al eerder heb geschreven moet je dit boek echt lezen, want je leert zoveel mooie dingen.

Het is fantastisch mooi boek. Het heeft me gegrepen vanaf de allereerste bladzijde. De liefde tussen Marjolein en Elise is zo goed voelbaar maar zeker ook de onmacht.
Daarnaast heeft Sietske een hele fijne schrijfstijl. Dit boek is echt een aanrader en moet je gelezen hebben.

Prachtig geschreven verhaal, wat je gelijk pakt. Wegleggen gaat niet, aan een stuk door uitgelezen en af en toe tot tranen geroerd.

begin van de avond Eboek besteld en in 1 ruk uitgelezen.

je zit vanaf het eerste moment in het verhaal.
prachtig geschreven.....

Wat een mooi boek. Na lange tijd heb ik weer eens de tijd genomen om een boek te lezen en wat was dit een goede eerste keuze!
Veel herkenning in de gevoelens van beide dames. Ook omdat ik in Deventer woon en de zelfde plekken bezocht heb, leek het soms alsof ik naast Marjolijn en Elise liep of zat tijdens hun gebeurtenissen. Toch telkens de spanning, wat zal ze gaan doen? En als alles gebeurt is waar je niet op hoopt maar wel verwacht eindigt het met een mooi epiloog waar alles op zijn plek valt waardoor je niet met een knoop in je maag het boek weg legt. Hooguit met een traan op je wang.

Geschreven bij Beet

Deze roman, gebaseerd op waargebeurde feiten, heeft een diepe indruk op me gemaakt. In die mate zelfs dat ik niet meteen een ander boek kan beginnen lezen.... ik heb voor mezelf het boek nog niet volledig afgerond, het blijft nazinderen.
Ik kan me wel vaker "inleven" in een "levensverhaal", maar in dit boek kroop ik als het ware in het hoofd, in de buik, in het lichaam van de partner (Elise) van Marjolein (de ik-figuur)... Elise heeft chronische lyme, een ziekte die nog steeds door vele artsen en instanties niet serieus genomen wordt. Elise lijdt vreselijke pijnen, pijnen die mij heel bekend voorkomen... met medicatie raakt zij uit het vreselijke dal van deze zware aandoening toen zij na een relatiebreuk Marjolein leerde kennen via een contactadvertentie.... het klikt meteen tussen deze dames en in een sneltempo verdiept hun relatie zich tot "echte liefde", "soulmates",...
Maar ze krijgen maar enkele dagen de kans om gelukkig te zijn... Marjolein, zwanger door IVF, krijgt een miskraam, en hoewel hun relatie nog geen twee weken oud is, sleurt Elisa haar door deze zware tijd .... lichamelijk, emotioneel, ze beleven dit immense verdriet, de leegte in Marjoleins buik "samen", ze lijden samen...
Deze twee soulmates, geliefden willen graag een kindje van hunzelf en na enkele IVF-pogingen raakt Marjolein zwanger... ze zijn natuurlijk door het dolle heen, ze worden allebei moeder...
Maar het noodlot slaat toe, Elise haar chronische aandoening steekt in alle hevigheid de kop op.... erger dan het ooit is geweest. Haar pijnen zijn quasi onhoudbaar.... nu is Marjolein degene die haar partner steunt, troost, mee naar de dokter gaat... maar Elise haar pijnen verminderen niet, in tegendeel... zware medicatie moet worden opgedreven.... ze gaat echt door een hel. Maar ook Marjolein heeft het erg moeilijk, intussen hoogzwanger, een verhuis voor de deur, en een zwaar zieke partner... zij staat er helemaal alleen voor. Vanaf nu gaan ze beiden door een hel.... Merel hun baby kan Elise amper opbeuren, Elise die zo graag moeder werd, kan haar baby niet verzorgen. Marjolein, pas bevallen, moet 's nachts opstaan voor Merel, haar alleen verzorgen en ook voor Elise zorgen.... Dat is ontzettend zwaar. Vanaf dat moment kroop ik in de huid van Marjolein....
Hoe ze het volhield.... is mij een raadsel.... twee kinderen om voor te zorgen, nog niet opgeknapt van de bevalling, en ook zorgen voor haar zwaar zieke partner....

Ik weet dat het lijden van een chronisch zieke vaak onderschat wordt, heel vaak zelfs.... maar het lijden van de partner van een chronisch zieke.... daar wordt quasi niet bij stilgestaan. Terwijl die ook ontzettend lijdt, fysiek maar vooral ook emotioneel. Hun partner is hulpbehoevend geworden, vaak ook op psychisch vlak veranderd tegenover vroeger.... hij/zij lijkt in niets meer de persoon die men leerde kennen zo vele jaren ervoor.

Sietske Scholten slaagt erin om zowel de pijn, emoties zoals verdriet, woede, onmacht, angst , ... van een zwaar zieke persoon alsook de machteloosheid, het verdriet, de kwaadheid, fysieke en psychologische uitputting van de partner tot in de kleinste details te beschrijven. Dit maakte dat het boek mij zo diep raakte en ik me niet enkel betrokken voelde bij Marjolein en Elise, maar als het ware in huid kroop.
Iemand die dat kan bewerkstelligen is voor mij een groot schrijfster.

Geschreven bij Beet

het verhaal pakt je meteen, leest makkelijk.
Het bevat ook een boodschap waar je iets aan hebt.

Dit boek afgelopen week in 1 dag uitgelezen, en dat voor iemand die niet eens graag leest.
Aangrijpend verhaal, dat boeit tot het eind.
Op naar de volgende boeken van Sietske Scholten.