
Cream
Legendarisch Brits powertrio dat vaak als de eerste <br>exponent van het fenomeen 'supergroep' wordt beschouwd. Als evenwel de band in de zomer <br>van '66 wordt opgericht, heeft in feite alleen gitarist Clapton ook buiten muzikantenkringen een <br>zekere faam opgebouwd. Hoewel de elpees van Cream als totaalprodukt niet altijd even sterk zijn, <br>is de groep een van de belangrijkste bands uit de jaren zestig, omdat ze vooral instrumentaal de <br>lijn uitzet voor veel succesgroepen uit de jaren zeventig. Met name de invloed op Led Zeppelin en <br>de in het kielzog van die groep ontstane hardrock- en heavy metal-stroming is onuitwisbaar. Het is <br>Ginger Baker die Clapton benadert met het voorstel samen een groep op te richten, maar Clapton <br>wil daaraan alleen gehoor geven als Jack Bruce, met wie hij eerder kortstondig in John Mayall's <br>Bluesbreakers samenspeelt en die Baker zelf nog kent uit The Graham Bond Organization, als <br>bassist wordt aangetrokken. Clapton weet niet wat hij zich op de hals haalt; muzikaal passen <br>bassist en drummer weliswaar perfect bij elkaar, maar op het persoonlijke vlak blijken het twee <br>kemphanen die elkaar bij voortduring in de haren zitten. Als groep blijkt de combinatie echter van <br>meet af aan een groot succes door de unieke bundeling van Claptons furieuze blueslicks en de <br>jazzy basis van de ritmesectie. Anders dan bij de in Creams kielzog opduikende powertrio's als <br>bijvoorbeeld The Jimi Hendrix Experience (waar Hendrix' gitaar en vocalen de dienst uitmaken) is <br>Cream vooral een samenwerkingsverband van drie gelijkwaardige musici. De groep verwerft zich <br>van meet af aan een grote faam als live-act. In nummers met lange, geïmproviseerde gedeelten <br>leveren de drie instrumentalisten op de bühne ware veldslagen. Zeker live is de muziek van Cream <br>dan ook voor het grootste gedeelte geïmproviseerd. De groep debuteert in '66 op het <br>Windsorfestival en in hetzelfde jaar komt Fresh Cream uit. Op deze elpee maakt Cream <br>hoofdzakelijk witte blues, maar er zijn al duidelijke indicaties dat de groep meer kan. Op Disraeli <br>Gears en Wheels Of Fire gebruikt men de blues slechts als basis en wordt in zowel muziek als <br>teksten vrijelijk geëxperimenteerd, met name met psychedelische invloeden. In '68 staat Cream <br>op het toppunt van haar roem: alle elpees zijn millionsellers en als live-attractie kent de groep haar <br>gelijke niet. Met name Clapton heeft echter ondanks het succes het gevoel muzikaal te stagneren <br>en eind '68 besluit men daarom uit elkaar te gaan. Het laatste concert vindt plaats op 26 november <br>in de Royal Albert Hall te Londen. Na dit emotionele optreden maakt Cream nog een uitstekende <br>afscheidselpee, Goodbye, die voor de ene helft bestaat uit studio- en voor de andere helft uit live- <br>materiaal. Toch verschijnen er daarna nog twee live-elpees, Live Cream en Live Cream Vol. 2, die <br>bestaan uit eerder gemaakte opnamen. Na de opheffing van de groep richten Clapton en Baker <br>samen met Steve Winwood Blind Faith op. Na het uiteengaan van deze kortstondig vlammende <br>supergroep volgt Bakers verdere carrière een grillig pad, dat via jazzrock (Ginger Baker's Air Force), <br>afro-jazz (met Fela Kuti, zie Fela Anikulapo Kuti), hardrock (Baker Gurvitz Army) en new age fusion <br>(solo) uiteindelijk terugvoert naar zijn roots, wanneer hij in '90 ineens opduikt in de twee <br>generaties jongere Cream-erflaters Masters Of Reality. Na Cream gaat Bruce direct op de solotoer <br>en opent ijzersterk met Songs For A Tailor. Op Things We Like wordt hij bijgestaan door John <br>McLaughlin, Dick Heckstall-Smith en Jon Hiseman (alle drie ex-collega's uit The Graham Bond <br>Organization). In deze tijd speelt hij ook nog een poosje in Lifetime en heeft hij een groep met <br>Larry Coryell. Harmony Row is een van zijn fraaiste elpees. Behalve gitaar en drums neemt Bruce <br>verder alle vocalen en instrumenten voor zijn rekening. In '72 voegt hij zich bij het hardrocktrio <br>West, Bruce & Laing, een soort tweederangs Cream. Met Out Of The Storm pakt de in <br>Schotland geboren Bruce de eigen draad weer op indrukwekkende wijze op. In '75 richt hij met <br>o.a. Carla Bley (toetsen) en Mick Taylor The Jack Bruce Band op, die in vele incarnaties meerdere <br>decennia zal blijven bestaan. In de jaren erna beperkt Bruce zich voornamelijk tot gastoptredens <br>o.m. bij Frank Zappa, Lou Reed, Carla Bley, Robin Trower, Kip Hanrahan en Michael Mantler. Bij zijn <br>spaarzame optredens blijft de met een wereldse strot gezegende Bruce een ware belevenis. Hij <br>blijft ook in de jaren tachtig en negentig met een zekere regelmaat solo-albums uitbrengen. Op <br>Somethin Els, dat grotendeels bestaat uit in '92 bewerkt, niet eerder uitgebracht ouder materiaal, <br>zijn oude vrienden als Dick Heckstall-Smith en Eric Clapton van de partij. In '93 wordt Cream <br>opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame en speelt bij die gelegenheid drie nummers. <br>Ook organiseert Bruce dat jaar een muzikale reünie rond zijn vijftigste verjaardag. <br> <br>Bron: <br>OOR Popencyclopedie
Alle artikelen van Cream
- Waar wil je dit mee vergelijken? Je kan in totaal vijf artikelen kiezen. Er is nog plaats voor andere artikelen. ander artikel.