Breekbare uren

Breekbare uren is een roman dat over een groot en universeel verdriet gaat, het verlies van een kind. Het verhaal wordt echter klein gehouden en is niet geschreven om emoties te etaleren. Ieder gezinslid gaat op zijn of haar eigen manier om met dit verlies. Zo aan de oppervlakte lijkt alles door te gaan maar onderhuids gebeurd er van alles en probeert een ieder voor zich er mee om te gaan. Ricky de moeder doet dat door niemand meer toe te laten en zich te verstoppen in haar werk. John doet zijn best om te schipperen, iedereen op de rit te houden. Als Jess de dochter van John uit een eerdere relatie komt logeren omdat zij zwanger is komen langzaam alle familieleden weer meer tot elkaar.

Voor de liefhebbers van een ingetogen roman die vraagt om rustig gelezen te worden. De schrijfstijl is prettig en het tempo aangenaam. Details worden gegeven zonder dat het langdradig wordt. Een mooi stukje schrijfwerk waarbij je langzaam de isolatie ingezogen wordt dat zo een groot verdriet kenmerkt en je het gevoel hebt in een bubbel te leven waar je niet doorheen kunt breken.

© Anoushka Rood - www.theSword.nl

Wauw... Dat was mijn eerste reactie na het lezen van het boek.

Leah Hager Cohen heeft een schrijftalent om u tegen te zeggen. Ze schrijft mooie zinnen die poëtisch klinken, die mooi in elkaar overvloeien. Daarnaast is ze er in geslaagd alle verhaallijnen mooi met elkaar te verweven. Ik dacht vaak tijdens het lezen: Amai, dat is goed gevonden/geschreven.
Ze heeft ook talent in het beschrijven van de omgeving. Ze trekt je mee in het verhaal, precies of je zelf één van de personages bent.

In het boek volg je de levens van Biscuit (ze heet normaal Elizabeth, maar dit is haar bij-/roepnaam), Paul, Ricky (dit is afgeleid van Erica) en John. Ze proberen op hun eigen manier het verdriet te verwerken na de dood van hun broertje/zoontje Simon. Hij is overleden 57 uur na de geboorte.
Op een gegeven moment staat er ook een onverwachte gast op de drempel. Hij/zij heeft ook groot nieuws bij dat een bom lijkt te zijn. Maar is dit ook zo?

Het boek gaat soms ook terug in de tijd. Dan lees je een hoofdstuk over een primitieve vakantie. Maar juist omwille van het schrijftalent zie je het beeld zo voor je. Houten blokhut, in de middle of nowhere, geen elektriciteit, vlakbij een meer,... Laat je fantasie maar werken. :-)

Ik kan het niet genoeg zeggen: Leah Hager Cohen is een schrijftalent.
Qua thema vond ik het in het begin niet echt interessant, maar ze heeft mij meegenomen in haar boek en niet meer los gelaten tot pagina 365.