Moeder is boos Een aangrijpend relaas over incest

Het verhaal gaat over Marijo die vanaf haar negende is misbruikt door haar vader en broer. Dit heeft ze heel lang weggestopt. Op een gegeven moment ging dit niet meer en is ze haar herinneringen gaan opschrijven om ze te kunnen verwerken. Deze herinneringen heeft ze gebruikt voor dit boek en ze worden afgewisseld door aanvullingen van een volwassen Marijo. Dit maakt het verhaal heel leesbaar en het gaat soms ook dieper op een gevoel of ervaring in. Het verhaal is heel respectvol door Lineke Breukel tot een boek vertaald. Ik kan me heel goed voorstellen dat de gesprekken tussen Marijo en Lineke heel heftig zijn geweest. Het taalgebruik in het boek komt ten goede van het verhaal net zo goed als dat er geen fictief personage is gebruikt. Door het werkelijk om Marijo te laten draaien is het veel echter en geloofwaardiger dan dat er een fictief personage zou zijn gebruikt. Marijo wil met dit boek aandacht vragen voor slachtoffers van incest. Vooral om deze slachtoffers een hart onder de riem te steken en hoe moeilijk het ook is toch hulp te zoeken om uit het misbruik te komen. Dit doet ze heel erg duidelijk en expliciet. Ik kon me er, net als Marijo zelf, heel erg kwaad om maken dat ze geen liefde, steun en hulp van haar moeder kreeg. Dat ze zelfs constant werd afgewezen door haar moeder op de meest nare momenten in haar leven. En dan ook nog later de verantwoordelijkheid niet op je nemen over wat er in het gezin is gebeurd. Ik heb dit boek met heel veel interesse gelezen.

Heftig maar mooi opgeschreven. Het gevoel van onmacht en loyaliteit naar familie terwijl dit gebeurt en de nadruk dat het slachtoffer niet schuldig is! Knap gedaan!

Moeder is boos is het aangrijpende verhaal van Marijo Bakker (1954) over haar incestverleden in het gezin waarin ze opgroeide, verteld door Lineke Breukel.

Dit boek is tot stand gekomen met behulp van Marijo’s dagboekaantekeningen, interviews en studie over het onderwerp door de auteur.

De situaties worden soms gedetailleerd beschreven en kunnen onprettige emoties oproepen bij de lezer.

Cursieve teksten schetsen een waarheidsgetrouw beeld van Marijo’s jeugd, afgewisseld met uitleg van de volwassen Marijo, die terugkijkt in de beerput die ‘incestverleden’ heet.

Op de cover staat een foto van Marijo afgebeeld als negenjarig meisje, dat bang en onzeker in de camera kijkt. Deze foto raakt.

Marijo is een nakomertje en groeit op in een gezin van drie kinderen. Haar zus Martha is vijftien jaar ouder en haar broer Piet elf jaar.

Het gezin woont op een eiland en voor de buitenwereld lijken ze een doorsnee gezin; vader hardwerkend en moeder de zorg voor het huishouden en de kinderen. Zoals het hoort in een hechte Christelijke gemeenschap, gaan haar ouders iedere zondag naar de kerk en Marijo naar de zondagsschool.

Vanaf haar negende tot haar achttiende jaar wordt Marijo stelselmatig door haar vader en broer op gruwelijke manier seksueel misbruikt. Dit misbruikt breidt zich uit door vrienden van haar broer. Ze wordt gechanteerd en gemanipuleerd. Wat dit psychisch met haar heeft gedaan en nog doet wordt op indrukwekkende wijze beschreven. Dit laat de lezer niet onberoerd.

Haar pop Silvia gebruikt Marijo om zich af te reageren; haar boosheid en verdriet kwijt te kunnen en het onbegrijpelijke te begrijpen. Als ze haar boosheid kwijt is, zorgt ze weer liefdevol voor Sylvia. Ze geeft haar de liefde en troost waar ze zelf zo naar hunkert.

Haar vader wil ze koste wat kost als lief blijven zien. Ze voelt zich schuldig en schaamt zich. Daarbij weet ze niet meer wanneer ze iets goed of fout doet. Haar vertrouwen in mensen is weg en haar gevoelens schakelt ze uit.

De gedachtegang van het kind wordt ontroerend beschreven.

Ik doe waar papa zo hevig naar verlangt, op zoek naar die warmte die ik zo mis. Ik wil hem heel graag gelukkig maken en de angst die mij daardoor overspoelt is allesomvattend, verlammend, gewillig makend.

De moeder van Marijo verschuilt zich; ze weet zogenaamd niks van het misbruik af. Ze wordt om niks boos. Ook als het een fout van haar broer is, wordt Marijo hiervoor afgestraft. Er is één moment dat Marijo denkt dat moeder haar eindelijk de bescherming biedt die ze hard nodig heeft.

‘Ga maar lekker slapen. Ik blijf in de buurt.’

Haar pijn, verdriet, eenzaamheid en het niet ontvangen van aandacht of de verkeerde aandacht gaan zo diep dat dit uitmondt in zelfbeschadiging. Zo probeert de werkelijke pijn niet te voelen.

Eigenlijk wil ik alleen maar dat iemand mij lief vindt.

Voor dit boek moest Marijo zorgvuldig weggestopte herinneringen weer toelaten. Het verhaal is hierdoor niet chronologisch. Er wordt vaker in herhaling gevallen en voelt soms als een opsomming. Dit is begrijpelijk; haar pijn is voelbaar. Lineke heeft de woordkeuze van Marijo zo getrouw mogelijk weergegeven.

Door haar verhaal te laten opschrijven was er plaats voor verwerking, maar totaal helen zal Marijo nooit.

Ze hoopt met haar verhaal andere incestslachtoffers te helpen.

Op de laatste bladzijde zijn links naar websites opgenomen waar incestslachtoffers terecht kunnen met hun vragen, onzekerheden of andere hulp.

Ik haat hem, IK HAAT HEM … en ik houd van hem.

Een in en in triest schokkend verhaal van een kind dat in de steek werd gelaten, misbruikt werd en geïsoleerd opgroeide.

Heel veel respect dat Marijo haar verhaal met ons lezers wilde en durfde te delen.

Ik heb dit boek mogen lezen voor een leesclub.

Het verhaal gaat over Marijo een jong meisje van ongeveer 9 jaar. Ze is de jongste van het gezin van 3. Ze heeft nog een oudere broer Piet en een zus Martha.
Je denkt als je de titel leest dat haar moeder heel kwaad is op haar. Je denkt ook een gewone standaard ruzie. Maar dat is het niet. Ze wordt seksueel misbruikt door haar oudere broer en haar vader. En haar moeder "trekt" zich er niet veel van aan

Ze vertelt je bijna elk klein detail wat ze vroeger heeft meegemaakt. De leuke maar vooral de onleuke dingen ( seksuele handelingen). Ik ben heel hard verschoten wat zo iets je kan kapot maken. Ik vindt het echt chapeau dat marijo alles wilt neerschrijven in een boek.

Dit boek zuig je in het verhaal. Je geraakt niet weg van het boek voor die uit is. Dit is de beste biografie dat ik ooit heb gelezen. Ondanks het een tragisch verhaal is. Geef ik dit boek *****

Dankjewel Marijo dat ik dit heb mogen lezen en je weet het is geen taboe meer in de wereld

Geschreven bij Moeder is boos

Het verhaal is soms wat verwarrend, maar daar waarschuwt Marijo ons ook voor.

Zoals ik al eerder heb aangegeven, is wat ik beschrijf niet helemaal chronologisch omdat ik de volgorde van de gebeurtenissen en mijn indrukken niet helder voor de geest heb. Ik schrijf ze daarom op in de volgorde van mijn herbeleving.

Het zijn Marijo haar dagboek fragmenten die door Lineke in een zo goed mogelijk te lezen verhaal zijn gezet. Marijo een klein meisje wat als nakomertje in het gezin  wordt geboren. Aan de ene kant is moeder blij met de kleine meid aan de andere kant is het ook een last. Marijo een meisje  wat zoals ieder kind liefde en geborgenheid zoekt, wordt vanaf haar 9de jaar plotseling door haar vader misbruikt en nadat ze haar hart gelucht heeft bij haar broer, gooit die er nog een schepje bovenop . Haar lieve broer veranderd in een beest.

Haar jeugd is voorbij.

Altijd bang zijn voor wat komen gaat, maar je mee laten slepen, want je wilt lief zijn en je wilt niet dat ze boos op je worden. Waarom heeft niemand de kleine Marijo geholpen , niet de schreeuw om hulp begrepen. Vooral de leraar, hij begreep dat er iets was, maar is er niet verder op in gegaan. Waarschijnlijk was dat in die tijd ook allemaal nog wat taboe, zeker in de zeer gelovige gemeenschap waar Marijo in opgroeide. De gruwelen die zo’n klein meisje heeft doorstaan het is niet te bevatten.

Het zinnetje wat Marijo denkt tijdens een grove verkrachting gaf me kippenvel.

 Mijn paniek wordt daardoor allesomvattend. Ik kan niet meer rustig nadenken. Ik moet hier weg, maar kan mij niet bewegen. Lieve Jezus, als u bestaat zoals mamma altijd zegt, wilt u me dan alstublieft komen halen?

 Een boek wat je niet in de koude kleren gaat zitten en wat je aanzet tot nadenken. Hoe kun je kinderen helpen, behoeden voor zulk misbruik. Ik kan het mezelf niet voorstellen dat het gebeurd, maar er zijn en blijven altijd van die zieke geesten die de voorkeur geven aan kinderen.

Of dit boek nu gauw gelezen zou worden door slachtoffers!!! Ik weet niet of die dit willen lezen, zouden ze niet bang zijn dat hun eigen beerput opengetrokken wordt en ze er niets mee kunnen? Toch hoop ik dat slachtoffers hulp zoeken, maar dat er ook meer aan de bel wordt getrokken bij vermoedens van misbruik.

Het boek lijkt maar een korte periode van Marijo`s jeugd te bevatten. Vanaf het begin, 9 jaar, tot een jaar of 12 volgens mij. Je leest niet precies over hoe het was tijdens het ouder worden, maar ik denk dat dat een gedeelte is wat geskipt is, dat daar iets gebeurd is wat het daglicht nog minder kon verdragen. Wat me wel opviel dat Marijo haar eigen meiden naar haar ouders liet gaan en ze daar achter liet. Zelf wilden zij en haar man niets meer met die mensen te maken hebben, waarom dan toch je kinderen daar brengen. Ik geloof dat ik ze hun kleinkinderen nooit gegund had. Deze verschrikkelijke mensen zijn het in mijn ogen niet waard om het geluk van kleinkinderen te ervaren. De moeder is in dit verhaal wel één van de hoofdschuldigen, vooral omdat ze geen hand toestak om het misbruik tegen te gaan terwijl ze naar mijn mening overal van af wist, zal ze zelf ook niet misbruikt zijn vroeger en gevonden hebben dat het erbij hoorde en zo haar eigen misbruik in de doofpot stopte!!

Het verhaal van Marijo opgetekend door Lineke Breukel, met mijns inziens veel respect voor beide dames.

Het verhaal bestaat uit de dagboekfragmenten die Marijo heeft opgeschreven tijdens het verwerken van haar trauma, Lineke Breukel heeft dit verwerkt tot een boek.

In Moeder is Boos, wordt het verhaal verteld van Marijo, de verschrikkelijke gebeurtenissen tussen haar 9e en haar 18e zullen je niet onberoerd laten. Menigmaal heb ik moeten slikken, en mijn misselijkheid moeten onderdrukken. Het verhaal is heftig en gedetailleerd, je zult vanaf het eerste begin medelijden hebben met Marijo, maar ook ga je inzien dat dit kleine meisje, wat zoveel leed is aangedaan, zich heeft ontwikkeld tot een ijzersterke vrouw die met haar verhaal openheid wil geven aan een onderwerp waar nog steeds een taboe op rust. Incest.

Het verhaal van Marijo opgetekend door Lineke Breukel, met mijns inziens veel respect voor beide dames.

Vol ongeloof lees je het verhaal, lees je de waarheid, hoe een gezin kan functioneren achter gesloten deuren. Een meisje wat nergens haar steun vindt, zelfs niet bij haar moeder terwijl je er toch vanuit gaat dat zij voor haar kind door het vuur zal gaan. In hoeveel gezinnen zal dit nog gebeuren en in hoeveel gezinnen is zo`n zelfde verhaal nog een geheim. Marijo heeft de kracht en het lef gehad om haar verhaal naar buiten te brengen, vanuit het diepst van mijn hart hoop ik dat dit net het steuntje in de rug is voor andere kinderen om hun verhaal ook te vertellen. Zodat zij niet meer gebukt gaan onder het “grote geheim”, het is nooit te laat om je verhaal te vertellen.

Lineke Breukel heeft met zoveel respect, dat je kunt voelen tussen de regels door het verhaal, van Marijo beschreven, waardoor ze voor mij als schrijver nog meer in aanzien groeit. Respect voor de woorden en de zinnen, de manier waarop zij echt naar Marijo heeft geluisterd, haar verhaal heeft opgetekend zonder een oordeel te vellen. Je zult dit verhaal als lezer niet kunnen lezen, zonder iets van de pijn te voelen, Marijo waarschuwt bij sommige stukken en dat is niet voor niets. Maar ook hier lees je haar schaamte, haar oprechtheid en haar zorgzaamheid, dit terwijl zij juist trots op zichzelf mag zijn, trots op haar kracht en doorzettingsvermogen.

Moeder is Boos.

Het aangrijpende verhaal, wat helaas berust op waarheid. Laat dit een opening zijn voor de kinderen die nog rondlopen met hun Grote Geheim.

Dit boek zal je aangrijpen, het zal je zelfs doen walgen, maar het is waar gebeurd hier mogen we onze ogen niet voor sluiten. Met zoveel respect naar Lineke en zeker naar Marijo dat zij dit heeft durven delen met ons als lezer.

Het boek gaat over incest, dat heeft plaats gevonden in de jeugd van de schrijfster.
Het is goed verwoord en geeft de tijdgeest goed weer

Ondanks de heftigheid van het onderwerp is het boek vlot te lezen. De hoofdstukken zijn kort gehouden waardoor je ruimte krijgt om te ademen tussen de heftigheid door. Ik moest soms even door de iets wat verwarrende chronologie heen lezen, in het boek word aangegeven dat dit te maken heeft met het feit dat Marijo de gebeurtenissen benoemt zoals ze deze herbeleeft. Hierdoor kruip je dus feitelijk nog meer in haar leven.
Het is aangrijpend om zo exact de gebeurtenissen te lezen en in de huid van kleine Marijo te kruipen. Een kind dat naast de vele verkrachtingen, totaal geen steun krijgt van haar moeder, geïsoleerd leeft in een 'hechte' gemeenschap en gepest word op school. Overlevend zonder enige vorm van veiligheid of uitzicht op betere tijden.
Heel dapper om dit op zo'n kwetsbare en open manier met de wereld te delen. Dankjewel.

Marijo is een jong onbezorgd meisje tot ze op 9-jarige leeftijd zomaar uit het niets door haar vader wordt lastiggevallen. Wanneer ze haar broer in vertrouwen neemt gebeurt het ergste wat je kan denken. In plaats van haar te helpen vergrijpt ook hij zich aan haar. Ze ondergaat de ene verkrachting na de andere, op den duur zelfs niet enkel door haar vader en broer. Marijo staat er helemaal alleen voor. Bij niemand kan ze terecht, ook niet bij haar moeder. 

Lineke Breukel mocht het verhaal van Marijo neerschrijven. Het is een rauw verhaal geworden met gruwelijke details. Zo erg dat ik af en toe moest stoppen met lezen. Ik kon er echt niet bij dat volwassen mannen een jong onschuldig meisje dit kunnen aandoen, de feiten grepen me tot tranen toe aan. Van mij mogen ze die mannen levend castreren! Ook haar moeder is de naam moeder niet waardig, want hoe kun je nu als moeder toezien hoe je dochter ten onder gaat zonder in te grijpen? Onbegrijpbaar!

Het verhaal wordt niet chronologisch verteld en zoals eerder gezegd staat het vol afschuwelijke details, maar telkens word je als lezer hiervoor verwittigd. De stukken uit het verleden staan cursief gedrukt waardoor je zelf de keuze of je het stuk al dan niet wil lezen. 

Het moet niet eenvoudig geweest zijn voor zowel Lineke als voor Marijo om deze vreselijke geschiedenis in een boek te gieten. Maar beiden zijn hierin meer dan geslaagd! Het is Lineke gelukt om een vreselijk verhaal mooi neer te pennen. 
Graag wil ik ook de man en dochters van Marijo vernoemen, want zij speelden een heel belangrijke rol in de verwerking. 

De titel klopt. De inhoud echter gaat over een heel ander boek: borgtocht. Over de lijdensweg van Jezus. Boek daarom retour gestuurd.