
Linda Ronstadt
De meest vooraanstaande Californische popzangeres van <br>de jaren zeventig, die dan om die reden 'The First Lady Of Rock' wordt genoemd. Geboren en <br>getogen in Tucson, Arizona, trekt ze in de tweede helft van de jaren zestig richting Los Angeles. <br>Samen met haar twee meegereisde vrienden Kenny Edwards en Bob Kimmel vormt ze daar het <br>country-trio The Stone Poneys. Het van The Stone Poneys Featuring Linda Ronstadt getrokken <br>Different Drum, geschreven door Michael Nesmith van The Monkees, wordt in '67 een <br>Amerikaanse hit. Een jaar later besluit ze een solocarrière te starten, hetgeen resulteert in weinig <br>overtuigende country-rock, al bevat Silk Purse in Long Long Time wel een bescheiden singlesucces. <br>Enkele Eagles in spé behoren tot de begeleiders op Linda Ronstadt, dat een stijgende kwaliteit in <br>zang, repertoirekeuze en instrumentatie vertoont, welke opgaande lijn met Don'T Cry Now verder <br>wordt doorgetrokken. Met ingang van het sublieme Heart Like A Wheel gaat ze nauw <br>samenwerken met de Engelsman Peter Asher (ex-Peter & Gordon), die als haar <br>producer tevens haar zaken gaat waarnemen. Dank zij hem vindt Ronstadt haar definitieve stijl, <br>terwijl de verkoop van haar platen voortaan in de miljoenen loopt. Artistiek gezien overtreft <br>Simple Dreams zelfs Heart Like A Wheel, het is misschien wel de plaat van haar leven, in die zin dat <br>zij daarop getuigenis aflegt van haar toewijding voor de muziek en haar berusting in de eigen <br>onmacht om een liefdesrelatie duurzaam te houden. Vanaf dan klinkt haar muziek fermer, vooral <br>op Mad Love, een chique new wave-achtig album waarop ze onder meer drie composities van Elvis <br>Costello vertolkt. Het dubbelalbum A Retrospective overlapt grotendeels Greatest Hits en <br>Greatest Hits Volume Two, een representatieve compilatie van haar succesrijke oeuvre uit de <br>jaren zeventig. Het eerste halfjaar van '81 speelt Ronstadt een hoofdrol op Broadway in The <br>Pirates Of Penzance, wat haar de complimenten van menig theatercriticus oplevert. Get Closer <br>biedt voor elk wat wils, variërend van countryrock via rock & roll tot ballades, maar komt <br>enigszins incoherent en niet al te betrokken over. In '83 verschijnt What'S New? onder produktie <br>van Asher en met muziek van het orkest van Nelson Riddle, die in de jaren vijftig furore maakt met <br>Frank Sinatra. Evergreens uit de jaren dertig, veertig en vijftig worden door haar niet <br>onverdienstelijk maar behoorlijk emotieloos vertolkt, hetgeen zijn oorzaak vindt in het feit dat ze <br>het materiaal vocaal-technisch gezien slechts ternauwernood aankan. Desalniettemin behaalt <br>What'S New? in de Verenigde Staten platina. De opvolgers Lush Life en For Sentimental Reasons <br>kennen dan ook hetzelfde concept, zij het dat Ronstadt lang niet meer zo stijf zingt. Qua thematiek <br>liggen die drie platen, die na de dood van Riddle in een luxe cassette als 'Round Midnight op de <br>markt verschijnen, dicht tegen haar vroegere popwerk aan, wat niet gezegd kan worden van de <br>opera's van Puccini waarmee ze andermaal op de planken van Broadway komt te staan. In '87 <br>scoort ze haar eerste Amerikaanse Top 10-hit van de jaren tachtig, te weten Somewhere Out Here, <br>een schmalzerig duet met James Ingram, afkomstig van de soundtrack van de tekenfilm An <br>American Tail. Eveneens succesvol is Trio, een project samen met haar zingende vriendinnen <br>Emmylou Harris en Dolly Parton, dat in de Verenigde Staten onverwacht platina haalt. Niet minder <br>vocaal hoogstaand toont Ronstadt zich op Canciones De Mi Padre, een verzameling mariachi- <br>liedjes waarmee ze, zoals de titel reeds aangeeft, als kind is opgegroeid, vandaar ook dat haar <br>twee broers meezingen. Voor dat volledig Spaanstalige album is de hulp ingeroepen van <br>Mexicaanse topkrachten uit het onderhavige genre, zoals arrangeur Ruben Fuentes en het <br>uitmuntende orkest Mariachi Vargas De Tecalitlan. Na in '86 al met Philip Glass te hebben <br>samengewerkt aan Songs From Liquid Days, verzorgt ze in '89 de woordloze zang op diens <br>werkstuk 1000 Airplanes On The Roof. Op Cry Like A Rainstorm, Howl Like The Wind laat Ronstadt <br>zich terzijde staan door een gigantisch symfonie-orkest, aangevuld met een stevig rockcombo en <br>de blazerssectie van Tower Of Power, terwijl ze vocale ondersteuning krijgt van een massaal <br>gospelkoor en tot viermaal toe met Aaron Neville in duet gaat, waarvan de zoetgevooisde single <br>Don't Know Much hoog scoort. Bij wijze van vriendendienst produceert ze vervolgens op <br>adequate wijze diens eclectische soloplaat Warm Your Heart. Mas Canciones is een uitstekend <br>vervolg op Canciones De Mi Padre, waarna Ronstadt zich onder leiding van dirigent annex <br>arrangeur Ray Santos op Frenesi aan de mambo waagt, hoewel ze daarvoor als zangeres de <br>vereiste sensualiteit en rauwheid ten ene male mist. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie