
Depeche Mode
Deze meest populaire Britse synthesizergroep start in <br>maart '80 in het Engelse forensenstadje Basildon met Martin Gore (synthesizer), Andrew Fletcher <br>(bas), Vince Clarke (gitaar/composities) en David Gahan (zang). De groep noemt zich naar het <br>Franse modeblad Dépêche Mode en schakelt onder invloed van elektropopgroepen als Orchestral <br>Manoeuvres In The Dark en The Human League geheel over op synthesizerriedels en een wat <br>houterige discobeat. De eerste single Dreaming Of Me stoot onmiddellijk door naar de eerste <br>plaats van de indie-lijsten en beroert tevens de onderste regionen van de officiële hitparade. De <br>twee volgende singles maken de groep zo populair dat Speak & Spell in het thuisland <br>zonder moeite de gouden status bereikt. Na Speak & Spell stapt Clarke op om weer van <br>voren af aan te beginnen met Yazoo, dat draait om de bezielde soulstem van Alison Moyet. Lang <br>duurt deze elektrotrip echter niet; na een handvol hitsingles, het wisselvallige Upstairs At Eric'S en <br>het waardige afscheidsalbum You And Me Both scheiden beider wegen zich en gaat Moyet solo. <br>Clarke formeert eerst The Assembly (met ex Undertones-vocalist Feargal Sharkey) en vervolgens <br>Erasure (met zanger Andy Bell). Zijn plaats bij Depeche Mode is intussen bezet door Alan Wilder en <br>zijn taak als componist overgenomen door Gore. De laatste slaagt er wonderwel in de hitmachine <br>in werking te houden en breekt met de band zelfs langzaam de Amerikaanse (dans-)markt open. <br>Vriend en vijand worden vervolgens verrast met het ingetogen A Broken Frame, waarop de <br>strakke danskaders plaats hebben gemaakt voor pastorale pracht en het ritme van de regen. <br>Terwijl de hitparade met een feilloze regelmaat drie keer per jaar beklommen wordt, werkt de <br>groep op haar albums vooral aan een groei naar volwassenheid. Via Construction Time Again, dat <br>thematisch gekenmerkt wordt door een ontwakende realiteitszin, bereikt Depeche Mode een <br>eerste evenwicht op het fraaie Some Great Reward. Vreemd genoeg brengen de van die plaat <br>getrokken singles, die minder makkelijk in het gehoor liggen dan de voorgaande, het commerciële <br>succes in Nederland. De moralistische muziekpers moet er maar weinig van hebben. Het <br>conceptalbum Black Celebration met donkere atmosferische stukken brengt daar geen <br>verandering in, wat Depeche Mode inspireert tot de cynische albumtitel van Music For The <br>Masses. De dubbele live-CD Depeche Mode 101 en het uitstekende Violator leiden tot een <br>herwaardering, mede ingegeven door de nieuwe danstrend. In het voorjaar van '93 verschijnt het <br>behoorlijk pretentieuze Songs Of Faith And Devotion, gekoppeld aan een ingrijpende <br>transformatie van babyface Gahan, die er nu uitziet als een mislukt grunge-idool. Songs Of Faith <br>And Devotion komt op 1 binnen in zowel de Britse als de Amerikaanse albumlijsten en wordt <br>gevolgd door een glorieuze wereldtournee. In Nederland blijft het behelpen met een niet- <br>uitverkocht Ahoy'-concert. Songs Of Faith And Devotion Live is een overbodige <br>herhalingsoefening: alle nummers van Songs Of Faith And Devotion maar nu live. De artistieke <br>stilstand blijkt de voorbode van personeelswisselingen: Fletcher, die zich al jarenlang meer met de <br>zakelijke dan met de muzikale kant van de groep bezighoudt, kiest voor het management. Zomer <br>'95 vertrekt ook Wilder, ontevreden over de geringe (interne) waardering voor zijn werk. In <br>augustus '95 doet zanger Gahan in Los Angeles een mislukte zelfmoordpoging, omdat, zo verklaart <br>hij enige weken later, zijn vrouw hem heeft verlaten. Voorjaar '96 ontsnapt hij wederom aan de <br>dood na het nemen van een overdosis. Na zijn ontslag uit het ziekenhuis wordt hij gearresteerd <br>wegens drugbezit, maar komt na het storten van een borgsom al snel weer vrij. Terwijl Gore en <br>Fletcher (hij kon het muziek maken toch niet laten) in de studio aan nieuw Depeche Mode- <br>materiaal werken, kickt Gahan af en moet vervolgens op zangles omdat zijn stem is aangetast door <br>de vele drugs. In april '97 verschijnt Ultra, waarop de problemen waarmee de groep de afgelopen <br>jaren te kampen heeft gehad goed hoorbaar zijn. Ultra is een sobere plaat met bittere en <br>melancholieke teksten, begeleid door chemical beats, synthi-sfeertjes en enkele uitstapjes naar <br>de jazz. Vince Clarke's Erasure gaat het intussen behoorlijk voor de wind. Men leeft zich uit in <br>geraffineerde synthipop en koppelt daaraan een met woord en daad ondersteunde strijd tegen <br>Aids en de Britse anti-homowet Clause 28. Medio '92 haakt Erasure dankbaar in op de dan <br>heersende Abba-revival met de Ep Abba-esque, waarop vier Abba-covers. Op Wild! gaat ook <br>Erasure enigszins op de introspectieve toer en Chorus neigt zelfs naar een conceptalbum. Van een <br>radicale ommezwaai is echter geen sprake en I Say I Say I Say laat weer het vertrouwde poppy <br>geluid laat horen. De verkoop van vier miljoen exemplaren van Ultra brengt het totaal afgezette <br>albums van Depeche Mode op vijftig miljoen. De groep gaat op tournee om de worp hitsingles <br>Singles 81>85 wereldwijd te promoten. Tijdens 64 shows in achttien landen komen 650.000 fans <br>opdagen. Het geprezen Exciter, met producer Mark Bell (Lfo) opgenomen in Londen, New York en <br>Santa Barbara, staat te boek als het meest optimistische album van Depeche Mode. In '02 <br>verschijnt de Dvd Videos 86> 98+, die duidelijk maakt hoe groot al jaren de rol van de Nederlandse <br>fotograaf Anton Corbijn is voor het imago van Depeche Mode. Behalve clips bevat de Dvd drie <br>promotiefilms en interviews met Depeche Mode-betrokkenen. De 2-Dvd One Night In Paris, <br>opgenomen in het Parijse Bercy, is ook tot stand gekomen met hulp van Corbijn en valt in de <br>categorie: prima. '03 staat voor Depeche Mode in het teken van soloproducties. Gore komt met <br>zijn tweede soloalbum Counterfeit 2, een plaat waarop hij leentjebuur speelt bij onder meer David <br>Essex, Lou Reed en Nick Cave. Gahan, Paper Monsters, vertolkt eigen werk op een openhartige <br>Cd, die muzikaal in het verlengde van het materiaal van Depeche Mode ligt. Van Exciter verkoopt <br>Depeche Mode twee miljoen exemplaren. Dat brengt het Depeche Mode-totaal op vijftig miljoen. <br>Een vijftigste deel daarvan neemt het remix-album Depeche Mode Remixes 81-04 voor zijn <br>rekening. De Dvd 101 laat onder meer de documentaire/concertfilm 101 van D.A. Pennebaker uit <br>'89 zien. De samenwerking tussen Corbijn en Depeche Mode komt goed tot uiting op de 2Dvd <br>Devotional., die beelden van de gelijknamige tournee van '93/'94 bevat. Gore leeft intussen zich <br>uit als dj. Eind '05 verschijnt het door de band zelf en Ben Hillier geproduceerde Playing The Angel. <br>Gore zingt in een van de nummers van een plaat die, voor het eerst in de geschiedenis van <br>Depeche Mode, drie composities kent van Gahan. De release van Playing The Angel gaat gepaard <br>met een wereldtournee. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie